Όταν ήμουν στην εφηβεία που γινόταν η ζύμωση της αναζητούμενης ιδεολογίας μου, άκουγα συνεχώς από τον περίγυρο μια φράση: « Η ιδεολογία και η θεωρία της Αριστεράς είναι καλή μα τα χαλάει στην πράξη»!
Μ’ αυτό το μότο μεγάλωσαν γενιές και γενιές Ελλήνων, είτε έγιναν Αριστεροί είτε έγιναν Δεξιοί είτε έγιναν Σοσιαλδημοκράτες ή Φιλελεύθεροι. Μότο το οποίο υιοθέτησε ακόμη και η μη επαναστατική Αριστερά, στην προσπάθειά της να ξεχωρίσει από την ορθόδοξη και να επιβιώσει.
Δυστυχώς, κάπου εκεί χάθηκε ο πόλεμος της ιδεολογίας για όλες τις πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα, προς όφελος της Αριστεράς.
Σε συνδυασμό με τις ενοχές της Δημοκρατικής παράταξης …επειδή νίκησε στον εμφύλιο που προκάλεσε η Αριστερά. Που αδιαφόρησε παντελώς για την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς, είτε επειδή είχε την προσοχή της στραμμένη στην ανόρθωση του τόπου, είτε επειδή θεώρησε ότι τα «εγκλήματα» της Αριστεράς ήταν ικανά από μόνα της να τη στείλουν στο περιθώριο.
Κάπου εκεί, στην πολιτική κουλτούρα της μετεμφυλιακής και μεταδικτατορικής εποχής, χάθηκε η μπάλα. Κάπου εκεί θεμελιώθηκε η εξακολουθητική συμπάθεια που δείχνει η ελληνική κοινωνία προς την Αριστερά.
Στην πρώτη μεταπολιτευτική περίοδο, υπό το βάρος των εγκλημάτων των φασιστών της χούντας (λες κι έφταιγαν εκείνοι), η Δεξιά κι ο Καραμανλής αποενοεχοποίησαν την Αριστερά. Όχι με την αναγκαία για το δημοκρατικό μας πολίτευμα νομιμοποίηση του ΚΚΕ, αλλά με την πρωτοφανή ανοχή που έδειξαν στις ανομίες της Αριστεράς στους δρόμους, στον συνδικαλισμό, στα Πανεπιστήμια κλπ.
Ακόμη και η άνοδος του Ανδρέα Παπανδρέου στην εξουσία, εκτός από τον λαϊκισμό στον οποίο ήταν ο μέγιστος επιστήμων, στην Αριστερά στηρίχτηκε.
Ακόμη και οι Δεξιές κυβερνήσεις που ακολούθησαν δεν τόλμησαν ποτέ να αμφισβητήσουν την …ιερότητα του ντόπιου μαρξιστικού εικονοστασίου.
Ουδείς τόλμησε να αμφισβητήσει την Αριστερά, ακόμη κι όταν κατακρημνίζονταν με πάταγο παγκοσμίως οι κοσμοθεωρίες της, διαλύθηκε η τότε Σοβιετική Ένωση και χρεοκόπησε.
Μοιραία, η αποτυχούσα παντού στην υφήλιο Αριστερά, στη χώρα μας έγινε συνείδηση της κοινωνίας!
Πόσο άδικο είναι αυτό για την Ελλάδα; Την Ελλάδα της ελευθερίας και της δημοκρατίας; Ν’ ασπάζεται τον ολοκληρωτισμό;
Η ουσία είναι ότι αν στη χώρα μας δεν υπάρξει συνειδητή ιδεολογική αντιπαράθεση – χωρίς φόβο και πάθος- με τις Αριστερές ιδεοληψίες, με πρόθεση ν’ αναδειχθεί η ανυποληψία των ιδεών τους, δεν πρόκειται ποτέ να προωθηθούν οι ρεαλιστικές πολιτικές που θα βγάλουν την Ελλάδα απ’ τα αδιέξοδα.
Και, μου κάνει μεγάλη εντύπωση ότι κάποιοι στη Νέα Δημοκρατία δεν το αντιλαμβάνονται αυτό.
Εσχάτως, μάλιστα, επιχειρείται να τονωθεί το…. «αριστερό προφίλ» του Κυριάκου Μητσοτάκη, επειδή κάποιοι του λένε ότι έτσι θα διευρυνθεί, δήθεν, η εκλογική του απήχηση.
Καλά, δεν καταλαβαίνουν ότι με αυτόν τον τρόπο το μόνο που θα καταφέρουν είναι να τον καταστήσουν «αιχμάλωτο» σε θέσεις αδύναμες να προσφέρουν λύσεις στα αδιέξοδα της χώρας;
Δεν βλέπουν το παράδειγμα του Φιγιόν στη Γαλλία; Ο οποίος στην πλέον κρατικίστικη κοινωνία της Ευρώπης, μίλησε με τη γλώσσα της αλήθειας για την αποδέσμευση της γαλλικής οικονομίας από τον κρατισμό και ήδη έχει συναρπαστική εκλογική απήχηση;
Δεν παραδειγματίζονται από όσα έγιναν στο παρελθόν στη χώρα μας και δεν επέτρεψαν ούτε στον πιο φιλελεύθερο πρωθυπουργό που είχε ο τόπος (1990 -1993) να παράξει έργο;
Ελπίζω να το πάρουν αλλιώς.
Να πουν στη «συμφωνία αλήθειας» που επαγγέλλονται ότι η πλασματική ευημερία που γνωρίσαμε και συνηθίσαμε και μάθαμε να τη θεωρούμε ως δεδομένη, δεν θα γυρίσει ποτέ μέσω του κράτους.
Να πουν σ’ ένα κόσμο μαθημένο τόσα χρόνια να μη σταθμίζει τα «θέλω» του, ότι χωρίς σκληρή δουλειά και έφεση στον ανταγωνισμό και στη συνεχή προσωπική αξιολόγηση πεπραγμένων, δεν θα αποφύγουμε την τελική καταστροφή…
