Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει)
Μετά τον Μάκη… ποιος;
Η υπόθεση της αυτοκτονίας ενός 14χρονου μαθητή άνοιξε πάλι τη συζήτηση για τον σχολικό εκφοβισμό, το μπούλινγκ, αλλά μαζί με το σοκ για το χαμό του παιδιού ήρθαν στο φως και γενικότερα θέματα παιδικής παραβατικότητας.
Την παραμονή της κηδείας του συμμαθητή τους, οι μαθητές του σχολείου του με πρωτοβουλία των καθηγητών τους πήγαν έναν περίπατο στο Άλσος Βεΐκου. Ομοίως, και προφανώς για άλλους λόγους πήγαν εκδρομή και μαθητές από γυμνάσιο του Παγκρατίου.
Μαθητές των δύο σχολείων ήρθαν στα χέρια, βγήκαν σουγιάδες, είχαμε 2 τραυματίες και 5 συλλήψεις/προσαγωγές.
Μια βδομάδα τώρα που παρακολουθώ τα τεκταινόμενα και το ρεπορτάζ διαπιστώνω τα εξής: Υπάρχουν μαθητές νταήδες στο σχολείο. Υπάρχει μια διεύθυνση που κοιτάζει τα μπουνίδια να περνούν. Υπάρχει μήνυση μητέρας μαθήτριας που την έδειραν αλλά ουδείς κλήθηκε να μιλήσει.
Υπάρχει η ατάκα: έξω από τα κάγκελα του σχολείου.
Υπάρχουν οι περίοικοι που από τη μια δε μιλάνε φωναχτά, από την άλλη όμως ομολογούν ότι φοβούνται να μιλήσουν για τη βία στη γειτονιά τους, από τους νταήδες, γιατί φοβούνται τα αντίποινα στους ίδιους, τα αυτοκίνητα και τα παιδιά τους.
Μια οικογένεια θα θρηνεί για πάντα το παιδί τους, και μια κοινωνία θα περιμένει τον «επόμενο» Μάκη για να πάρει μπροστά. Το ίδιο και μια πολιτεία. Έχει προηγηθεί ο Βαγγέλης Γιακουμάκης.
Πολύ φοβάμαι ότι θα έρθει και ο επόμενος … και πάλι τότε θα αναρωτιόμαστε «πού είναι οι διδάσκοντες», «πού είναι το Υπουργείο», «πού είναι η αστυνομία».
Τα παιδιά μας έχουν μάθει σε πολλές μορφές βίας κυριολεκτικά και μεταφορικά. Τα παιδιά μας έχουν υποστεί τη βία της εποχής, με όποιο πολιτικό πρόσημο θέλεις να βάλεις στη λέξη. Κι οι γονείς «βιασμένοι» και αυτοί από την σκληρότητα της εποχής – ελπίζω ότι – κάνουν ό,τι μπορούν να προφυλάξουν τα παιδιά τους και από τη βία που δέχονται και από τη βία που θέλουν να βγάλουν από πάνω τους.
Δεν ξέρω πώς θα λειτουργούσα αν είχα έναν γιο ή μια κόρη που ήταν οι «νταήδες» του σχολείου ή της γειτονιάς και για το λόγο αυτό δεν μπορώ να δώσω «μαθήματα» σε κανέναν.
Όταν το παιδί μου κάνει κάτι λάθος, ψάχνω να βρω την αιτία σε μένα και να το θωρακίσω με όση περισσότερη αγάπη μπορώ και να του εξηγήσω.
Τα παιδιά θέλουν αγάπη, και όρια και καθοδήγηση. Η καθοδήγηση προκύπτει μόνο μέσα από το προσωπικό μας παράδειγμα. Δεν αρκούν τα λόγια αν δεν ακολουθούνται από πράξεις.
Γιάννης Καφάτος
