Διάβασα με πολύ προσοχή την πρόσφατη δημοσκόπηση της Marc που φέρει τη ΝΔ 8,5 ποσοστιαίες μονάδες μπροστά, στον δρόμο προς τις εκλογές. Τα συμπεράσματα είναι ίδια με όλων των άλλων εταιρειών και με ότι συμβαίνει από την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ, το 2016. Ο Μητσοτάκης τρέχει και κοιτά μπροστά, οι άλλοι οπισθοχωρούν κοιτάζοντας πίσω.
Ας δούμε κάποια συμπεράσματα που εξάγονται.
Η εκλογή Μητσοτάκη το 2016, ουσιαστικά ξεκαθάρισε/ξέμπλεξε δυο μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας. Δυο διακριτούς πλέον κόσμους. Από τη μια η Δεξιά/Κεντροδεξιά που συμπεριλαμβάνει και μεγάλο μέρος της σοσιαλδημοκρατίας και από την άλλη η Αριστερά. Κι όσες μετακινήσεις έγιναν στις εκλογές του 2019, μάλλον είναι παγιωμένες και χωρίς επιστροφή.
Ο Τσίπρας από την πλευρά του έχει μείνει στο 2015, αν όχι στο 2012 και στις πλατείες των αγανακτισμένων. Αγκαλιάζει το περιθώριο και επ’ ουδενί μπορεί να πείσει κανέναν υπέρ του, αφού έχει χάσει και τα τελευταία αποθέματα αξιοπιστίας που τυχόν διέθετε. Όχι μόνο λόγω των ψεμάτων που πολιτεύθηκε, όχι μόνο από την κυβερνητική του ανεπάρκεια που γνώρισαν οι Έλληνες, αλλά και λόγω της σύγκρισής του με τον Μητσοτάκη. Σύγκριση που σε όλα τα πεδία δεν τον ευνοεί. Από τη μόρφωση, μέχρι την κατανόηση του διεθνούς περιβάλλοντος και της οικονομίας, αλλά και την ταχύτητα πολιτικής παρέμβασης σε ότι προκύπτει.
Προσέξτε: Το 2019 οι Έλληνες ψήφισαν με το διακύβευμα να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα όλο και περισσότεροι το παραφράζουν και σκέφτονται ψήφο με τη λογική του … να μη ξανάρθει. Τόσο πολύ πλήγωσαν την κοινωνία Τσίπρας και Αριστερά.
Από την πλευρά του ΠαΣοΚ, η αρχική ευφορία με την εκλογή Ανδρουλάκη άρχισε να υποχωρεί μαζί με τα δημοσκοπικά ποσοστά που αρχικά προοιώνιζαν ισχυρές ανοδικές τάσεις. Τώρα οι τάσεις δεν είναι ίδιες κι έχουν καθοδική κατεύθυνση. Ο Ανδρουλάκης, εκτός του ότι αποδεικνύεται – με τα μέχρι τώρα δεδομένα- πολιτική μετριότητα, πολιτεύθηκε μονοθεματικά με το ζήτημα της παρακολούθησή του, ενώ έβαλε το κόμμα του στην ίδια θέση με τον ΣΥΡΙΖΑ, μη ψηφίζοντας σημαντικές επενδύσεις, όπως αυτή των ναυπηγείων.
Επιπλέον, η συμπόρευση με τον ΣΥΡΙΖΑ, όσο κι αν την αρνούνται στη Χαριλάου Τρικούπη, είναι ορατή στην κοινωνία. Όσο ορατή είναι κι η αντίστοιχη της γνωστής Δεξιάς συνιστώσας! Κι αυτά τα απεχθάνεται η σκεπτόμενη κοινωνία που επιθυμεί φυγή της χώρας προς το μέλλον της.
Ο Ανδρουλάκης ουσιαστικά λέει … ούτε Μητσοτάκης ούτε Τσίπρας. Το ερώτημα λοιπόν που προκύπτει στην σκεπτόμενη κοινωνία είναι ένα: Αν όχι ο Μητσοτάκης ή ο Τσίπρας, τότε ποιος; Ο ίδιος ή ο Κουτσούμπας; Χώρια που στο κόμμα του η πλειοψηφία δεν θέλει να ακούει για ΣΥΡΙΖΑ. Τι θα κάνει; Θα τους αφήσει εκτός ψηφοδελτίων, όπως ψιθυρίζεται;
Προκύπτουν κι άλλες διαπιστώσεις από την ανάγνωση των δημοσκοπήσεων σήμερα.
Α. Οι περισσότεροι πολίτες εμπιστεύονται περισσότερο τον Μητσοτάκη σε όλα τα μεγάλα ή και μικρότερα ζητήματα.
Β. Δεν φαίνεται ισχυρή πιθανότητα επανόδου της ακροδεξιάς στην κοινωνία, χωρίς να αποκλείεται στις πρώτες εκλογές, της απλής αναλογικής, η είσοδος στη Βουλή κάποιου μικρού εθνικιστικού κόμματος, πλην του κόμματος που εμπορεύεται τις επιστολές του Χριστού.
Η ουσία είναι ότι με τα σημερινά δημοσκοπικά δεδομένα, υπάρχει ένας πολιτικός που είναι σαφές ότι αναδύει… Δύση και διαθέτει ευρωπαϊκό κοσμοπολιτισμό. Οι δε αντίπαλοί του θυμίζουν παλιά Βαλκάνια της εποχής που αυτά δεν ήταν …παίξε γέλασε…
