Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα

Ο Γιάννης Καφάτος σχολιάζει την επικαιρότητα που μερικές φορές είναι από μόνη της επιθεωρησιακό νούμερο. (και όταν δεν είναι την κάνει!)

Κοιτάς την οθόνη, σε κοιτάει κι αυτή και πρέπει κάτι να γράψεις, με όσο πόνο, σκέψεις, οργή, πίκρα σε διακατέχει, και άταφα πτώματα να ζητάνε δικαίωση.

• Ζούμε τη μεγαλύτερη σύγχρονη τραγωδία σε καιρό ειρήνης κι ακόμη και τώρα 4 μέρες μετά δεν έχει σταματήσει το μακάβριο μέτρημα νεκρών.
• Η Τραγωδία γράφτηκε στην Ελλάδα πριν από αιώνες και δυστυχώς παίζεται ακόμη, στις πλάτες ανήμπορων ανθρώπων.
• Πένθος, θλίψη, αγωνία, οργή. Την ίδια ώρα. Πόσα συναισθήματα μπορείς να βιώσεις και να τη βγάλεις καθαρή…
• Τριάντα χρόνια δημοσιογράφος, είναι η πρώτη μου φορά που δάκρυσα καθώς έγραφα ειδήσεις, καθώς διάβαζα μαρτυρίες ανθρώπων που σώθηκαν, καθώς σκεφτόμουν ότι εγώ μπορώ να γυρίσω σπίτι να αγκαλιάσω τα παιδιά μου.
• Οι αγκαλιασμένοι νεκροί θα μας στοιχειώνουν για πάντα.
• Έβλεπαν τον θάνατο να πλησιάζει και το μόνο που είχαν ήταν μια αγκαλιά.
• Πέθαναν φριχτά αγκαλιασμένοι.
• Οι ζωντανοί θα «πεθαίνουν» κι αυτοί καθημερινά ψάχνοντας αναμνήσεις στ’ αποκαΐδια, και σε γραφειοκρατικές ουρές για να πάρουν τη βοήθεια που προσφέρεται.
• Αν υπάρχει «ελπίδα» μέσα σε τέτοιο θανατικό είναι η προσφορά των απλών ανθρώπων που δίνουν από το υστέρημά τους ό,τι έχουν να προσφέρουν για να απαλύνουν το καυτό άγγιγμα του θανάτου. Μερικοί, πολλοί, έχουν μόνο το αίμα τους και στέκονται υπομονετικά σε ουρές των κέντρων αιμοδοσίας.
• Βλέπεις ο απλός κόσμος που υποφέρει καταλαβαίνει τους πονεμένους.
• Γιατί οι Έλληνες εφοπλιστές έμειναν σε μια ανακοίνωση καλογραμμένοι από το γραφείο που τους κάνει τις δημόσιες σχέσεις. Χωρίς να βάλουν το χέρι στην τσέπη – μέχρι τώρα που γράφω δεν έχω δει κάποια έμπρακτη συμπαράσταση.
• Κι αφού πέρασα στην όχθη της «γκρίνιας» να συνεχίσω:
• Καλά τα πρωθυπουργικά λόγια, αλλά τους έλειπε μια απλή λέξη: Συγγνώμη
• Καλά τα ήπια λόγια, τα χωρίς κομματική αντιπαράθεση του Κυριάκου αλλά τους έλειπε μια απλή λέξη: Συγγνώμη
• Το πολιτικό σύστημα – δηλαδή τα κόμματα που κυβερνούν ή κυβέρνησαν έχουν ευθύνες. Προσωπικές (αυτοί που διαχειρίστηκαν τα σχετικά υπουργεία) και συνολικές με τους νόμους που ψήφισαν και άφησαν στην τύχη τους αυτούς που κάηκαν, αυτούς που σώθηκαν και όλους μας που είμαστε έρμαια του «ανέμου», της κακής ρυμοτομίας, των ανταλλακτικών στα αεροπλάνα κλπ κλπ
• Μήπως γι’ αυτό αυτός ο «ξαφνικός πολιτικός πολιτισμός» Μήπως επειδή όλοι έχουν λερωμένη τη φωλιά τους;
• Για τον χουντικό Αμβρόσιο που βρήκε τη λύση στον «άθεο Τσίπρα που τον έκαψε ο θεός» δεν έχω να πω και πολλά. Είναι ίδιος με τους χρυσαυγίτες που πήγαν για δηλώσεις μπροστά στα φλεγόμενα σπίτια.
• Ο Αμβρόσιος και η ανοχή σε αυτόν είναι η ντροπή της Εκκλησίας.
• Φυσικά για κάποιους είναι «βολικό» να φταίει ο θεός. Αν φταίει ο θεός δεν φταίνε οι δήμαρχοι, οι πολιτικοί, οι υπουργοί, τα λαμόγια που έδιναν άδειες να χτιστούν βιλίτσες που έκλειναν το δρόμο στη θάλασσα.
• Αν υπάρχει ο «θεός» του Αμβρόσιου σίγουρα θα τρώει μπινελίκια από τα παιδιά που κάηκαν και δεν θα μπορούν να αγκαλιάσουν τους γονείς τους, από τους γονείς που καήκαν και δεν θα μπορούν να αγκαλιάσουν τα παιδιά τους.
• Ελπίζω τα λεφτά που θα μαζευτούν για τους πληγέντες να φτάσουν σε αυτούς. Όχι σαν τα άλλα που μαζεύτηκαν το 2007 για τους νεκρούς της Ηλείας και χάθηκαν στη «σκόνη» ή τη χρυσόσκονη κάποιων. – Εκτός αν ο «θεός» έκρινε ότι ως αμαρτωλοί οι συγγενείς των νεκρών δεν έπρεπε να τύχουν της βοήθειας των ανθρώπων.

Γιάννης Καφάτος