Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει!
«5,4,3,2,1 …είμαστε στον αέρα»! Η μάχη της κάμερας στις σχολικές αίθουσες.
«Είμαστε στον αέρα» λέει η φωνή του floor manager στα στούντιο των τηλεοπτικών εκπομπών ώστε όλοι να έχουν το νου τους γιατί φυσικά οι κάμερες τους «κοιτούν» και μέσα από τις κάμερες όλοι οι τηλεθεατές.
«Είμαστε στον αέρα» κατά πως φαίνεται θα λένε και οι καθηγητές από Δευτέρα που ανοίγουν γυμνάσια και Λύκεια.
Κάμερες για να παρακολουθούν το μάθημα μαθητές και μαθήτριες που για υγειονομικούς λόγους δεν θέλουν να διακινδυνεύσουν συγχρωτισμό με τους άλλους συμμαθητές και καθηγητές στις αίθουσες και φυσικά κόντρα σε όλα τα επίπεδα.
Ναι ή όχι μάθημα σε απευθείας σύνδεση από την τάξη;
Θα είμαι πολύ ειλικρινής: Όχι είναι η πρώτη μου αντίδραση. Όχι, γιατί δε θέλω τα παιδιά μου να τα παρακολουθεί ο οποιοσδήποτε για οποιονδήποτε λόγο.
Ναι αλλά η δεύτερη σκέψη λέει: και τα παιδιά που δεν μπορούν να πάνε; Αφού η τεχνολογία δίνει δυνατότητες;
Κι εδώ αρχίζει το μπέρδεμα. Και η πολιτική αντιπαράθεση.
Τη λογική του big brother νομίζω ότι δεν χρειάζεται να έχει κάποιος κομματική ταυτότητα για να την απορρίπτει.
Τι θα έλεγα αν ήμουν σε ομάδα υψηλού κινδύνου και δεν άφηνα το παιδί μου τη Δευτέρα να πάει σχολείο; Δεν θα ήμουν υπέρ του να ακούει την παράδοση;
Νομίζω ότι και τώρα που τα παιδιά μου θα πάνε στο σχολείο δεν θα είχα αντίρρηση και εφόσον πληρούνται όλοι οι όροι και τα κριτήρια ο καθηγητής μόνο την ώρα της παράδοσης να κάθεται μπροστά στο λαπτοπ και να τον βλέπουν οι απόντες μαθητές. Όπως ακριβώς γινόταν και τις μέρες της καραντίνας.
Προφανώς είναι διαφορετική η αίσθηση της διδασκαλίας μέσω μιας κάμερας, αλλά εγώ πιστεύω την Υπουργό Παιδείας και δέχομαι ότι σε συνθήκες κρίσης μπορεί και πρέπει να βρεθεί μια χρυσή τομή.
«Στον αέρα» λοιπόν διαδικτυακά η παράδοση και μόνον αυτή. Η εξέταση των παρόντων στην αίθουσα μαθητών, οι απαραίτητες «σάλτσες» στην τάξη ας μένουν στην τάξη, μακριά από κάμερες και διαδικτυακές μεταδόσεις.
Και πάντως λόγω του θέματος και της δικαιολογημένης έριδας που έχει αναδείξει θα ήταν καλό οι καθηγητές να διδάξουν, έστω και εκτός ύλης, το «1984» το βιβλίο του Τζορτζ Όργουελ.
Να το διδάξουν με αγάπη κι ενδιαφέρον για μια γενιά που έχει εθιστεί στην ευκολία του κινητού και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Να μάθουν οι μαθητές που μπορεί να ενημερώνουν τους ακολούθους τους κάθε λεπτό πού είναι και τι κάνουν, με ποιους το κάνουν για να πάρουν κανένα λάικ ότι υπάρχει και μια άλλη πλευρά, πιο σκοτεινή, της εικονικής πραγματικότητας που ζούμε μέσα στα κοινωνικά δίκτυα όλοι μας.
