Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει!)
Σκέψεις για τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής
Η δίκη δείχνει την είσοδο των φυλακών της χώρας που θα δεχτούν τα μέλη της εγκληματικής οργάνωσης, Χρυσή Αυγή.
Εγκληματική οργάνωση με μέλη, αρχηγούς, πρωτοπαλίκαρα και φυσικά ψηφοφόρους.
Δεν είναι ούτε εύκολο ίσως ούτε και σωστό να «δικάσει» κανείς τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής, αφού όταν την ψήφιζαν δεν υπήρχε δικαστική απόφαση για τον «τίτλο» Εγκληματική οργάνωση και αν τους χαρακτήριζες έτσι κινδύνευες να φας αγωγή.
Ας πούμε όμως μερικά πράγματα για τους τετρακόσιες τόσες χιλιάδες πολίτες που τους έβαλαν στη Βουλή και τους εκατόν εξήντα τόσες χιλιάδες που τους έβγαλαν από τη Βουλή.
Οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής ήταν πάντα μια οδυνηρή απώλεια για τη Νέα Δημοκρατία, εννοώ ως «ψηφαλάκια». Της έκοβαν ποσοστά πώς να το κάνουμε. Και γι’ αυτό με τις κορώνες κάποιων στελεχών της προσπαθούσε να τους μαζέψει στο μαντρί.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πάλι, μαθηματικά μιλώντας και με πλήρη άγνοια των εσωτερικών διεργασιών, πολύ χαιρόταν που ο μεγάλος του αντίπαλος είχε κάποιον να τον ροκανίζει.
Οι ψηφοφόροι λοιπόν των χρυσαυγιτών προκαλούσαν ανάμεικτα συναισθήματα για τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας, Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ.
Οι ψηφόφοροι λοιπόν πρώτα από όλα είναι νούμερα. Ναι νούμερα, μην τρομάζετε με τη λέξη. Δεν είναι αξιολογική. Νούμερα είναι οι ψηφοφόροι που μεταφράζονται σε σταυρούς και εκλογικές απώλειες.
Ας δούμε όμως, πέραν του τεχνικού κομματιού, και την ουσία: τι είναι οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής;
Είναι αρνητές της Δημοκρατίας, είναι φασίστες, είναι ακροδεξιοί, είναι νεοναζί, είναι εθνικιστές, είναι ομοφοβικοί, είναι ρατσιστές; Είναι πλανημένοι που παρασύρθηκαν;
Τα τελευταία χρόνια έχουμε συνηθίσει να χαϊδεύονται τα άτομα που ανήκοντας και στηρίζοντας εγκληματικές οργανώσεις, όπως αποδείχτηκε στο Δικαστήριο, σε μια πολιτικώς ορθή αντιμετώπιση.
Μ’ αρέσει να βλέπω τα γεγονότα και τις συμπεριφορές, κυρίως τις πολιτικές και τις πολιτικάντικες, μέσα από ένα ψυχοσυναισθηματικό πρίσμα και με βεβαιότητα μπορώ να πω ότι συμπεριφερόμαστε σε τέτοιους τύπους σαν να πρόκειται για μικρά παιδιά. Τι είναι τα μικρά παιδιά; Ανεύθυνα για τις πράξεις τους ακριβώς γιατί είναι παιδιά και γιατί είναι μικρά. Άρα; Άρα μπορούμε να τους δικαιολογούμε ό,τι κάνουν και δεν κάνουν.
Οι ψηφοφόροι όμως είναι ενήλικες γυναίκες και άντρες και έχουν ευθύνες που πρέπει να τις αναλάβουν.
Μην γίνει καμία παρανόηση: Δεν δικάζω τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής.
Καταδικάζω την επιλογή τους αλλά δεν τους δικάζω.
Δεν τους θεωρώ όμως «παιδιά», αποπλανημένα, άβουλα, αθώα, ανεύθυνα κλπ που ψήφισαν κάτι για να …δείξουν κάτι άλλο. Και οι τετρακόσιες τόσες χιλιάδες ήξεραν και οι 160 τόσες χιλιάδες που τους ψήφισαν στις πρόσφατες εκλογές ήξεραν και παραήξεραν σε ποιους έδιναν την ψήφο τους. Είναι υπεύθυνοι λοιπόν. Είναι υπεύθυνοι πολίτες που επέλεξαν υπόδικους για εγκληματική οργάνωση, δολοφονία, απόπειρες δολοφονίας κλπ, άσχετα που δεν κατάφεραν να τους βάλουν πάλι στη Βουλή.
Μπορεί η συμμορία να μοιραστεί σε μερικές μέρες σε διάφορες φυλακές της χώρας όμως οι ψηφοφόροι τους είναι εδώ. Είναι ανάμεσά μας και είναι έτοιμοι να ξαναψηφίσουν όποιον τους πουλήσει, χωρίς δολοφονίες και επιθέσεις – ελπίζω, την παραμύθα που μοίραζε η εγκληματική οργάνωση «Χρυσή Αυγή».
Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε, ούτε να το αποσιωπούν όλα τα πολιτικά κόμματα, ειδικά όσα ελπίζουν να μαζέψουν χαμένα ψηφαλάκια.
Οι πολίτες είμαστε υπεύθυνοι για τις πράξεις μας και για τις παραλείψεις μας που μπορεί να οδηγήσουν μια εγκληματική οργάνωση, για παράδειγμα, στην Βουλή.
Οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής είναι μια αφορμή για να σκεφτούμε τι θα πει «υπεύθυνος πολίτης».
Οι «ορφανοί» από χρυσαυγή, οπαδοί/ψηφοφόροι της εγκληματικής οργάνωσης κυκλοφορούν ανάμεσά μας και ίσως περιμένουν την επόμενη ευκαιρία να ψηφίσουν κάποιους άλλους κήρυκες του μίσους και να τους βάλουν στη Βουλή.
Να έχουμε το νου μας! Να αντιστεκόμαστε στον φασισμό της καθημερινότητας, να τιμάμε τη Δημοκρατία και να απαιτούμε από τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου να το κάνουν κι αυτά.
Γιάννης Καφάτος
