Η είδηση ότι η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ παίρνει τα βουνά, ανεβαίνει στον Γράμμο και δη στα… χνάρια του… Δημοκρατικού Στρατού, αποτελεί αξιομνημόνευτο γεγονός δεδομένου ότι πάνε να τιμήσουν εκείνους που σήκωσαν τα όπλα εναντίον της πατρίδας για να καταλάβουν βιαίως την εξουσία και την οδήγησαν σε αιματηρό εμφύλιο. Τις συνέπειες του οποίου βλέπουμε ακόμη και σήμερα στην κοινωνία και στο πολιτικό μας σύστημα.
Σκέφτομαι ότι οι ιαχές αυτών των παιδιών, του τύπου «βότκα, χαβιάρι και Βελουχιώτη Άρη» θ’ αντηχούν στο Γράμμο, αλλά ταυτοχρόνως σκέφτομαι ότι βρισκόμαστε στα 2020 κι όσο νάναι έχει γίνει γνωστό πια τι συνέβη. Όπως έχει γίνει γνωστό τι συνέβη και με την μαμά Σοβιετία…
Όπως αναφέρει το δελτίο Τύπου που εξέδωσαν οι νεολαίοι του ΣΥΡΙΖΑ: «Πολεμώντας μέχρι και την τελευταία σφαίρα τους αντί να παραδοθούν στις δυνάμεις του Ελληνικού Στρατού αγκαλιάστηκαν και τραγουδώντας το τραγούδι του Δ.Σ.Ε, “για σε πατρίδα μας Ελλάδα, ζώσαμε τα άρματα ξανά”, έπεσαν στο γκρεμό»…
Τι λένε ουσιαστικά τα μειράκια; Ότι ο ελληνικός στρατός ήταν ο … εχθρός!
Σκέφτομαι ακόμη ότι δεν είναι δυνατόν νέοι άνθρωποι να μην έχουν μάθει ή κατανοήσει ότι ο εμφύλιος ήταν αναγκαστικό απότοκο της ιδεολογίας κάθε ορθόδοξου κομμουνιστικού κόμματος, δηλαδή η βίαιη κατάληψη της εξουσίας! Αυτό άλλωστε πρωτομαθαίνει όποιος διαβάζει Μαρξ – Έγκελς και το κομμουνιστικό μανιφέστο.
Το γεγονός ότι η αστική δημοκρατία επιδεικνύει τεράστια ανοχή απέναντι σε όσους την επιβουλεύονται, δεν σημαίνει ότι πρέπει να κλείνουμε μάτια κι αυτιά στις εμφυλιοπολεμικές κραυγές και στην επιθυμία κάποιων για νέο γύρο…
Ξέρω, κάποιοι θα πουν ότι είναι νέοι και ως νέοι έχουν κάθε λόγο να ονειρεύονται και να φτιάχνουν τον δικό τους φαντασιακό κόσμο. Αλλά αυτοί οι νέοι γυρίζουν… τρεις-τέσσερις γενιές πίσω! Σκαλίζουν στάχτες που ήδη τις έχει πάρει ο αέρας και τις έχει αποδομήσει.
Αναρωτιέμαι λοιπόν:
Τι μπορούν να προσφέρουν στην πατρίδα τους αυτά τα νέα παιδιά, που αντί να ασχολούνται εποικοδομητικά με το μέλλον (δικό τους και συλλογικό), επιχειρούν παρθενορραφή των τραγικών στιγμών της παράταξής τους;
Τι παριστάνουν; Τους καθοδηγητές; Σε ποιους; Σήμερα το διαδίκτυο δίνει απαντήσεις και γελοιοποιεί την…. αλήθεια των κάθε λογής ιερατείων.
Διάβασα χθες ότι πολιτική δεν γίνεται απευθυνόμενος στον μικρόκοσμό σου! Ειδικά όταν αυτό που θωρείς, πιστεύεις και θέλεις να επιβάλλεις απέτυχε, γκρεμίστηκε και δεν υπάρχει πια πουθενά. Πολιτική είναι να έχεις πειστικό λόγο και να μπορείς με αυτόν να πείθεις τους πολλούς.
Είναι και κάτι άλλο, που κάποιος πρέπει να πει στα παιδιά αυτά αλλά και στην πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ. Μπορεί επί δεκαετίες να κέρδισαν το παιγνίδι των εντυπώσεων μέσω της προπαγάνδας που άφηναν αναπάντητη οι αστικές δυνάμεις, μπορεί οι λογής λογής «καπετάνιοι» συνοδοιπόροι του Βελουχιώτη να έγραψαν ο καθείς από ένα βιβλίο εναντίον του κακού ελληνικού στρατού που υπερασπιζόταν την ελεύθερη Ελλάδα, αλλά τα τελευταία χρόνια αυτό αλλάζει. Πλέον υπάρχει ο αντίλογος αλλά και η ίδια η εξέλιξη της ζωής που κατακρημνίζουν την προπαγάνδα .
Άλλωστε, το περίφημο βιβλίο «Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι» δεν το έγραψε κάποιος … φασίστας…. ακροδεξιός…. εγκάθετος μοναρχοφασίστας ή…. όργανο του ιμπεριαλισμού. Το έγραψε ο Τάκης Λαζαρίδης, κομμουνιστής που αφιέρωσε τη ζωή του στο κόμμα! Όπως έγραψε κι ο Κύρκος για «γελοίους ανθρώπους» και για «περιτρίμματα», αναφορικά με τα στελέχη του ΚΚΕ που οδήγησαν τη χώρα στον εμφύλιο! Κι όχι μόνο αυτά. Πλέον έχουν γίνει τόσες αποκαλύψεις για εκείνη τη θλιβερή περίοδο που δεν μπορούν να έρχονται σήμερα κάποια μειράκια να αποθεώνουν τους σφαγείς.
Ακούστε: Θα ήταν νοητό και κατανοητό αυτά τα παιδιά να κατασκηνώσουν στον Γράμμο και να βροντοφωνάζουν για εθνική συμφιλίωση, για κοινά ιδανικά του έθνους.
Αλλά, πώς να το κάνουν όταν ακούνε συνεχή εμφυλιοπολεμικό λόγο από το κόμμα τους; Όταν ακούνε τον Τσίπρα να λέει «εμείς ή οι άλλοι;». Όταν ακούνε τον Πολάκη να απειλεί με νέο γύρο; Όταν βλέπουνε πολιτική με πρόταγμα το μίσος; Όταν βλέπουνε πορτραίτα του σφαγέα Βελουχιώτη να στολίζουν γραφεία …. συντρόφων τους υπουργών;
Αναρωτιέμαι: Αν οι νικητές του εμφυλίου έκαναν αντίστοιχες εκδηλώσεις, τι θα έλεγαν όλοι αυτοί…. προοδευτικοί; Νομίζω ότι το έλασσον θα ήταν περί εορτών μίσους από τους… φασίστες!
Εν κατακλείδι: Βρισκόμαστε στα 2020 και πρέπει να κοιτάμε μπροστά. Αν δεν μπορούν να το κάνουν τα αριστεροκομμουνιστικά βαμπίρ, τόσο το χειρότερο για εκείνα…
Ευτυχώς ηττηθήκατε σύντροφοι….
