Συζητούσα με φίλους προχθές, αναφορικά με την διαφαινόμενη επιστροφή Τσίπρα, την προσπάθεια εκδοτικών και επιχειρηματικών ομίλων να τον ξεπλύνουν και τις συνεχείς κρίσεις -η μια μετά την άλλη, χωρίς ανάσα- που αντιμετωπίζει ο Μητσοτάκης.
Βασικό ερώτημα των περισσοτέρων ήταν, πώς γίνεται ο Μητσοτάκης με τόσα που του «σκάνε» ή δημιουργούνται, να παραμένει κυρίαρχος του πολιτικού παιγνιδιού; Πώς γίνεται κι απολαμβάνει μια πρωτοφανή πολιτική ηγεμονία, ενώ καλά καλά δεν έχει κόμμα που ελέγχει απολύτως;
Μια βασική διαπίστωση, είναι ότι άλλος νικά στις εκλογές και με άλλους κυβερνά. Ο Μητσοτάκης είναι εκείνος που έφερε ποσοστά δικομματισμού στη ΝΔ, αλλά κυβερνά με την…κομμουνιστική Λαϊκή Δεξιά που νοιάζεται μόνο για την εξουσία και τα προσωπικά οφίτσια. Προσωπικά μπαϊράκια παντού κι από όσους δεν έγιναν υπουργοί. Ενώ όσοι είχαν υψώσει αντίστοιχα κι έλαβαν καρέκλες, τα κατέβασαν… Όλοι, εκ της συγκεκριμένης τάσης! Που ενίοτε…τιμά την Αριστερά για τους αγώνες της, που στήριξε τον Τσίπρα μέσα από τη ΝΔ (!!!), που οργίζονται από τις πολιτικές διευρύνσεις του Μητσοτάκη με… ξένους κι άλλα παρόμοια φαιδρά. Όπως την προσπάθεια αλλαγής ηγεσίας και πρωθυπουργού εν κινήσει… Που δεν τους βγήκε!
Πώς γίνεται λοιπόν κι ο Μητσοτάκης απολαμβάνει τέτοιας πολιτικής ηγεμονίας, ώστε να μη θίγεται σοβαρά η κυριαρχία του;
Μια εξήγηση που θα μπορούσε να δοθεί είναι ότι πλέον έχει καταρρεύσει ο δικομματισμός, άρα κι ο μηχανισμός εναλλαγής των κομμάτων στην εξουσία. Η περίπτωση δηλαδή, που η κοινωνία έλεγε «φύγε εσύ, έλα εσύ»… Έχανε ο ένας, νικούσε ο άλλος. Ο δικομματισμός δε, κάλυπτε όλο σχεδόν το πολιτικό φάσμα, όλες τις ιδεολογικές εκφάνσεις. Τις περισσότερες φορές δε, τη νίκη έδινε σε ένα κόμμα, ακόμη και μια μικρή μετακίνηση κοινωνικών ομάδων, συνήθως κεντρογενούς κατεύθυνσης.
Αυτό πια δεν υπάρχει. Σήμερα υπάρχει ένας ηγέτης, ένα συμπαγές κόμμα, παρά τις σοβαρές αδυναμίες στελέχωσης και πολλοί αδύναμοι αντίπαλοι, με έντονα τα στοιχεία της πολιτικής ανεπάρκειας και της γραφικότητας. Με μηδενική δυνατότητα κυβερνησιμότητας, ούτε μέσω κάποιας ετερόκλητης και σκοπούμενης συμμαχίας.
Προσέξτε κι αυτό: Εξ αιτίας αυτών, ο Μητσοτάκης, καταφέρνει και λειτουργεί ως πόλος πολυσυλλεκτικότητας. Ο ίδιος πρώτα και δευτερευόντως το κόμμα του. Εξ ου και στόχος δεν είναι η ΝΔ αλλά ο ίδιος. Όλων των άλλων κι όλων όσων ευνοούν τα επιχειρηματικά συμφέροντα.
Κάπως έτσι με την πολυσυλλεκτικότητα και τις συνεχείς διευρύνσεις του κόμματός του, στεγάζει πέριξ του πολλές και ετερόκλητες πολιτικές-κοινωνικές δυνάμεις, όπως έκανε παλαιότερα ο δικομματισμός. Είναι κοντά του Κεντροδεξιοί, Κεντροαριστεροί, Συντηρητικοί, Εκσυγχρονιστές, Φιλελεύθεροι, Κρατιστές, Τεχνοκράτες και Λαϊκιστές! Κανένας άλλος ΔΕΝ μπορεί να το επιτύχει αυτό.
Μοιραία, εκτός ΝΔ και κυβέρνησης Μητσοτάκη λειτουργούν πια οι παλιές δυνάμεις του τέως δικομματισμού. Που αδυνατεί να αρθρώσει τον παραμικρό σύγχρονο πολιτικό λόγο. Αυτοί που θεωρούν ότι είναι προοδευτικές δυνάμεις, ενώ δεν είναι τίποτα περισσότερο από την επιτομή της πολιτικής μούχλας και του βαθέως συντηρητισμού.
Προσέξτε κι αυτό: Η κυβέρνηση μόνη της κάνει γκάφες και μόνη της τις διορθώνει. Μόνη της πισωγυρίζει και μόνη της ξαναφεύγει μπροστά. Μόνη της μπαίνει σε περιόδους εσωστρέφειας, μόνη της βγαίνει! Άρα, δεν είναι τυχαίο, που παρά τις συνεχείς κρίσεις που …τυχαία προκύπτουν και γιγαντώνονται (Τέμπη και δη ένα χρόνο μετά το δυστύχημα, Σαμαράς, Καραμανλής, ΟΠΕΚΕΠΕ), ο Μητσοτάκης εξακολουθεί να κυριαρχεί.
Ως πότε, θα ρωτήσει ευλόγως κάποιος. Κανείς δεν γνωρίζει να απαντήσει. Η ζωή άλλωστε είναι απρόβλεπτη και πολλές φορές της αρέσουν οι εκπλήξεις. Όμως, μια λογική απάντηση στο ερώτημα, είναι … μέχρι να βρεθεί κάποιος άλλος Μητσοτάκης με τα ίδια χαρακτηριστικά του Μητσοτάκη…
Ίδωμεν!
