Λίγες ημέρες μετά την περιφανή κατάκτηση του UEFA Europa Conference League κι ενώ έχουν «πέσει οι σφυγμοί» και καταλαγιάσει τα συναισθήματα, καταθέτω κάποιες σκέψεις από αγωνιστικά και μη πεπραγμένα. Κατανεμημένα σε τρεις ενότητες:
Α. Γήπεδο και συναφή
Ι. Το νέο γήπεδο της ΑΕΚ είναι όμορφο, σύγχρονο και κυρίως ποδοσφαιρικό. Έχοντας τελικά στη διάθεσή μου δύο εισιτήρια για το μεγάλο παιγνίδι είχα, ευτυχώς, την έμπνευση να δηλώσω ότι ο έφηβος γιος μου θα το παρακολουθήσει από τη θύρα 44, στο άνω διάζωμα. Εγώ, χωρίς να γνωρίζω πολλά από το συγκεκριμένο γήπεδο, έμεινα στη θύρα 41, κάτω και πίσω από το τέρμα που βρίσκονταν οι «οργανωμένοι» οπαδοί του Ολυμπιακού. Αναγκαστικά λοιπόν, κάθισα στην τελευταία σειρά των καθισμάτων, όπου λόγω του πάνω διαζώματος η ορατότητα είναι εξαιρετικά περιορισμένη: βλέπει κανείς μόλις τις δύο εστίες, όχι τα απέναντι πάνω διαζώματα ή τους φωτεινούς πίνακες. Πανικός για κλειστοφοβικούς, το λες και κατασκευαστικό λάθος. Πάντως, δεν είναι κάτι τόσο σημαντικό.
ΙΙ. Καταδικαστέοι όσοι πήραν ως… λάφυρα ή ενθύμια κίτρινα καρεκλάκια από τις εξέδρες του γηπέδου. Ακατανόητη ενέργεια που δεν συνάδει με το μεγαλείο της ομάδας και κυρίως με το τι «παίχτηκε», και το τι επιτεύχθηκε, το βράδυ της Τετάρτης.
Β. Το παιγνίδι
Ι. Ο Ολυμπιακός δεν ξεκίνησε καλά. Ειδικά στο πρώτο δεκάλεπτο –τέταρτο, μας κράτησε ο Ιμπόρα που με την εμπειρία του συμμάζευε τις «τρύπες». Άλλωστε, λειτουργούσε και ως «σύρτης» κλείνοντας στο κέντρο της άμυνας, επειδή ο Κάρμο έβγαινε πολύ στα αριστερά για να βοηθήσει στο μαρκάρισμα του εξαιρετικού Νίκι Γκονζάλες. Σε έναν τέτοιο θρίαμβο πρέπει να γίνει ειδική μνεία στον Τζολάκη που, ως «έτοιμος από καιρό» εμπνέει ασφάλεια σε όλους. Επίσης ο αγαπημένος μου Έσσε όσο περνούσε ο χρόνος γινόταν καλύτερος, Πάντως, είναι τέτοιο το μέγεθος της επιτυχίας που ουδείς μπορεί να ισχυριστεί ότι κάποιος υστέρησε.
ΙΙ Το παιγνίδι ήταν σαφές ότι ήταν του ενός γκολ και των δύο προπονητών. Ο Ιταλός, γνωρίζοντας το pressing ψηλά του Ολυμπιακού, έδωσε εντολή για μεγάλες μπαλιές με στόχο να περάσουν την άμυνα του Ολυμπιακού. Δεν το κατάφερε, επειδή ο Μεντιλίμπαρ το αντιλήφθηκε γρήγορα και το εξουδετέρωσε μαζεύοντας την ομάδα και κάνοντας την αμυντική γραμμή πιο συμπαγή. Οι αλλαγές του προπονητή του Ολυμπιακού ήταν όλες καίριες και κυρίως αποτελεσματικές. «Ένα λάθος, ένα αμυντικό λάθος, δεν μπορείτε να κάνετε;» σκεφτόμουν φωναχτά όσο περνούσε η ώρα και φαινόταν ότι ο Ολυμπιακός δεν θα δεχθεί γκολ. Κάπως έτσι ξαναχτύπησε ο ταχυδυναμικός Ελ Κααμπί στην ώρα του…
Γ. Προοπτικές
Ι. Η ομάδα επιλέγεται από το ποδόσφαιρο αποκλειστικά. Εάν υπάρχει εξαίρεση σε αυτό το γενικό κανόνα, αυτή ακούει μόνο στο όνομα Νίκος Γκάλης. Με αυτό ως προλεγόμενο, θέλω να πω ότι γνωρίζω καλά γιατί είμαι Ολυμπιακός. Αυτός ο Σύλλογος αποτελεί το απόλυτο ορόσημο και το κέντρο του ελληνικού ποδοσφαίρου και του ελληνικού αθλητισμού. Το ίδιο ακριβώς θα έλεγα και εάν ακόμη είχε χαθεί ο τελικός!
ΙΙ. Η κατάκτηση αυτή μπορεί να ανοίξει δρόμους για τη βελτίωση του ελληνικού ποδοσφαίρου. Η διαχείριση αυτής της επιτυχίας θέλει ιδιαίτερη προσοχή από τον ίδιο τον Ολυμπιακό και τους φιλάθλους του. Οι νεότεροι σε ηλικία δεν πρέπει να πιστέψουν ότι αυτό που έγινε χθες ήταν εύκολο και ότι θα επαναλαμβάνεται συνεχώς. Παράλληλα, εύχομαι η νέα χρονιά να μη μας βρει συναισθηματικά κορεσμένους και άρα ανέτοιμους.
ΙΙΙ. Η προσπάθεια υποβάθμισης της χθεσινής επιτυχίας εκθέτει όποιον την επιχειρεί. Όποιος αμφισβητεί τι σημαίνει το συγκεκριμένο κύπελλο -στη σημερινή φάση ανάπτυξης του ευρωπαϊκού (και όχι μόνο) ποδοσφαίρου- μπορεί αν θέλει ν’ απευθυνθεί στους ειδικούς. Θα του πρότεινα τον αποδεδειγμένα κοσμοπολίτη, γνώστη και πάντως (εξ όσων γνωρίζω) μη Ολυμπιακό, Χρήστο Σωτηρακόπουλο.
Ο Παναγιώτης Πετρόπουλος είναι Δικηγόρος, πρ. Αντιπρόεδρος Δικηγορικού Συλλόγου Πειραιά,
