Μου έφερε η ανιψιά μου με περηφάνια τα βιβλία που της αγόρασε ο πατέρας της, καθώς από εφέτος είναι δεσποινιδούλα – μαθήτρια της Α΄ Γυμνασίου, στο ιδιωτικό σχολείο που επέλεξε η οικογένειά της για να μάθει γράμματα. Κι αρχίσαμε να τα ξεφυλλίζουμε. Εγώ στάθηκα στο βιβλίο της ιστορίας, εκείνη στων Μαθηματικών και της Πληροφορικής. Κι όπως ξεφυλλίζαμε την ακούω ν’ αποφαίνεται: «Αυτό το βιβλίο της Πληροφορικής, γράφει βλακείες»!
Την κοιτώ με απορημένο βλέμμα. Αντιλαμβάνεται την απορία μου και μου λέει δείχνοντας κεφάλαια του βιβλίου: «Αυτό το βιβλίο έχει γραφτεί πριν γεννηθώ εγώ»… Το ψάχνω! Όντως έτσι είναι. Έχει εκδοθεί το 2006, άρα γράφηκε ακόμη πιο νωρίς… Συνεχίζει απτόητη η μικρή, πατώντας ταυτοχρονως, σχεδόν στα τυφλά, κάποια κουμπάκια στο λάπτοπ της: «Κοίτα, κοίτα… γράφει για χρήση δισκετών»… Όντως έτσι είναι! Να μη τα πολυλογώ, τέτοια πράγματα είναι γεμάτο το βιβλίο. Κι όποιος γνωρίζει ότι η εξέλιξη αλλάζει ημέρα με την ημέρα στην πληροφορική, κατανοεί ότι από αυτό το βιβλίο δεν θα μάθουν τίποτα τα παιδιά. Χρειάζεται ένα απλό ξεφύλλισμα για να το απαξιώσουν, επειδή εκείνα γνωρίζουν περισσότερα, αφού ξημεροβραδιάζονται μπροστά σε laptops, tablets και smartphones.
Σκέφτομαι, λοιπόν κι αναρωτιέμαι πώς στα κομμάτια περιμένει η ελληνική Πολιτεία να αγαπήσουν το σπουδαιότερο –ίσως- μάθημα της εποχής μας τα παιδιά; Δίνοντάς τους πληροφορίες για πράγματα που πια δεν υπάρχουν, όπως … floppy (δισκέτα) ή … cd-rom drive ή … dvd; Αδιανόητο!
Αλλά, τι στο καλό καταθέτω αυτές τις απορίες όταν στην Ελλάδα καλά καλά δεν έχουμε ταχύτητες στο Internet της τάξης των Gigabit/sec; Κάτι που στη χώρα του πειρατή Ερντογάν διατίθεται στους καταναλωτές εντός λίγων ωρών;
Τι ζητώ όταν σε μεγάλα μέρη του λεκανοπεδίου και της Ελλάδας δεν παρέχεται η δυνατότητα σύνδεσης σε ταχύτητα μεγαλύτερη των 50 Megabit/sec; Κι όπου παρέχεται σπανίως οι πραγματικές ταχύτητες υπερβαίνουν τα 30 Mbps κι αναλόγως των δυνατοτήτων του παρόχου;
Τι ζητώ όταν όλες οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας έχουν ασθενική κάλυψη και σήμα σε μεγάλα τμήματα της Αττικής κι εν γένει της χώρας;
Γιατί μελαγχολώ κάνοντας συγκρίσεις με άλλες χώρες; Που πληρώνουν και φθηνότερα τις υπηρεσίες; Δεν εννοώ μόνο την Κεντρική Ευρώπη ή τη Σκανδιναβία αλλά τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία, την Κροατία, το Μαυροβούνιο…
Δεν ξέρω τι λέτε εσείς, αλλά όποιος συζητά με τους νέους διακρίνει χάσμα γνώσεων και κουλτούρας από τις δέκα πρώτες λέξεις. Κι αυτό το χάσμα το μεγεθύνει η ίδια η Πολιτεία με τα βιβλία που προσφέρει και το χείριστο επίπεδο σπουδών. Εξ ου και παρατηρείται τεράστια άνθιση στη «μπίζνα» των ιδιωτικών ΚΔΑΠ (Κέντρα Δημιουργικής Απασχόλησης) , στα οποία προστρέχουν οι γονείς για να έρθουν τα παιδιά τους σε επαφή με την ψηφιακή τεχνολογία και την τεχνολογία γενικά. Επειδή εκείνοι και τα παιδιά γνωρίζουν πια σε μεγάλο βαθμό τι σημαίνει «4η βιομηχανική επανάσταση» και «τεχνητή νοημοσύνη». Ξέρουν τι σημαίνει ρομποτική ή νανοτεχνολογία ή άλλες εξαιρετικές δραστηριότητες που δημιουργούν εξαιρετικές προοπτικές.
Δηλαδή όσα δεν αντιλαμβάνεται το παρωχημένο κράτος μας, στο οποίο ακόμη διδάσκουν … ψηφιακά απολιθώματα και χρησιμοποιείται … fax!
