Συμπληρώθηκαν πέντε χρόνια από τον θάνατο του Ντέμη Ρούσσου. Τον θυμήθηκαν κάποιοι φίλοι, έγραψαν μερικοί δυο λόγια στα “σόσιαλ μίντια”, αλλά μέχρι εκεί.
Είμαστε περίεργος λαός εμείς οι Έλληνες. Ξεχνάμε γρήγορα. Κι ακόμη, δεν δίνουμε σημασία στην αισθητική. Συγχωρούμε εύκολα, παραβλέπουμε πολλά και, δυστυχώς, δίνουμε την ευκαιρία σε πολλούς να μας ταλαιπωρούν.
Είναι βέβαιο ότι αν στην δημόσια τηλεόραση (για την ιδιωτική δεν θα ήθελα να μιλήσω, εκεί η “σαβούρα” έχει υπερβεί πλέον τα όρια της όποιας αντοχής) βρίσκονταν άνθρωποι που έχουν γνώσεις και εμπειρίες, ένα αφιέρωμα στον Ντέμη Ρούσσο θα είχε, οπωσδήποτε, θέση στο πρόγραμμα αυτό τον καιρό.
Ο Ντέμης είναι ο δεύτερος, έπειτα από την Νανά Μούσχουρη, Έλληνας καλλιτέχνης σε πωλήσεις δίσκων, παγκοσμίως.
Με συνέδεσε φιλία μαζί του, η γνωριμία μας άρχισε από τα νεανικά συγκροτήματα του ’60-70, όταν εκείνος έπαιζε κορνέτα και μπάσο στους “Άϊντολς” και έπειτα είχαμε αλληλογραφία, όταν έφυγε, μαζί με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου και τον Λουκά Σιδερά για το Λονδίνο, για να κάνουν τελικά σπουδαία καριέρα ως “Τα παιδιά της Αφροδίτης” διασκευάζοντας κλασικές συνθέσεις ( η παγκόσμια επιτυχία τους “Rain and tears” είναι διασκευή του “Κανόνος” του Πάχεμπελ και το επίσης παγκόσμιο χιτ “Ι want to live” διασκευή του “Plaisir d’ amour” του Μαρτινί) με έδρα το Παρίσι!
Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα (αφού είχε σχεδόν καταστραφεί οικονομικά από τα …διαζύγιά του) είχαμε συχνή επαφή. Πήγαινα στο σπίτι του, στο “Πανόραμα” της Βούλας, και συζητούσαμε επί ώρες.
Και είχαμε κάνει, θυμάμαι, μια εντυπωσιακή συνέντευξη στο “Επταήμερο” της “Καθημερινής”, με την οποία επέστρεφε, πραγματικά, στα ελληνικά δρώμενα.
Ωστόσο, αποδείχθηκε ότι η Ελλάδα είχε άλλες προτιμήσεις. Και ο Ντέμης έδινε παραστάσεις στην Ευρώπη, γέμιζε θέατρα, τον περίμεναν δημοσιογράφοι στα αεροδρόμια, αλλά στην Ελλάδα ήταν σαν να μην τον γνώριζε κανείς! Έτσι, έφυγε από την ζωή με παράπονο από την χώρα που αγάπησε και στης οποίας την γη αναπαύεται…
“Δεν έχω θέση εγώ στην αισθητική που διαμορφώνεται” μου έλεγε και είχε απολύτως δίκιο.
Τον θυμήθηκα προχθές, που-λόγω ελαφράς ασθενείας- έμεινα μέσα και προσπάθησα να “ψυχαγωγηθώ” από την τηλεόραση. Παρακολούθησα, λοιπόν, ένα πρόγραμμα στην ΕΡΤ, αφιερωμένο στον σπουδαίο και πολυγραφότατο συνθέτη Γιώργο Κατσαρό.
Εξαιρετικά τα τραγούδια, επιτυχίες διαχρονικές. Αλλά, βρε παιδί μου, πώς είναι δυνατόν να επιτρέπεται η εμφάνιση φάλτσων τραγουδιστών;
Μια κυρία, προχθές το βράδυ, τραγουδούσε εμφανώς “έξω” από τον τόνο. Και όμως, αυτή η -στην κυριολεξία- “εκτέλεση” δεν κόπηκε στο μοντάζ!
Και άκουσα, στο τέλος, τον συνθέτη να ευχαριστεί την (καλή ομολογουμένως) ορχήστρα αλλά και τους τραγουδιστές της βραδιάς.
Προφανώς ο άνθρωπος θα ήλπιζε ότι κάποιοι θα έκαναν την δουλειά τους στην “μονταζιέρα”, αλλά φαίνεται ότι στην ΕΡΤ “περνάνε όλα”…
Ασφαλώς, ο πρόεδρος της ΕΡΤ, που υπήρξε μουσικός, θα φροντίσει ώστε να λείψουν τα φάλτσα και οι παράφωνοι από την παρεχόμενη “ψυχαγωγία”.
Δεν είναι και τόσο δύσκολο, αλλά χρειάζεται “να είσαι από πάνω”, όπως γίνεται σε όλες τις ηχογραφήσεις.
ΑΠΕ-ΜΠΕ
