Γράφαμε χθες ότι η Νέα Δημοκρατία είναι μια παράταξη που εντός της περικλείει τρία κόμματα/συστήματα. Τους συντηρητικούς Δεξιούς με μπροστάρη τον Σαμαρά. Τη Λαϊκή/λαϊκίστικη Δεξιά με μπροστάρη τον Μεϊμαράκη και τους Φιλελεύθερους με μπροστάρη τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Το πρώτο με το δεύτερο «σύστημα» διαθέτουν πολλά συγκοινωνούντα δοχεία, το τρίτο μάλλον είναι το ξέμπαρκο και για πολλούς το απευκταίο.
Κάθε «σύστημα» θα μπορούσε να είναι αυτόνομο κόμμα. Μα δεν είναι. Γι αυτό, όλο αυτό το «πράγμα» είναι μια μεγάλη παράταξη. Που άντεξε στην κρίση, στους κλυδωνισμούς, ακόμη και στα μεγάλα λάθη. Όλων αυτών συνεκτικός κρίκος αποτελεί –προφανώς- η εξουσία. Αλλά…. Αλλά δεν ξέρω για πόσο όλοι αυτοί θα μπορούν να συμπλέουν…
Πάρτε παράδειγμα την περίπτωση του Σαμαρά. Που λειτουργεί ως κόμμα εντός κόμματος αφού προφανώς έχουν ξεχαστεί πάρα πολλά της προσωπικής πολιτικής διαδρομής του. Όχι μόνο της δεκαετίας του ’90 του περασμένου αιώνα αλλά και μετέπειτα. Όπως η συρρίκνωση της Ν.Δ. στο 18% (στο χαμηλότερο ποσοστό της ιστορίας της) ή στις περίφημες συνταγές Τσίπρα με τα αντιμνημόνια. Όπως τα λαϊκίστικα Ζάππεια που μπήκαν στα συρτάρια όταν συντελέστηκε η αναρρίχηση στην εξουσία και η πρώτη μεγάλη κωλοτούμπα. Όπως, τέλος, την απόλυτη καταρράκωση/παράδοση της ίδια της κυβέρνησής του, όταν μετά την ήττα στις ευρωεκλογές του 2014, εξωπέταξε τους μεταρρυθμιστές υπουργούς του και θυμήθηκε τους πρωταθλητές της πολιτικής αστειότητας και του λαϊκισμού, Γιακουμάτο, Ντινόπουλο κλπ κλπ.
Να πούμε κι αυτό για να είμαστε όσο γίνεται πιο δίκαιοι. Ο Σαμαράς, μαζί με τον Βενιζέλο, πήγαν καλά τη χώρα και την έβγαλαν σε μεγάλο βαθμό από την κρίση. Παρά ένα … email αξίας 2 δις ευρώ!!! Κι ήταν εκείνος που του τράβηξαν οι πιστωτές και εταίροι το χαλί προς χάριν του επελαύνοντος Τσίπρα που δεν θα έλεγε –όπως και συνέβη- ποτέ όχι και σε τίποτα. Από τον ενεχυριασμό της δημόσιας περιουσίας μέχρι το Σκοπιανό!
Τα συζητάμε όλα αυτά για δυο λόγους. Ο ένας είναι η εμφάνιση Σαμαρά στο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας. Που πήγε και παρέδωσε μαθήματα πατριωτισμού εκ του ασφαλούς, αφού όλοι ξέρουμε ότι ο κόσμος ξεχνά. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι όλοι γνωρίζουν ότι επιθυμεί διακαώς να είναι ο επόμενος πρόεδρος της Δημοκρατίας. Κάτι που υπενθυμίζει συνεχώς στον Μητσοτάκη το «σύστημα» του εντός της ΝΔ και της κυβέρνησης.
Ακούστε: Η αλήθεια είναι ότι ο Σαμαράς έδωσε χρώμα στο τελευταίο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας. Όπου η «πράσινη» δύναμη του Κέντρου δεν ήταν και πολύ αρεστή/κατανοητή στην πλειοψηφία των συνέδρων που έβγαζαν φωτογραφίες με γνωστούς, αγνώστους, επωνύμους κι ανωνύμους. Αυτή τη ραστώνη την ανάδευσε ο Σαμαράς. Και μίλησε σ’ εκείνους που ήταν η πλειοψηφία εκείνου του 18%.
Θα πει κάποιος: Δεν ήταν εναρμονισμένος με την αντιλαϊκίστικη πολιτική κουλτούρα του Μητσοτάκη; Δεν ήταν εντός της αντιλαϊκίστικης λογικής του συνεδρίου; Η απάντηση είναι και «ναι» και «όχι».
Προσέξτε: Ο Σαμαράς, ως επικεφαλής του συστήματός του, έλεγε και ξαναέλεγε για τον «λαό». Και δώστου ξανά μανά «ο λαός». Και να κι «ο κόσμος που βράζει»! Και η αξίωση να γίνει το κόμμα αγωγός αυτού του βρασμού!
Προσέξτε: Ο Σαμαράς μίλησε για κομματική ενότητα. Γιατί; Υπήρχε κάποιος λόγος; Την αμφισβήτησε κάποιος;
Προσέξτε: Ο Σαμαράς αμφισβήτησε κι ακύρωσε τον Δένδια! Και μάλιστα σε μια περίοδο που απαιτείται να στέκεται –ως υπουργός Εξωτερικών- πιο ψηλά από το αξίωμά του. Όταν όμως λέει για τον ομόσταυλό του υπουργό Εξωτερικών ότι «οι προκλήσεις της Τουρκίας» δεν είναι, όπως τις χαρακτήρισε ο Δένδιας, «φαιδρότητες», υπάρχει ζήτημα και προβληματισμός.
Προσέξτε: Ο Σαμαράς, ουσιαστικά αμφισβήτησε –ομολογουμένως με ήπιο τρόπο- τη διπλωματία Μητσοτάκη στο Σκοπιανό. Ζητώντας ουσιαστικά άλλη πολιτική! Λες και δεν γνωρίζει ότι αυτό πλέον δεν γίνεται!
Προσέξτε: Ο Σαμαράς είχε θέσει άτυπα υποψηφιότητα για να γίνει επίτροπος της χώρας. Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν θα μιλούσε την ίδια γλώσσα («ευρωγραφειοκρατία», «ανεύθυνοι παρατηρητές των Βρυξελλών» κλπ) αν είχε εκλεγεί.
Φυσικά, σε όλα αυτά θα μπορούσε να αντιταχθεί ο αντίλογος ότι όσα λέει και πράττει ο Σαμαράς κρατά σε ζέση και ψυχική επαφή με τη ΝΔ, ένα ζωτικό και σημαντικό ποσοστό της κομματικής βάσης. Εξ ου και το θερμό χειροκρότημα των συνέδρων σε όσα έλεγε και ειδικά στον χαρακτηρισμό «λαθρομετανάστες»!
Όμως, δεν γνωρίζω αν έχει εκλογική σημασία αυτό το χειροκρότημα ενός κομματικού –συνεδριακού ακροατηρίου ή απλώς αν είναι η στρατηγική ενός συστήματος του 18% που επιζεί στο κόμμα του 40%…
Υστρ. Το σκίτσο που συνοδεύει το σημερινό άρθρο είναι του Ανδρέα Πετρουλάκη από την Καθημερινή.
