Η εμφάνιση του Κυριάκου Μητσοτάκη στη ΔΕΘ, ήταν για πολλούς πολιτικούς αναλυτές καταλυτική για το αύριο του τόπου. Ο Μητσοτάκης εμφανίστηκε μ’ ένα πλήρως δομημένο σχέδιο για την αναγέννηση της χώρας και προέταξε ένα μεγάλο πολιτικό του όπλο. Τον πολιτικό ρεαλισμό.
Κάποιοι, είναι βέβαιο ότι θα επικεντρώσουν την κριτική τους στις δεσμεύσεις του για τις μεγάλες τομές στην Οικονομία και στο φορολογικό –ασφαλιστικό σύστημα. Αυτοί, με τις τεράστιες ιδεοληψίες, τις αγκυλώσεις, την προσήλωση στον κρατισμό αλλά και την άγνοια του τι συμβαίνει στην πραγματική οικονομία, απάντησαν κι απαντούν με τη μιζέρια που διακρίνει την πολιτεία και την διαδρομή τους.
Στην ουσία, όμως, ο Μητσοτάκης στην ομιλία του δεν είχε στο επίκεντρο την Οικονομία αλλά το σύνολο της κοινωνίας. Τους πολίτες.
Το έχουμε πει και γράψει επανειλημμένως. Μόνο η κοινωνία, μόνο οι πολίτες, μόνο όλοι εμείς μπορούμε ν’ αλλάξουμε τη χώρα. Ειδικά αφού δεν είναι δυνατόν να εμπαίζονται πια και να υποτιμώνται οι πολίτες από εκείνους που τους πούλησαν φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Κι αφού δεν μπορεί πια να παρακολουθούν μια κυβέρνηση που συστηματικά επιχειρεί να διχάζει, να παρελθοντολογεί, να προκαλεί τη νοημοσύνη και τελικά να φτωχοποιεί για να μοιράζει μετά επιδόματα.
Όσα είπε στην ομιλία του ο Μητσοτάκης ήταν βαθύτατες πεποιθήσεις του. Πεποιθήσεις ενός σύγχρονου πατριώτη κι Ευρωπαίου πολιτικού. Κτήμα του από την πρώτη μέχρι την τελευταία λέξη.
Ο Μητσοτάκης πρέπει για όλα όσα σκέφτεται να βρει συμπαραστάτρια την κοινωνία. Η σχέση είναι ξεκάθαρη κι αμφίδρομη. Από τη μια ο ίδιος κι από την άλλοι όλοι εμείς.
Θέλουμε το κράτος που έχουμε σήμερα; Αν το θέλουμε δεν μπορούμε να ψηφίσουμε και να στηρίζουμε τον Μητσοτάκη.
Θέλουμε οι ασφαλιστικές μας εισφορές να πέφτουν σ’ ένα πηγάδι χωρίς πάτο; Αν το θέλουμε δεν μπορούμε να ψηφίσουμε και να στηρίζουμε τον Μητσοτάκη.
Θέλουμε μια Παιδεία σαν την σημερινή; Με το χάος που προκαλεί η μιζέρια σε σχολεία και πανεπιστήμια; Χωρίς σύνδεσή της με την οικονομία; Χωρίς το δικαίωμα επιλογής; Από τις δυνάμεις της οπισθοδρόμησης; Αν το θέλουμε δεν μπορούμε να ψηφίσουμε και να στηρίζουμε τον Μητσοτάκη.
Θέλουμε μια χώρα που η Αστυνομία ασκεί καθήκοντα ταξιτζή στα μέλη του Ρουβίκωνα και εκατοντάδες εγκληματίες έχουν αφεθεί ελεύθεροι και συνεχίζουν τις παραβατικές συμπεριφορές τους εναντίον μας; Αν το θέλουμε δεν μπορούμε να ψηφίσουμε και να στηρίζουμε τον Μητσοτάκη.
Θέλουμε μια χώρα στην οποία ουδείς αξιολογείται κι ουδείς λογοδοτεί; Αν το θέλουμε δεν μπορούμε να ψηφίσουμε και να στηρίζουμε τον Μητσοτάκη.
Θέλουμε μια χώρα που τα πάντα πνέουν τα λοίσθια κι οι αγρότες διαλύονται υπό το βάρος της εγκατάλειψης και της φορολογίας; Αν το θέλουμε δεν μπορούμε να ψηφίσουμε και να στηρίζουμε τον Μητσοτάκη.
Θέλουμε να ζούμε και να βιώνουμε συνεχείς αντιπαραθέσεις και διχασμό; Αν το θέλουμε δεν μπορούμε να ψηφίσουμε και να στηρίζουμε τον Μητσοτάκη. Αν το θέλουμε δεν μπορούμε να ψηφίσουμε και να στηρίζουμε τον Μητσοτάκη.
Θέλουμε μια χώρα που θα κυβερνάται από την Αριστερά και θα επιζητά ματαίως την ανάπτυξη (γεγονός που εκτός άλλων είναι σαν να ζητάς μπριζόλα σε εστιατόριο χορτοφάγων);
Θέλουμε να κάνουμε την Ελλάδα όλοι μαζί ένα κανονικό κράτος της Ευρώπης; Αν το θέλουμε έχουμε μόνο μια επιλογή.
Μπορούμε.
