Φίλος του «Έμβολου» μου έλεγε συντετριμμένος, ότι ο Περικλής Στεφανίδης ήταν κολλητός του! Πήγαιναν μαζί, σχεδόν παντού. Από μια απλή εκδρομή, μέχρι τσάρκες στη Θεσσαλονίκη, στον Βόλο, στη Χαλκιδική ή και στην Τούμπα για τη λατρεία του ΠΑΟΚ!
Σκεφτόμουν λοιπόν, ότι χάθηκαν στην Εύβοια άλλα δυο παλικάρια της διπλανής πόρτας, από εκείνα που δεν σκέφτεσαι ότι καθημερινά υπερβαίνουν τα ανθρώπινα όρια, γι αυτό που αποκαλείται καθήκον. Άλλα δυο παλικάρια από αυτά που κάνουν παρέα με τα παιδιά μας, που γελάνε, φωνάζουν, τσακώνονται, ερωτεύονται, πέφτουν στα πατώματα για την όποια εκείνη… Άλλα δυο παλικάρια της διπλανής μου καθημερινότητας.
Σκεφτόμουν ότι αυτά τα παλικάρια που χάθηκαν προχθές στην Κάρυστο, ήταν οι παράτολμοι κασκαντέρ που βλέπουμε να κάνουν βουτιές με τα αεροπλάνα επάνω από τεράστιες φλόγες και θερμοκρασίες. Οι τρελοί που πετάνε ξυστά επάνω από σπίτια για να τα σώσουν από τις φλόγες. Αυτά τα παιδιά που νομίζεις καθώς πετάνε επάνω από το κεφάλι σου, ότι αν τους δώσεις τα χέρι θα το πιάσουν! Αυτοί οι λεβέντες που ενίοτε παίζουν γροθιές με το χάρο, με το τσιγάρο στο στόμα!
Είναι ήρωες αυτοί οι άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας; Δεν ξέρω. Ούτε έχω ρωτήσει κάποιον από αυτούς, θεωρώ χαζό να το κάνω. Τι να του πω; «Πώς αισθάνεσαι επάνω από τις φλόγες»; Τι να ρωτήσω; «Φοβάσαι»;
Εκείνο που ξέρω είναι ότι οι ήρωες δεν γυρίζουν στα σκοτάδια κι ότι αυτά τα παιδιά είναι φωτεινά και διαθέτουν αυξημένη την αίσθηση της ευθύνης. Το σίγουρο είναι ότι έχουν αυξημένη την αίσθηση της γενναιότητας. Γνωρίζουν στο έπακρο τους τεράστιους κινδύνους και τους αποδέχονται. Κι αυτό από μόνο του είναι ηρωισμός.
Ναι, κάπως έτσι πρέπει να είναι, κάπως έτσι είναι. Θυμάμαι τον παλιόφιλο Παναγιώτη Βλαχάκο από τις γειτονιές του Πειραιά. Ατρόμητος εκ γενετής, τολμηρός από την κοιλιά της μάνας του Μάνης! Έλιωνε να μπει στη Σχολή Δοκίμων. Να ξεπεράσει τα όρια του, να προσφέρει στην κοινωνία. Για εκείνον τα χειριστήρια του ελικοπτέρου ήταν ότι η ασπίδα για τον Σπαρτιάτη. Μαζί τους έπεσε στα Ίμια! Κι έμεινε αθάνατος.
Είμαστε κι όλοι εμείς. Που έχουμε ανάγκη ως φαίνεται, εκείνους που υπερβαίνουν τα όρια τους… Σα τα παλικάρια που έγιναν σύννεφα επάνω από την Κάρυστο…
Εμείς όλοι, είμαστε ευγνώμονες!
