Όταν το 1939 παίχτηκε στις κινηματογραφικές αίθουσες η ταινία «Όσα παίρνει ο άνεμος» με τους Κλαρκ Γκέιμπλ και Βίβιαν Λι στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, κι έλαβε 8 βραβεία Όσκαρ, ουδείς φανταζόταν τι θα συνέβαινε μετά από 81 χρόνια.
Η σπουδαία αυτή ταινία που το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου έχει κατατάξει στην έκτη θέση του καταλόγου με τις 100 σημαντικότερες ταινίες όλων των εποχών, πριν από λίγες ημέρες αποκαθηλώθηκε επειδή, όπως ειπώθηκε, εξωραΐζει τη δουλεία!
Το καρκίνωμα του ρατσισμού που όπως φαίνεται ευδοκιμεί –υπόκωφα ή μη- στις ΗΠΑ αλλά και στην Ευρώπη φαίνεται ότι συμπαρασύρει μια εμβληματική ταινία και δη από την πλευρά του ορθολογισμού!!! Το «Όσα παίρνει ο Άνεμος» είναι το προϊόν μιας εποχής και απηχεί φυλετικές προκαταλήψεις που ήταν κοινός τόπος στην αμερικανική κοινωνία. Ήταν λάθος τότε και είναι λάθος σήμερα», σχολίασε εκπρόσωπος της HBO Max για να εξηγήσει την απόφαση για την απόσυρση από την πλατφόρμα της θρυλικής ταινίας.
Όμως, το ερώτημα είναι σαφές: Πώς μπορείς να δεις και να κρίνεις το «Όσα παίρνει ο άνεμος» υπό το πρίσμα μιας άλλης εποχής; Κι όταν έχουν περάσει 81 χρόνια από τότε που προβλήθηκε, έχουν μεσολαβήσει ένας Παγκόσμιος Πόλεμος, ένα κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα των Αφροαμερικανών στις ΗΠΑ, η κατάργηση του Απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική, η επανάσταση του Internet και γενικά η παγκοσμιοποίηση.
Ένα άλλο ερώτημα είναι μέχρι ποιου σημείου μπορεί να φτάσουν οι οξύτατες εκδηλώσεις νευρικότητας του εξορθολογισμού. Το ίδιο ερώτημα αφορά και την καραμέλα της σεξουαλικής παρενόχλησης από καταγγελίες που, οι περισσότερες αποδείχθηκαν στην συνέχεια ψευδείς.
Αυτό που συνέβη με το «Όσα παίρνει ο άνεμος» είναι ανήκουστο. Καταργεί την τέχνη της υποκριτικής ακόμη και τι περιεχόμενο της πολιτικής.
Ποιος βλαξ άραγε αποφασίζει ότι μια ταινία απαγορεύεται να παρουσιάζει το πλαίσιο μιας εποχής ρατσισμού;
Ποιος αποφασίζει –να δείτε ότι εκεί θα φτάσουμε- ότι ένας ηθοποιός δεν θα μπορεί να υποδυθεί το δολοφόνο, τον ληστή, τον μαφιόζο;
Πού ξέρετε; Μπορεί κάποιοι αύριο να εξοβελίσουν το αριστούργημα «Νονός» ή «Το κεντρί»! Ή να μας πουν ότι ο Αντονι Χόπκινς όταν έπαιξε τον κανίβαλο στη «Σιωπή των αμνών» προώθησε την έννοια του κανιβαλισμού!
Προσέξτε: Μια ολόκληρη βιομηχανία έχει γεννηθεί τα τελευταία χρόνια και εξετάζει υπό συνθήκες «μικροσκοπίου» τι γράφηκε, παίχτηκε, τραγουδήθηκε πριν 100, 80 ή 50 χρόνια! Κι αυτά τα χαρακτηρίζουν με συνθήκες παρόντος!
Αυτό που ζούμε με την «επιχείρηση» να μπει σε καλούπια η σκέψη των δημιουργών, θυμίζει έντονα Σταλινισμό! Φυσικά, σήμερα δεν χάνει κάποιος το κεφάλι του αλλά ο διασυρμός κι η διαπόμπευση αποτελούν αργό θάνατο.
Είναι λυπηρό ζήτημα, τεράστιο θέμα και σιγά σιγά οφείλουμε να το βάζουμε στο τραπέζι για ν’ ανοίξει η δημόσια συζήτηση. Παγκοσμίως!
