Αν σκεφτούμε υποθετικά, ότι στις ευρωεκλογές ή σε οποιεσδήποτε εκλογές χάσει ο Μητσοτάκης, θα είναι ως η ιστορία να επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Δηλαδή ο ίδιος θα μπορούσε να εκστομίσει τη φράση του Χαρίλαου Τρικούπη και να πει… «ανθ’ ημών…. Κασσελάκης ή Ανδρουλάκης ή Βελόπουλος ή Χαρίτσης»…. Το φαντάζεστε;
Από την άλλη πλευρά απ’ όλους αυτούς τους μαθητευόμενους μάγους που ζητούν την πτώση του Μητσοτάκη, ποιος θα μπορούσε να εκπροσωπήσει τη χώρα στα διεθνή φόρα;
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι εκατομμύρια άνθρωποι εμπιστεύθηκαν πριν ένα χρόνο τον Μητσοτάκη και από τότε δεν άλλαξε κάτι τόσο καταλυτικά, ώστε να αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους. Ίσα ίσα προχώρησαν σημαντικά ζητήματα που ήταν σε αραχνιασμένα συρτάρια κι έγιναν μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, στην επιστολική ψήφο, αλλά και στα ανθρώπινα δικαιώματα με τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών.
Για να είμαστε προσεκτικοί στην πολιτική προσέγγιση, πρέπει να πούμε κι ότι οι ευρωεκλογές αποτελούν σημαντική διέξοδος για έκφραση οιασδήποτε γκρίνιας ή δυσαρέσκειας. Ανέκαθεν η ψήφος σ’ αυτές ήταν πιο χαλαρή.
Μπορούμε σήμερα να είμαστε χαλαροί; Με μια ματιά στα πρόσωπα της αντιπολίτευσης ασφαλώς και δεν μπορούμε. Μα δεν συμβαίνει πάντα έτσι. Δεν συνέβη ούτε το περασμένο φθινόπωρο, που κάποιοι Αθηναίοι προτίμησαν τον καναπέ ή το βόλτα τους, παρά να πάνε να ψηφίσουν τον Μπακογιάννη… Με αποτέλεσμα να το μετανιώσουν από το πρώτο κιόλας βράδυ της νέας δημοτικής αρχής, που η Αθήνα μετατράπηκε σε Γάζα, Ραμάλα ή Χεβρόνα…
Ας μη ξεχνάμε ότι την ώρα του καναπέ και της βόλτας της πλειοψηφίας των Αθηναίων, οι αντίπαλοι του Μπακογιάννη συνασπίστηκαν ευκαιριακά και εξέλεξαν έναν άνθρωπο που δεν τον ήξεραν ούτε καν οι φοιτητές του κι έλεγε ότι θα… μειώσει τη θερμοκρασία της Αθήνας… Σήμερα δε, τόσους μήνες μετά συμπορεύεται με τους περίεργους τύπους των Εξαρχείων, καθυστερεί δρομολογημένα έργα κρίσιμα για την Αθήνα και … αναζητά συνεχώς να βρει κάτι μεμπτό για τον Μπακογιάννη… Χώρια που η Αθήνα γέμισε πάλι σκουπίδια και κινδυνεύει να σταματήσει η επέκταση του Μετρό, επειδή μια χούφτα «προοδευτικοί» κι ευαίσθητοι αναρχοαυτόνομοι το απαιτούν!
Όποιος θέλει, ας σκεφτεί τον Κασσελάκη ή τον Ανδρουλάκη στην Άγκυρα αντί του Μητσοτάκη. Όποιος θέλει, ας σκεφτεί τις συνόδους κορυφής της ΕΕ με οποιονδήποτε άλλον, πλην Μητσοτάκη. Κι ας ανατρέξει στην εικόνα του Τσίπρα με τον Κλίντον ή του Παυλόπουλου στη γωνίτσα του καναπέ του, απέναντι στον Ερντογάν. Όποιος θέλει, ας σκεφτεί αν μπορούσε οιοσδήποτε από την αντιπολίτευση να χειροκροτηθεί στην αμερικανική Γερουσία και στο Κογκρέσο, όπως έγινε με τον Μητσοτάκη, ως εκτίμηση της προσωπικότητάς του και του πολιτικού του κύρους.
Η χώρα δεν έχει το παραμικρό περιθώριο αμφισβήτησης της ομαλής της πορείας, της εμπιστοσύνης και περιστολής της κυβερνητικής/μεταρρυθμιστικής πορείας, ούτε ύτε μπορεί να αντιπαρατίθεται –χάνοντας το δάσος- με το λαϊκισμό και την οπισθοδρόμηση.
Ας μη γίνει … του Μπακογιάννη , για να μη σκεφτόμαστε πάλι τη λαϊκή ρήση «στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα»…
