Όπως σίγουρα έχετε ακούσει, τελικά προφυλακίστηκε η ύποπτη για διαφθορά Εύα Καϊλή από τις βελγικές αρχές, αν και πολλοί στην Ελλάδα εκτιμούσαν ότι θα πάει σπίτι της φορώντας «βραχιολάκι». Οι λόγοι για αυτήν την εκτίμηση ήταν πρωτίστως το γεγονός ότι έχει μικρό παιδί και λευκό ποινικό μητρώο, αλλά και ότι… είναι Χριστούγεννα!
Μετά από αυτήν την φαινομενικά αυστηρή απόφαση, αλλά και τη δήλωση του Αλέξη Τσίπρα ότι ζηλεύει το Βέλγιο, επειδή, λέει, εκεί «η δικαιοσύνη λειτουργεί», έρχονται αυθόρμητα στο μυαλό παλιότερες «αυστηρές» αποφάσεις της ελληνικής δικαιοσύνης για τις οποίες η Αριστερά χαλούσε τον κόσμο…
Θυμάστε, ας πούμε, τις εξ αριστερών διαμαρτυρίες προκειμένου να πάρει εκπαιδευτική άδεια ο προφυλακισμένος Νίκος Ρωμανός, ο οποίος κατηγορείτο για ένοπλη ληστεία; Μας έλεγαν τότε ότι η πολιτεία εξαντλεί την αυστηρότητά της σε ένα νέο παιδί που θέλει να σπουδάσει. Το ίδιο συνέβη και με τον Βασίλη Δημάκη, γνωστός και ως «ο ληστής με το καλάσνικοφ», για του οποίου τις άδειες ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε ερωτήσεις στο υπουργείο Δικαιοσύνης. Ο Δημάκης τελικά τις πήρε τις άδειες και μετά δραπέτευσε, παραβιάζοντας το «βραχιολάκι» του.
Για να μην πούμε για τον Κουφοντίνα, που δεν έχει πει ούτε μία συγγνώμη για τα εγκλήματά του και που κάθε φορά που ζητάει άδεια ενεργοποιείται ολόκληρη η εγχώρια Αριστερά για να τον υπερασπιστεί. Προφανώς, η ελληνική δικαιοσύνη, που δεν αφήνει έναν αμετανόητο τρομοκράτη να κάνει τις βόλτες του, είναι ένα άκαρδο τέρας, ενώ η βελγική δικαιοσύνη, που στερεί τα Χριστούγεννα από ένα δίχρονο κοριτσάκι, αποτελεί υπόδειγμα του κράτους δικαίου.
Για να είμαστε δίκαιοι όμως, η συγκεκριμένη ανωμαλία δεν αφορά αποκλειστικά την Αριστερά. Πρόκειται για ένα φαινόμενο που ξεκινά από την ίδια την ελληνική κοινωνία. Με άλλα λόγια, μας διατρέχει ένας ιδιότυπος επαρχιωτισμός, όπου ζηλεύουμε τους ξένους που είναι τόσο οργανωμένοι και τυπικοί και, ταυτόχρονα, δίνουμε μάχη ενάντια σε οτιδήποτε μας κάνει να τους μοιάσουμε σε οργάνωση και τυπικότητα.
Για παράδειγμα, εκθειάζουμε τα ξένα πανεπιστήμια που είναι τόσο καθαρά και ασφαλή, αλλά θέλουμε τα δικά μας να μείνουν βρώμικα και χώροι ανομίας… Ζηλεύουμε που στο εξωτερικό η αστυνομία είναι πολύ αποτελεσματική, αλλά κατηγορούμε τη δική μας αστυνομία όταν κάνει παρομοίως αποτελεσματικά τη δουλειά της… Επικροτούμε την αυστηρότητα των ξένων αρχών, αλλά όταν οι δικές μας αρχές είναι αυστηρές, τις χαρακτηρίζουμε απάνθρωπες και ούτω καθεξής.
Εν ολίγοις, θέλουμε να έχουμε το επίπεδο διαβίωσης των σύγχρονων κοινωνιών, την ώρα που αντιστεκόμαστε στον εκσυγχρονισμό που συμβαίνει στη δική μας κοινωνία… Κι επειδή η Αριστερά είναι η πλέον συντηρητική παράταξη της χώρας μας, είναι ο καλύτερος εκφραστής αυτού του οξύμωρου. Για την ακρίβεια, είναι η ίδια, πλέον, αυτό το οξύμωρο. Βλέπετε, ενώ κάνει ό,τι μπορεί ώστε να μην αλλάξει τίποτα σε αυτόν τον τόπο, απαιτεί να την αποκαλούμε «προοδευτική»…
