Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει!)
2019, πέρασε κι αυτή η χρονιά!
2019 η χρονιά που κλείνει τη δεκαετία, και λίγες ώρες πριν το 2020 μπει στις ζωές μας, ποιος δεν σκέφτεται «τι πέρασε»;
Είναι ανθρώπινο, και ίσως όχι λάθος να κοιτάς προς τα πίσω αν θες να πας με πιο σίγουρα βήματα μπροστά.
Αν βεβαίως δεν είσαι πολιτικός, αυτό μπορείς να το κάνεις με ειλικρίνεια, εσωτερικά, μιλώντας ανοιχτά στον εαυτό σου.
Ο Τραμπ και ο μπραζιλιάνος πρόεδρος Μπολσονάρου ας πούμε δεν μπορούν να καταλάβουν ότι το κλίμα αλλάζει και ο κόσμος μας μαζί του. Οι φωτιές του Αμαζονίου είναι ίσως από τα χειρότερα δεινά της δεκαετίας κι ας μην έπαιξε τόσο ψηλά όσο του άξιζε ως θέμα στα ΜΜΕ.
Αν δε μπορείς να πάρεις ανάσα δεν μπορείς να κάνεις κι άλλα πράγματα και κάπως έτσι είναι η Γη με τον πνεύμονά της, τον Αμαζόνιο, στις φλόγες!
Δεν έχω σκοπό να κάνω αναλυτική ανασκόπηση της χρονιάς που έφυγε αλλά, όπως κι εσύ, κι εγώ προσπαθώ να «δω» τι έπαιξε το 2019 μπας και κάνουμε καλύτερο το 2020.
Η αλλαγή της Κυβέρνησης στην Ελλάδα με τις εκλογές του καλοκαιριού, ας πούμε είναι κορυφαίο γεγονός με τον αντίκτυπό του να τον νιώθουμε όλοι.
Δεν έχει σημασία πώς την αξιολογεί κανείς την νίκη της ΝΔ και την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ. Σημασία έχει ότι όλοι επηρεαζόμαστε από αυτό το γεγονός.
Τα πλαστά πτυχία των μελών της κυβέρνησης, τα κρούσματα αστυνομικής βίας είναι υπαρκτά ασχέτως πώς επιλέγουν πολιτικοί και ΜΜΕ να τα παρουσιάσουν.
Οι πρόσφυγες που τελικά κατάλαβαν οι ψηφολάγνοι γαλάζιοι πολιτικοί μας ότι πρόκειται για ένα παγκόσμιο πρόβλημα και δεν ήταν απότοκο συρυζαϊκής πρακτικής είναι εδώ και απαιτούν να αντιμετωπίζονται ως άνθρωποι.
Η Μόρια και γενικότερα οι συνθήκες κράτησης… αλλά και διαβίωσης των δυστυχισμένων αυτών ανθρώπων είναι μια ντροπή που γίνεται αβάσταχτη όταν υπάρχουν και ανθρώπινα θύματα.
Το παιδί που το πάτησε φορτηγό ενώ έπαιζε στον καταυλισμό, οι δύο άντρες που αυτοκτόνησαν στην Ξάνθη, την προηγούμενη εβδομάδα είναι μικρά κομμάτια σε ένα μακάβριο παζλ που δεν συμπληρώνεται με τίποτα.
Ο πατέρας με το παιδί που πνίγηκαν στα σύνορα των ΗΠΑ είναι άλλο ένα καρφί που πληγώνει.
Από την άλλη μια τεράστια μάζα πολιτών τα παραπάνω τα θεωρεί «αριστερισμούς» ή δεν ξέρω ‘γω τι άλλο και νομίζουν ότι ταμπουρωμένοι στην εθνική μας μοναξιά μπορούμε να προχωρήσουμε.
Το 2019 ήταν μια πολύ δύσκολη χρονιά αλλά σημασία έχει να προχωράμε.
Σημασία έχει να υπάρχει υγεία σε όλους μας.
Σημασία έχει να υπάρχει αγάπη και αλληλεγγύη, σεβασμός και ανοχή, ανεκτικότητα και προσπάθεια.
Καθώς έρχεται το 2020 η ευχή μου, πέραν τη υγείας είναι να μειωθεί η μισαλλοδοξία. Αυτή είναι η μεγαλύτερη κατάρα που γεννά όλα τα προβλήματα που μας κάνουν να είμαστε λιγότερο Άνθρωποι.
Καλή χρονιά, καλή πρωτοχρονιά, υγεία και διάθεση για να συνυπάρχουμε!
Γιάννης Καφάτος
