Πείτε με όπως θέλετε, χαρακτηρίστε με όπως θέλετε αλλά έχω την ειλικρίνεια να εκφράσω την άποψή μου, που λέει ότι δεν πανηγύρισα τη νίκη του Ολυμπιακού. Δεν θα μπορούσα να το πράξω άλλωστε, όπως δεν θα μπορούσε να το πράξει οιοσδήποτε φίλος μια ομάδας για την επιτυχία του αντιπάλου του. Αυτό συμβαίνει σε όλα τα πλάτη και μήκη του πλανήτη, αυτό συμβαίνει κι εδώ. Τα δε …νερόβραστα «ας το πάρει ελληνική ομάδα» κι άλλα συναφή, τα ακούω αδιάφορα, όπως θα έκανε κι ένας φίλος του Ολυμπιακού αν στη θέση του ήταν ο Παναθηναϊκός. Όπως έκαναν άλλωστε κι οι οπαδοί του Ολυμπιακού όταν οι «πράσινοι» σήκωσαν την κούπα του Ευρωπαϊκού στο μπάσκετ, όπου η απαξίωση ήταν άνευ προηγουμένου. Ξέρετε τι είναι να νικά ο άλλος; Κόμπος στο στομάχι. Ήττα! Απογοήτευση! Χτικιό!
Ναι, γνωρίζω ότι χαλάω το πάρτι του καθωσπρεπισμού μερικών, αλλά για κάθε φίλαθλο υπάρχει ΜΟΝΟ μια φανέλα. Της ομάδα του! Κι αφού υπάρχει η φανέλα ΜΟΝΟ της ομάδας του, δεν μπορεί παρά να είναι «αντί» σε όλες τις άλλες ή τουλάχιστον στο χρώμα του βασικού του αντιπάλου. «Αντί- Ολυμπιακός», «Αντί- Παναθηναϊκός», «Αντί- ΑΕΤζής», «Αντι-ΠΑΟΚ»…. Δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό αυτό. Κι είναι κάτι που ισχύει πέραν της αλητείας και του χουλιγκανισμού που έχουν άγρια, βίαια, δολοφονικά χαρακτηριστικά και δεν τα ταΐζει ο ποδοσφαιρικός φανατισμός, αλλά έχουν άλλες αναφορές και παραμέτρους.
Γνωρίζω ότι χαλάω τις σκέψεις των politicall correct, αλλά κάποιος πρέπει να τους πει ότι από τη στιγμή που αγαπά κάποιος μια φανέλα, δεν μπορεί να χαίρεται για τις επιτυχίες άλλης! Αν γινόταν αυτό, το ποδόσφαιρο κι οποιοδήποτε ομαδικό άθλημα θα ήταν μια νερόβραστη σούπα που δεν θα συγκινούσε κανέναν. Χώρια ότι δεν χωράνε στα ομαδικά αθλήματα … ψευτοευγένειες και άλλα …πατριωτικά…
Να πούμε κι αυτό. Εγώ είμαι Παναθηναϊκός, ο φίλος μου είναι Ολυμπιακός και πάει λέγοντας. Τόσο εγώ όσο κι εκείνος έχουμε συγκεκριμένες αναφορές στη φανέλα που αγαπάμε. Κάτι μας έσπρωξε τον καθένα να γίνει οπαδός της τάδε ή της δείνα ομάδας. Παππούδες και γονείς που μας συνέδεσαν με τις ομάδες μας, παιδικοί φίλοι, περιβάλλον, αναμνήσεις, γεγονότα , μικρές και μεγάλες στιγμές. Αυτά δεν απεμπολούνται, ούτε ντύνονται με ψεύτικη χαρά στη …χαρά του άλλου. Και δεν έχει να κάνει μόνο με τους μεγάλους. Θυμάμαι στον Πειραιά τη χρόνια αντιπαλότητα του Πορφύρα με τον Φοίνικα και τον Πειραϊκό. Είμαστε φίλοι- αδέλφια μεταξύ μας, μα ουδείς ήθελε να νικά ο άλλος… Στενοχωριόταν… Τα ίδια και σε άλλες πόλεις και δη ανάμεσα και σε ομάδες γειτονιών!
Αν νικήσει ο Ολυμπιακός θα ψιθυρίσω ή θα πω… «ρε τους κωλόγαυρους, πάλι έπαιζαν με τρεις παίκτες παραπάνω, τους διαιτητές». Ο Ολυμπιακός φίλος μου θα πει… «ρε τις βαζέλες, πάλι κωλόφαρδοι ήταν…» ή κι άλλα που δεν γράφονται…. Είναι αέναη αντιπαλότητα, που θέλει προσοχή επειδή μπορεί να καταλήξει σε μίσος.
Αυτή η αντιπαλότητα συμβαίνει παντού. Μπορεί ο φίλος του Άρη να χαρεί με το πρωτάθλημα που πήρε ο ΠΑΟΚ; Όχι! Μπορεί να μη χαίρεται ο οπαδός του ΠΑΟΚ που έχασε το κύπελλο ο Άρης; Μπορεί ο οπαδός της Τότεναμ να χαίρεται με τις επιτυχίες της Άρσεναλ; Μπορεί αυτός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να χαίρεται με τις επιτυχίες της Σίτυ; Της Ρεάλ με τις επιτυχίες της Μπαρτσελόνα; Της Λάτσιο με τη Ρόμα; Του ΑΠΟΕΛ με την Ομόνοια; Της Φενέρ με τη Γαλατά; Του Ερυθρού Αστέρα με την Παρτίζαν; Της Μπόκα με τη Ρίβερ Πλέιτ;
Φυσικά, δεν μιλώ για τις αντιδράσεις της αλητείας, των χουλιγκάνων ή όσους εκπέμπουν τοξικότητα ή και δολοφονικά χαρακτηριστικά.
Όμως, όπως και να το κάνουμε, είτε μας αρέσει είτε όχι, αυτή είναι η πραγματικότητα. Οι ήττες των μεν κάνουν ευτυχισμένους τους δε! Κι ύστερα τούμπαλιν.
Οι φίλαθλοι/οπαδοί του γλυκού νερού και του νερόβραστου συναισθήματος, είναι σαφές ότι δεν έχουν πολύ σχέση με το αντικείμενο, εξ ου και όσα λένε αποτελούν μάλλον φληναφήματα… Μοιάζουν με ψαράκια του ενυδρείου… Ή με τις πρωινατζούδες και μεσημερούδες που λένε ανοησίες και δήθεν αυτονόητα πράγματα, αλλά έχουν τόση σχέση με το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ, όσο οι πολλοί Ολυμπιακοί μ’ εκείνους τους ηλίθιους που έσπασαν τις καρέκλες στο γήπεδο της ΑΕΚ και τις πήραν σπίτι τους… Επιδεικνύοντας μάλιστα με καμάρι τη μακακία τους….
