Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι αι την κάνει!)
«Λόγια» του δρόμου
Μπορεί να έχουμε αυτή την ιδιότυπη καραντίνα όμως οι δρόμοι έχουν κόσμο.
Προσπαθώ να περπατάω πολύ. Και όταν περπατάω χαλαρώνω αλλά είμαι πάντα έτοιμος να ακούσω τι λένε οι μπροστινοί, οι διπλανοί και να που ήρθε η ευκαιρία να μοιραστούμε «λόγια του δρόμου» που άκουσα αυτές τις μέρες σε διάφορες γειτονιές της Αθήνας – και τα θυμάμαι ακόμη!
Πλάκα – Μαμά με τα δύο παιδιά στο κάθε χέρι. Μεσημέρι. Το κοριτσάκι είναι μικρό και δε φοράει μάσκα. Το άλλο, το αγόρι είναι περίπου πρώτης δημοτικού. Μάλλον το παρέλαβε από το σχολείο και γυρίζουν στο σπίτι.
Μαμά: Πόσο κάνει 3 φορές το 300
Κοριτσάκι: Μάλλον 900 ε; Αφού 3 και 3 και τρία κάνουν εννιά
Μαμά: Μπράβο (είπε όνομα αλλά δεν το άκουσα)
Αγοράκι: Τελειώνετε, πάμε σπίτι.
Παλιό Φάληρο – νωρίς απόγευμα. Παρέα τριών κυρίων άνω των 60 με φόρμες περπατούν. Ακολουθώ και τάχα αμέριμνος ακούω:
1ος: Μάκαρι να κρατήσει πέντε έξι χρόνια η καραντίνα.
2ος : Πας καλά ρε μ…;
3ος : Καλά το έχεις χάσει τελείως
1ος: Ναι ρε σεις να κρατήσει, καλό μας κάνει. Περπατάμε. Κοίτα πόσο περπατάμε. Ο Έλληνας ήταν ταβέρνα και κρασί τρεις φορές τη βδομάδα.
3ος: Όλο υπερβολές, ποιος μωρέ έχει λεφτά να πηγαίνει να τα πίνει τρεις φορές τη βδομάδα;
2ος : Σιωπηλός
1ος: Ρε άκου-με που σου λέω, ξέρω εγώ. Τώρα είμαστε μια χαρά. Αντί να μπεκρουλιάζουμε βάλαμε τις φόρμες μας και πάμε βόλτα. Το κάναμε ποτέ πριν αυτό;
(κάπου εκεί προσπέρασα και άφησα την κουβέντα στη μέση)
Αθήνα- Κέντρο (ανεβαίνοντας τις σκάλες του μετρό, στάση Πανεπιστήμιο)
Κυρία μιλάει, ξεφωνίζει για την ακρίβεια στο τηλέφωνο:
Ναιιιιι, τωρα βγαίνω από το μετρό. Τι πού θα πάω, πάω στο Ζάρα. Και χθες ήρθα αλλά είχε πολύ ουρά και θέλω ρούχα. Τι θα πει δεν βγαίνουμε από το σπίτι. Αφού βγαίνουμε. Να πάρω κανά πουκάμισο και ένα πουλόβερ. Άσε με καημένη που δε θα πάρω τίποτα στις εκπτώσεις. Άσε που έχω να μπω σε μαγαζί να κάνω γύρα τόσους μήνες… Ουρά-ξε-ουρά εγώ θα πάω!
Αθήνα- Εξάρχεια (πεζόδρομος Ζαλόγου και Λόντου) – αργά απόγευμα, έχει σκοτεινιάσει
Ένα ερωτευμένο ζευγαράκι, αγκαλίτσα και με μάσκες.
Αυτή: Αχ ένα μπαράκι με τα παιδιά έχω πεθυμήσει
Αυτός: Εμένα μ’ αρέσει, περνάμε πιο πολύ καιρό οι δυο μας.
Αυτή: Ναι αλλά θέλω έξω και παρέα
Αυτός: Γιατί μαζί μου δεν σου φτάνει;
Αυτή: Γιατί δε με καταλαβαίνεις; Θέλω να τα πιούμε με τους φίλους μας. Κακό είναι μωρέ…
Το πρόβλημα όταν κρυφακούς κουβέντες στο δρόμο είναι ότι μπορεί να αφαιρεθείς και να πέσεις πάνω στους «πρωταγωνιστές» σου. Οπότε για να διατηρήσεις την αξιοπρέπειά σου και να μην σε κάνουν τσακωτό πρέπει να συνεχίζεις τον ρυθμό σου και ό,τι έπιασε τ’ αυτί έπιασε!
Εσείς κρυφακούτε όταν κυκλορείτε; Ή μόνο εγώ το παραδέχτηκα;
Καλημέρα μας!!!
Γιάννης Καφάτος
