Δεν συμφέρει…
Πεθαίνει ο Δημητρός ένας πολύ καλός και ηθικός άνθρωπος και αμέσως βρίσκεται μπροστά στον Άγιο Πέτρο.
Του λέει ο Άγιος:
-Όσο ζούσες ήσουν σε όλα εντάξει, γι’ αυτό θα πας στον Παράδεισο… Αν χρειαστείς ποτέ κάτι να έρθει να με βρεις.
Πανευτυχής ο Δημητρός περνάει την πύλη του παραδείσου. Μπαίνει λοιπόν μέσα και αρχίζει να περπατάει. Βλέπει πανέμορφα δάση, γάργαρα νερά, πουλιά να κελαηδούν και καταπράσινα λιβάδια. Αφού πέρασαν μερικοί αιώνες, άξαφνα βλέπει ένα τύπο ξαπλωμένο κάτω από τον ίσκιο ενός δέντρου να μασουλάει ένα κομμάτι χορταριού.
Σκέφτεται τότε: «Όλα όμορα και ήσυχα εδώ αλλά πολύ μοναξιά… Για να πάω στον Άγιο Πέτρο να μου δείξει και την κόλαση…»
Πάει λοιπόν στον Άγιο Πέτρο και του λέει:
Άγιε μου πολύ όμορφος ο παράδεισος, αλλά πολύ μοναξιά… Να μετά τόσους αιώνες μόνο έναν άνθρωπο συνάντησα εκεί μέσα. Θέλω να με πας να δω τι γίνεται στην κόλαση με τους αμαρτωλούς.
Πα πα πα παιδάκι μου, του λέει ο Άγιος, εκεί βρίσκονται όλοι οι κολασμένοι, τι θες να πας να δεις;
Με τα πολλά πείθεται ο Άγιος και ανοίγει τις πύλες της κολάσεως. Και τι βλέπει ο Δημητρός;
Μπουζούκια, χορούς, πουτ@νες, πολυκοσμία και όλον τον περίδρομο της αμαρτίας…
Λέει τότε στον Άγιο ο Δημητρός:
-Καλά άγιε μου εδώ γίνεται χαμός από κόσμο, μέχρι και μπουζούκια έχει… Στον παράδεισο δεν έχουμε τίποτα…
Και του απαντάει ο Άγιος Πέτρος:
-Τι να σου πω παιδάκι μου… Με δύο άτομα που είστε στον παράδεισο, συμφέρει να φέρω ορχήστρα; Πες μου συμφέρει;
