Έχουμε αναφερθεί επανειλημμένως στην Πολιτεία του Κώστα Καραμανλή. Μα δεν σταματά να εκπλήσσει. Αρνητικά! Ένας πολιτικός που κληρονόμησε ιστορία, αλλά άφησε πίσω του μόνο σιωπή και βαρίδια.
Είναι ο άνθρωπος που είχε μια τεράστια πολιτική κληρονομιά και την απεμπόλησε. Είναι ο άνθρωπος που τον εμπιστεύτηκαν εκατομμύρια άνθρωποι για να αλλάξει την Ελλάδα κι εκείνος …κυβέρνησε δια καταστροφικών αντιπροσώπων, όπως ο Προκόπης Παυλόπουλος!! Ανίκανος να κυβερνήσει, ικανότατος να αποποιείται ευθυνών. Είναι ο άνθρωπος που απεμπόλησε ακόμη και το περίφημο δόγμα της χώρας, το «ανήκουμε στη Δύση» του θείου, φλερτάροντας ασυστόλως με τον Πούτιν! Ο «δυτικός», που ψιθύριζε στα αυτιά της Μόσχας – ένας πρωθυπουργός χωρίς πυξίδα, που μπέρδεψε τη ρητορική με τη γεωπολιτική. Είναι ο άνθρωπος που άνοιξε το δρόμο προς τη χρεοκοπία της χώρας, πριν πάρει τη σκυτάλη ο Γιώργος Παπανδρέου. Είναι ο άνθρωπος που οι Έλληνες ξέχασαν για 15 χρόνια τον ήχο της φωνής του. Είναι, τέλος, ο άνθρωπος που ευνόησε την περίοδο Τσίπρα, τόσο δια εκπροσώπων όσο και δια της σιωπής του. Και αφού πέρασε δεκαπέντε χρόνια σε πολιτική καραντίνα, ξαφνικά θυμήθηκε ότι έχει φωνή.
Εσχάτως, είναι λαλίστατος. Πότε για το ένα, πότε για το άλλο. Ανησυχία για τα εθνικά μας θέματα, ανησυχία για τους θεσμούς, για …κρίση απαξίωσης, πότε το ένα πότε το άλλο… Μιζέρια κι… Άγιος ο Θεός. Λόγια χωρίς κόστος, δηλώσεις χωρίς περιεχόμενο.
Λεπτομέρεια: Όλα αυτά, κυρίως στη δεύτερη θητεία Μητσοτάκη και δη, αφ’ ης στιγμής εκείνος τάχθηκε εναντίον του Πούτιν, για την εισβολή του στην Ουκρανία.
Προχθές, είπε πάλι για κρίση απαξίωσης των θεσμών και των πλαισίων τους, υπό το βλέμμα και χειροκρότημα του Σαμαρά!
Κι αναρωτιέται κάποιος: Τώρα είδε κάτι τέτοιο; Τώρα το κατάλαβε;
Όχι τίποτα άλλο, μα ουδείς θυμάται να έκανε την παραμικρή παρέμβαση, στο δημοψήφισμα που παίχτηκε κορώνα -γράμματα η Ελλάδα! Ουδείς θυμάται να έκανε κάποια παρέμβαση ή να ανησύχησε για τους θεσμούς, όταν ο άνθρωπός του (Παπαγγελόπουλος) εργαλειοποίησε μαζί με τον Τσίπρα, τη Δικαιοσύνη! Δεν ανησύχησε καν, που δυο πρώην πρωθυπουργοί κι άλλα οκτώ κορυφαία μέλη του πολιτικού κόσμου (ανάμεσά τους κι ο σημερινός φίλος του) κρεμάστηκαν χυδαία κι αλήτικα στα μανταλάκια. Τότε δεν έβλεπε θεσμική κρίση. Ουδείς θυμάται να ανησύχησε όταν καθόταν στα ορεινά της Βουλής κι άκουγε κοτζάμ πρωθυπουργό της χώρας ν’ αναρωτιέται αν η θάλασσα έχει σύνορα… Ούτε ανησύχησε όταν διορίστηκε σύμβουλος του Τσίπρα η ξανθιά περσόνα του Αρείου Πάγου, την επομένη της συνταξιοδότησης της.
Ξαφνικά, ανησυχεί για όλα.
Ανησυχεί και για τα εθνικά θέματα. Σήμερα, που η χώρα έχει γίνει «αστακός»! Δεν ανησυχούσε όμως, όταν έφταναν τα τουρκικά αεροπλάνα επάνω από την Ραφήνα, ούτε όταν κορυφαία στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων ζητιάνευαν λίγη βενζίνη από τον Βαρδινογιάννη, για να γίνει η παρέλαση… Ούτε όταν ο κουμπάρος του Ερντογάν απειλούσε ότι θα έρθει νύχτα…
Θέλει να ρίξει τον Μητσοτάκη; Ας το κάνει ευθέως. Θέλει να γίνει κυβέρνηση εθνικής ενότητας με τον ίδιο ή άλλο επικεφαλής; Ας το ζητήσει. Διαφωνεί με ότι κάνει ο Μητσοτάκης; Ας κάνει κόμμα, είτε μόνος είτε με τον Σαμαρά. Μα να επιδίδεται σε συγκαλυμμένο ή απροκάλυπτο ανταρτοπόλεμο, δεν τον τιμά. Δεν υπονομεύει τη ΝΔ ή τον Μητσοτάκη, υπονομεύει την πολιτική σταθερότητα τη χώρας, που είναι αναγκαία προϋπόθεση για την πορεία προς το μέλλον.
Ο Κώστας Καραμανλής είχε την ευκαιρία να αφήσει πίσω του πολιτική παρακαταθήκη. Αντί γι’ αυτό, άφησε μηδενικό έργο και σημαντική ευθύνη για τη χρεοκοπία.
Σήμερα, ανησυχεί… Μα η Ιστορία δεν γράφεται με «ανησυχίες», αλλά με ευθύνες. Και τις δικές του, δεν τις ανέλαβε ποτέ κι ακόμη τις αποφεύγει.
