Φρονώ ότι αυτή την υπόθεση των τριών δεκαπεντάχρονων που έγραψαν τα εμετικά συνθήματα στο γραφείο της Μπακογιάννη στα Χανιά, δεν την χωράει λογικός νους. Τρία παιδιά, που δεν ήξεραν καν τι ήταν ο δολοφονημένος πισώπλατα Παύλος Μπακογιάννης, είναι αδιανόητο να ταυτίζονται με τρομοκράτες και να εκφράζουν τόσο μίσος! Είναι αδιανόητο να γράφουν «Ντόρα το 1989 έγινε η μισή δουλειά», εννοώντας με χαιρεκακία ότι θα ήταν ευτυχή αν τελείωνε και η άλλη μισή δουλειά, δηλαδή αν δολοφονείτο και η ίδια.
Το ένα από τα δεκαπεντάχρονα παιδιά είναι γιος του επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ στα Χανιά! Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Αποδέχομαι απολύτως και ομνύω στον αστικό/ πολιτικό μας πολιτισμό που αναφέρει ότι δεν υπάρχει οικογενειακή ευθύνη. Όμως το ερώτημα που προκύπτει είναι, πώς αυτός ο πατέρας επέτρεψε να φωλιάσει τόσο μίσος στην εφηβική ψυχή του παιδιού του; Άλλο ερώτημα που προκύπτει είναι ποιος έδωσε τέτοιες προσλαμβάνουσες παραστάσεις στα παιδιά αυτά; Ποιος συντελεί στη διαμόρφωση προσωπικοτήτων που χαίρονται από μια τρομοκρατική ενέργεια/δολοφονία και ταυτοχρόνως επιθυμούν/απειλούν και με άλλη δολοφονία;
Βεβαίως, αυτό το μίσος δεν είναι τίποτα περισσότερο από το μίσος/φθόνο που διακατέχει την Αριστερά λόγω της μαρξιστικής θεωρίας της αλλά όλων των «διακλαδώσεών» της» και δη αυτών που αφορούν τη βία. Άλλωστε η έλξη της βίας, πλειστάκις δεν έχει σημασία χωρίς …πράξεις! Χώρια ότι στον αγώνα για το «καλό όλων», επιτρέπονται τα πάντα! Ακόμη κι οι παράπλευρες απώλειες στον …δρόμο του τελικού στόχου!
Οφείλουμε να τονίσουμε κάτι ακόμη: Τόσο από την συγκεκριμένη περίπτωση όσο και από πάμπολλες ακόμη (κυρίως με 15χρονους μπαχαλάκηδες στο κέντρο της Αθήνας ή κι αλλού) καταδεικνύεται ότι δυο κορυφαίοι θεσμοί που διαπαιδαγωγούν εφήβους και χαράσσουν τη ζωή τους, είναι σοβαρά άρρωστοι. Τόσο η οικογένεια, όσο και το σχολείο. Η οικογένεια για πολλούς και διάφορους λόγους και το σχολείο επειδή είναι ανεπαρκές. Με την πλειοψηφία των καθηγητών να νομίζει ότι αποτελεί υποχρέωση/καθήκον τους να παράγει αγωνιστές του πεζοδρομίου κι όχι να μορφώνει τα παιδιά των Ελλήνων.
Κάτι τελευταίο: Δεν ακούσαμε καμιά συγγνώμη προς την κυρία Μπακογιάννη. Ούτε από τα δεκαπεντάχρονα, ούτε από τις οικογένειές τους. Ούτε καν από τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού ο γονέας του ενός παιδιού είναι υψηλόβαθμο μέλος του!
Πάντως ένα μεγάλο «μπράβο» στην κυρία Μπακογιάννη που ξεπέρασε τα προσωπικά της συναισθήματα και πήρε την γενναία απόφαση ν’ αποσύρει την μήνυση μόλις πληροφορήθηκε την ηλικία των δραστών.
