Ένα από τα δεινά που έχει προκαλέσει η Αριστερά στη χώρα μας, είναι η ταύτιση της έννοιας «Επιχειρηματίας» – «Επιχείρηση» – «Ιδιωτικός τομέας», με …ανηθικότητα ή ύβρι! Η επιτυχία μυρίζει ενοχή, το κέρδος θεωρείται αμαρτία και ο ιδιωτικός τομέας αντιμετωπίζεται ως αναγκαίο κακό – ένας κόσμος γεμάτος «εκμεταλλευτές»- που δήθεν ζει εις βάρος του «λαού».
Έτσι μεγαλώσαμε: με το δόγμα ότι το Δημόσιο είναι το μόνο «καλό παιδί» της κοινωνίας, και ο ιδιώτης ο μόνιμος ύποπτος. Η Αριστερά, με το …ηθικό της μονοπώλιο, καλλιέργησε αυτή την καχυποψία επί δεκαετίες. Έμαθε την κοινωνία να βλέπει το κέρδος ως εκμετάλλευση, τη φιλοδοξία ως αλαζονεία, την επιτυχία ως προδοσία των «ταπεινών».
Δεν λέει όμως η Αριστερά, ποιος θα πληρώσει τους φόρους που συντηρούν το Δημόσιο που τόσο υπερασπίζεται; Ποιος θα δημιουργήσει δουλειές, καινοτομία, εξαγωγές; Σίγουρα όχι οι ρητορικοί ήρωες της αντίστασης, αλλά εκείνοι που ξυπνούν κάθε πρωί κι αγωνιούν για να κρατήσουν ζωντανή μια μικρή ή μεγάλη επιχείρηση, ένα γραφείο, ένα όνειρο.
Στη χώρα μας, το να δηλώνεις υπέρ του ιδιωτικού τομέα μοιάζει σχεδόν με ιδεολογική αυτοκτονία. Η κοινωνία που αποθεώνει τον κρατισμό, μισεί τη δημιουργία και τη διακινδύνευση (ρίσκο) και τις ατομικές φιλοδοξίες για κέρδος – ό,τι δηλαδή συνιστά την ουσία της προόδου. Θέλουμε το αποτέλεσμα χωρίς την προσπάθεια, το μισθό χωρίς το ρίσκο, το κράτος-πατερούλη να μοιράζει ασφάλεια, χωρίς να ρωτά κανείς ποιος τη χρηματοδοτεί.
Το πιο οξύμωρο όμως είναι άλλο: επιτίθενται μεν στον ιδιωτικό τομέα, αλλά σχεδόν το σύνολο όσων απολαμβάνουν είναι δημιουργημένα από αυτόν! Από τα καταναλωτικά προϊόντα κι όσα έχουμε μέσα στα σπίτια μας, μέχρι τις ιδιωτικές πλατφόρμες, τα smartphones, τα logistics, τις υπηρεσίες και τα φάρμακα που η αγορά παράγει.
Είναι η υποκρισία της ευκολίας: το να τρέφεσαι απ’ ό,τι καταριέσαι. Αυτή η ιδεολογική/ιδεοληπτική σύγχυση, μάς κρατά δεμένους στο χθες. Μια κοινωνία που φοβάται την επιτυχία, τελικά αποτυγχάνει. Μια κοινωνία που λοιδορεί την καινοτομία, τελικά παραμένει φτωχή.
Τα σκεφτόμουν όλα αυτά, από τον αχό που σήκωσε η Αριστερά κι οι παραφυάδες της στα ΜΜΕ (κι είναι πολλές και πολυσύνθετες), επειδή ο Άδωνις Γεωργιάδης -άκουσον -άκουσον- τόλμησε να ευχαριστήσει δημόσια μια ελληνική εταιρεία που δώρισε πάνω από ενάμιση εκατομμύριο ευρώ στο Εθνικό Σύστημα Υγείας!!
Δεν συζητήθηκε η δωρεά, ούτε η γενναιοδωρία, αλλά το «αν έπρεπε» ένας υπουργός να ευχαριστήσει μια ιδιωτική επιχείρηση.
Η πράξη της ευγνωμοσύνης θεωρήθηκε ύποπτη, σχεδόν ανήθικη.
Και κάπως έτσι, η Ελλάδα ξανακοίταξε τον καθρέφτη της — κι είδε μέσα του την παλιά της σκιά: την καχυποψία που έγινε …αξία.
Ξέρετε κάτι; Αυτός ο ηθικός μηδενισμός δεν είναι κοινωνική ευαισθησία — είναι ιδεοληπτική ανοησία. Η πρόοδος δεν γεννιέται στα γραφεία των υπουργείων, αλλά στα εργαστήρια, στα εργοστάσια, στα μικρά και μεγάλα γραφεία όπου κάποιος επιμένει να παράγει και να καινοτομεί. Όλα τα μεγάλα επιτεύγματα της ανθρωπότητας που κάνουν ευκολότερη τη ζωή των ανθρώπων, έγιναν από ανθρώπους που είχαν τη φλόγα και τη φιλοδοξία να δημιουργήσουν και να προσφέρουν. Φυσικά ΚΑΙ να κερδίσουν χρήματα.
Κι όμως, στη χώρα του κρατισμού, η ιδιωτική πρωτοβουλία συνεχίζει να θεωρείται ηθικά ελαττωματική. Αν επιχειρείς, «κερδοσκοπείς». Αν πετυχαίνεις, «εκμεταλλεύεσαι». Αν προσφέρεις, «διαφημίζεσαι».
Σαν να έχουμε αποφασίσει συλλογικά ότι το καλό μπορεί να προέρχεται μόνο από το κράτος, και ποτέ από τον πολίτη.
Η αντίδραση στο «ευχαριστώ» του Άδωνι δεν ήταν πολιτική — ήταν πολιτισμική τύφλωση. Ήταν η ανόητη φωνή μιας Ελλάδας που ντρέπεται να αναγνωρίσει την αξία του ιδιώτη, γιατί έχει μάθει να προσκυνά μόνο τον δημόσιο λειτουργό. Μιας Ελλάδας που υποψιάζεται κάθε χέρι που δίνει, γιατί έχει ζήσει πολλά χέρια που άρπαξαν.
Αλλά το να μη διακρίνεις τη διαφορά ανάμεσα στην αρπαγή και στη δωρεά, δεν είναι σύνεση — είναι τύφλωση.
Η ευγνωμοσύνη δεν είναι ταξική πράξη, είναι πολιτισμική αρετή. Κι η ικανότητα να λες «ευχαριστώ» δημοσίως, χωρίς φόβο και χωρίς ενοχή, είναι δείγμα κοινωνίας ώριμης και ελεύθερης.
Μα στην Ελλάδα, προτιμούμε το ψίθυρο από το φως — γιατί το φως εκθέτει.
Όσοι λοιδορούν την ιδιωτική πρωτοβουλία, ξεχνούν ότι το κράτος που λατρεύουν στηρίζεται στα έσοδα εκείνων που καταδικάζουν. Κι ότι χωρίς τους δημιουργούς του ιδιωτικού τομέα, δεν υπάρχει καν κράτος να μοιράσει. Ο επιχειρηματίας δεν είναι ο αντίπαλος του δημοσίου συμφέροντος· είναι η προϋπόθεσή του.
Ίσως λοιπόν να ήρθε η ώρα να μάθουμε ξανά τη γλώσσα της ευγνωμοσύνης. Να καταλάβουμε πως το «ευχαριστώ» δεν είναι υποτιμητική ή ύποπτη δουλοπρέπεια, αλλά αξιοπρέπεια, ευγένεια, ευγνωμοσύνη κι εν τέλει πολιτισμός!
Εν κατακλείδι: Αν συνεχίσουμε να βλέπουμε κάθε δημιουργό/επιχειρηματία και τον ιδιωτικό τομέα σαν ύποπτο, τότε η μόνη αθώα πράξη που θα απομείνει θα είναι η αδράνεια… Κι η ισοπέδωση…
