Τον Γιώργο Παπανδρέου δεν τον είχα σε καμιά πολιτική εκτίμηση. Ελαχιστότατος! Μα, την περίοδο της πρωθυπουργίας του είχε διατυπώσει μια πρόταση που περιείχε «σοφία»: «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε».
Τελικά βουλιάξαμε. Κυριολεκτικά! Κι αφού περάσαμε την κρίση, αφού «πονέσαμε» στις τσέπες και συνολικά στις ζωές μας από την λαίλαπα της Αριστεράς και της Λαϊκής Δεξιάς, τώρα που η χώρα ορθοποδεί και παράγει ελπιδοφόρα αποτελέσματα -σε Οικονομία, Μείωση της ανεργίας κι Εξωτερική πολιτική- έρχονται οι στιγμές που μας θυμίζουν ότι ακόμη κι αν βουλιάξαμε, ΔΕΝ αλλάξαμε.
Η ιστορία των ΕΛΤΑ αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα. Αυτή η καταχρεωμένη και χωρίς ίδια κεφάλαια εταιρεία, ανήκει στο Υπερταμείο όπως ο Τσίπρας αποφάσισε. Κι όμως, η συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτών της ΝΔ, περί άλλων τυρβάζουν. Στηρίζουν το χρεοκοπημένο και απαιτούν να έχουν λόγο σε κάτι που δεν τους αφορά.
Η στάση τους δεν θυμίζει σοβαρή κοινοβουλευτική ομάδα με γνώση κι υπευθυνότητα, αλλά τα τελευταία απομεινάρια ενός πολιτικού συστήματος που αρνείται να αποδεχθεί ότι η εποχή του τελείωσε.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα ΕΛΤΑ δεν κλείνουν. Η σωστή λέξη είναι συρρικνώνονται κι αναδιοργανώνονται για να επιβιώσουν. Αν δεν το κάνουν τότε θα κλείσουν οριστικά. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Κι οι Μαυρογιαλούροι της ΝΔ που δημιούργησαν ολόκληρο ζήτημα, απλώς δείχνουν πόσο πίσω βρίσκονται από την εποχή τους. Νομίζουν ότι αν υιοθετήσουν λαϊκίστικες απόψεις θα επανεκλεγούν.
Μεταμφιέζουν την αδυναμία τους σε ευαισθησία. Δεν αντιστέκονται για τους πολίτες, αντιστέκονται γιατί δεν μπορούν να ξεκόψουν από τον παλιό, ασφαλή κόσμο του πολιτικού παραγοντισμού.
Να ξαναπούμε: Τα ΕΛΤΑ δεν κλείνουν. Θα ασκούν την ίδια υπηρεσία που ασκούσαν. Θα πηγαίνουν τις συντάξεις και τους λογαριασμούς ακόμη και στο ακροτελεύτιο χωριό της χώρας. Μα θα εκλογικευτούν. Δεν μπορεί να υπάρχει ανοιχτό κατάστημα που έχει ετήσια έσοδα 600-700 ευρώ και έξοδα …30 χιλιάδες!!
Δεν είναι απλώς πίσω από την εποχή τους – λειτουργούν σαν να έχουν χαραχτεί με σμίλη σε πολιτικό παγόβουνο που έλιωσε χρόνια πριν.
Ναι, είναι σαφές ότι έχουν γίνει λάθη ως προς το ποιο κατάστημα κλείνει και ποιο μένει ανοικτό. Μα αυτό διορθώνεται. Άλλωστε δεν είναι δουλειά των βουλευτών, αλλά της διοίκησης της χρεοκοπημένης επιχείρησης.
Ναι, έγιναν επικοινωνιακά «εγκλήματα». Πολύ περισσότερο όταν είναι γνωστό ότι οι μεταρρυθμίσεις ξεβολεύουν κάποιους. Θα έπρεπε να υπάρχει προετοιμασία της κοινής γνώμης με δεκάδες παραδείγματα. Δεν έγινε αυτό κι οι βουλευτές βρήκαν πεδίο δόξας λαμπρό… να λαϊκίσουν και να επιδείξουν άγνοια κι ανεπάρκεια.
Προσποιούνται ότι υπερασπίζονται το «δημόσιο συμφέρον», την ώρα που στην πραγματικότητα υπερασπίζονται ένα σύστημα τελειωμένα πια από τα δεδομένα και την την εποχή.
Νόμιζαν ότι έχουν ακόμη απέναντί τους μια ΔΕΚΟ της δεκαετίας του ’90, όπου η διαχείριση γινόταν με συνδικαλιστικά παζάρια και τοπικούς παραγοντισμούς.
Να τα ξαναπούμε λοιπόν: Τα ΕΛΤΑ δεν μπορούν να επιδοτούνται από την κυβέρνηση. Απαγορεύεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις αρχές του ανταγωνισμού. Άρα πρέπει να αλλάξουν. Κι αυτοί το αρνούνται.
Η Ελλάδα επιχειρεί να τρέξει μπροστά, κι εκείνοι τραβάνε χειρόφρενο επειδή δεν αντέχουν να ζήσουν σε μια χώρα που δεν θα χρειάζεται τη μεσολάβησή τους.
Τα ΕΛΤΑ ΔΕΝ κλείνουν ως οργανισμός. Αναδιοργανώνονται δια της συρρίκνωσης, χωρίς να χαθεί το παραμικρό από το έργο τους.
Μέχρι τώρα, τα τελευταία 12-13 χρόνια έχουν κλείσει εκατοντάδες καταστήματα, επί Σαμαρά-Βενιζέλου, Τσίπρα και Μητσοτάκη. Πού ήταν τότε οι όψιμοι υπερασπιστές;
Αν είχαν τον ίδιο ζήλο όταν έκλειναν δεκάδες καταστήματα τα προηγούμενα 15 χρόνια, τα ΕΛΤΑ ίσως να μην ήταν σήμερα στα πρόθυρα κατάρρευσης. Η σιωπή τους τότε είναι η φωνή της υποκρισίας τους τώρα.
Η αλήθεια τους ενοχλεί επειδή η αλήθεια δεν ψηφίζει. Ψηφίζουν οι ψευδαισθήσεις που καλλιεργούν.
Κι όσοι σήμερα φωνάζουν, δεν υπερασπίζονται την κοινωνία – υπερασπίζονται την αδράνεια που τους βόλευε και τους βολεύει.
Η χώρα δίνει μάχη να αφήσει πίσω της το παλιό. Εκείνοι δίνουν μάχη να μείνει το παλιό όρθιο, για να μη χρειαστεί να αλλάξουν οι ίδιοι.
Η υπόθεση των ΕΛΤΑ δεν είναι μια τεχνική λεπτομέρεια της δημόσιας διοίκησης. Είναι ο καθρέφτης της βαθιάς μας παθογένειας: θέλουμε τα αποτελέσματα της αλλαγής χωρίς το κόστος της. Κι όταν μια κυβέρνηση επιχειρεί μεταρρύθμιση, εμφανίζονται εκείνοι που έχουν μάθει να ζουν πολιτικά μόνο σε περιβάλλον ακινησίας.
Οι αντιδράσεις τους δεν είναι τυχαίες, είναι το τελευταίο καταφύγιο ενός παλαιού πολιτικού DNA που δεν θέλει να πεθάνει. Όμως η χώρα δεν μπορεί πια να περιμένει όσους τρομάζουν μπροστά στην πραγματικότητα.
Ας το πούμε έξω από τα δόντια. Η συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτών της ΝΔ, ειδικά οι εκ της Λαϊκής Δεξιάς προερχόμενοι, αδυνατούν να συμπορευθούν με την εποχή μας. Αδυνατούν κιόλας να το αποδεχτούν. Κρατιστές του αισχίστου είδους….
Η δε αλήθεια δεν είναι ότι κόπτονται για τη μεταρρύθμιση που επιχειρεί το υπερταμείο, είναι ότι η πραγματικότητα τους ξεπερνά.
Δυστυχώς, αν τους το επιτρέψουμε, μπορεί να βρεθούμε πάλι σε ημέρες Καστελόριζου…
