Γυρίζει λοιπόν ο Αλέξης, για να σώσει την Ελλάδα, υποσχόμενος νέα ταξίδια στις θάλασσες, από τη θέση του πρωθυπουργού που του έχουν υποσχεθεί κάποιοι φίλοι του. Η Ιστορία όμως δεν αγαπά τις επαναλήψεις, τις θεωρεί φάρσες. Κι οι θάλασσες που άλλοτε υπόσχονταν ταξίδια, τώρα μοιάζουν με ρηχές λιμνοθάλασσες, γεμάτες φύκια και κουρασμένα καράβια.
Είναι ξεκάθαρο ότι το εκάστοτε sequel είναι συνήθως χειρότερο! Κι αν αναλογιστούμε πόσο κακό ήταν το πρωτότυπο, φανταστείτε τι έχει να γίνει με την επιστροφή. Δεν είναι μόνο ότι το έργο το έχουμε δει, είναι κι ότι ο Τσίπρας αποτελεί τον βαρόνο Μινχάουζεν της πολιτικής μας ζωής, που έφερε στο προσκήνιο ότι πιο τοξικό έκρυβε το λούμπεν του τόπου, που έταζε παραμύθια, νταούλια, σκισμένα μνημόνια, θαύματα και σωτήρες.
Παραιτήθηκε λοιπόν ο Τσίπρας, κατηγορώντας όλους τους άλλους για τον κατακερματισμό της Αριστεράς!!! Λες κι εμείς ζούμε σε άλλη ήπειρο και δεν ξέρουμε. Λες κι εγώ ή εσείς ανοίξαμε τον ασκό του Αιόλου στον ΣΥΡΙΖΑ, με την ανέλκυση Κασσελάκη, προκειμένου να …τιμωρήσει όσους νόμιζε ότι τον υπονόμευαν κι έχανε τη μια εκλογική μάχη μετά την άλλη….
Παραιτήθηκε λοιπόν, ισχυριζόμενος ότι δεν του αρέσει αυτή η Βουλή. Ίσως γιατί κάθε καθρέφτης δείχνει τελικά το πρόσωπο αυτού που τον κοιτάζει. Προφανώς του άρεσε εκείνη η Βουλή με τη Ραχήλ Μακρή, τον Χαϊκάλη, τον Ζουράρι, τη Χριστοδουλοπούλου, τον Κουράκη, το Τέρενς, τον Παπαχριστόπουλο ή τον άλλο που μας έδινε ραντεβού στα…γουναράδικα…
Σήμερα, ως ανεπίγνωτη πολιτικά ντίβα, προβάλλει ως ο άνθρωπος που θα ενώσει την Αριστερά, θα σώσει τον τόπο, τους θεσμούς, την οικονομία, την υγεία, την παιδεία, μπορεί και τον Παναθηναϊκό… Νομίζει ότι κάποιοι έχουν ξεχάσει ή περπατούν στην οδό της συλλογικής αμνησίας. Ή έτσι του λένε οι «χοντροί» υποστηρικτές του. Νομίζει ότι εκείνοι που «έβριζε» (Νέα Αριστερά κι ο μισός ΣΥΡΙΖΑ) ) θα τα ξεχάσουν όλα και θα συνταχθούν με τον νέο Μεσσία. Νομίζει κι ότι η κοινωνία εν συνόλω θα ξεχάσει τα θλιβερά capital controls, την υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας για έναν αιώνα, το αχρείαστο και πιο επώδυνο τρίτο μνημόνιο που οδήγησε την Ελλάδα, τη διάλυση της Μεσαίας τάξης μέσω των φόρων, τις στημένες υποθέσεις (Novartis) μέσω των οποίων θέλησε να βάλει φυλακή τους πολιτικούς του αντιπάλους, την συμπόρευσή του με τη λούμπεν (κι όχι μόνο) Δεξιά, μα και την ντροπιαστική για την Ελλάδα συμφωνία των Πρεσπών. Με την οποία χάρισε στα Σκόπια εθνικότητα και γλώσσα, ανιστόρητα και ανεύθυνα. Νομίζει ακόμη, ότι η κοινωνία έχει ξεχάσει, ότι επί ημερών του η χώρα ήταν ξέφραγο αμπέλι σε όλα τα σύνορά της…
Κι επιπλέον, έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον να μάθει η κοινωνία, που βρήκε ή θα βρει τα χρήματα να δημιουργήσει κόμμα. Ένα κόμμα απαιτεί χρήματα, πολλά χρήματα για να σταθεί πανελλαδικά. Κι αν υποτεθεί ότι εκείνος είναι κυνηγός της αδιαφάνειας, πώς μπορεί να κινείται στη σκιά;
Ξέρετε κάτι; Ζούμε για μια ακόμη φορά σε έντονο βαθμό την παρέμβαση της οικονομικής ολιγαρχίας. Την έχουν ήδη επιβάλλει στα κόμματα της αντιπολίτευσης, την δημιουργούν κιόλας με την ίδρυση νέων κομμάτων από τους παρηκμασμένους. Τσίπρας, Σαμαράς και βλέπουμε. Είναι ξεκάθαρο ότι δεν τους νοιάζει ποιος θα κυβερνήσει, αλλά το ποιος να μην κυβερνήσει. Είναι σαφές, ότι κάποιοι ονειρεύονται αδύναμες κυβερνήσεις, για προφανείς λόγους.
Και το παραμύθι πάει σύννεφο. Ειδικός σ’ αυτό ο Αλέξης Τσίπρας. Ήδη μιλάει για… « δημοκρατικό καπιταλισμό», για… «νέο πατριωτισμό ενάντια στην κλεπτοκρατία» και διάφορα παρόμοια φληναφήματα που δεν αποτελούν πολιτικό αφήγημα.
Το βασικό ερώτημα που προκύπτει είναι ένα: Κάποτε, που οι θυμωμένοι με τους άλλους πολιτικούς, δεν ήξεραν τον Τσίπρα, τον στήριξαν πιστεύοντας ότι θα οδηγήσει την Ελλάδα στο φως. Ακόμη κι όταν συμπορεύθηκε με τη Δεξιά γραφικότητα και τη γνωστή Δεξιά συνιστώσα. Τώρα που τον ξέρουν, μπορεί να τον στηρίξουν πάλι;
Θα δούμε. Άλλωστε και τώρα είναι αρκετοί οι θυμωμένοι. Μα υπάρχει μια διαφορά: Το 2015 υπήρχαν σχεδόν εν συνόλω θυμωμένοι και απελπισμένοι μαζί. Σήμερα υπάρχουν μόνο οι πρώτοι κι αυτοί χωρίς πλειοψηφικό ρεύμα. Οπότε, με δεδομένο ότι οι Έλληνες έχουν ξαναδεί το έργο, δύσκολα θα επιχειρήσουν να δουν και το sequel.
