Συνεχώς παίρνω μαθήματα από τη ζωή.
Που μου λένε:
– Όσο μεγαλώνεις είναι καλύτερο να κλείνεις πόρτες και όχι να τις ανοίγεις διάπλατα. Δεν έχεις καιρό για το μέτριο, παρά μόνο για το πλήρες, για το κόσμιο, για το ευπρεπές, για το ευγενικό, για το γενναιόδωρο.
Και αυτό δεν σου το δίνουν όσοι σου χτυπούν την πόρτα.
Το ανακαλύπτεις μόνος σου, σιγά σιγά.
Με το δικό σου κριτήριο.
Με το δικό σου ταλέντο ανίχνευσης.
Με το δικό σου ταμπεραμέντο..
Συνηθίσαμε να βλέπουμε γύρω μας ανθρώπους να προχωρούν μπροστά με ανταγωνισμούς, με λοιδορίες, με αναξιοπρεπή στοιχήματα. με υποχωρήσεις, με έλλειψη ηθικής, με ψέματα.
Συνηθίσαμε να βλέπουμε γύρω μας ανθρώπους που χαίρονται εύκολα με τους φτηνούς τους θριάμβους.
Όχι, δεν μου μένει καιρός για να τον σπαταλάω, να τον πετάω στα σκουπίδια.
Μαθαίνω να κλείνω τις πόρτες που από πίσω έκρυβαν μόνο σκοτάδι..
Μαθαίνω να κρατάω ανοιχτές μόνο τις πόρτες που όταν τις ανοίγω, με πλημμυρίζει φως, καλοσύνη, μεγαλοσύνη, αγάπη.
