Ψαρεύει ένας παππούς δίπλα σε ένα 20άρη. Ο παππούς είναι φίσκα στο ψάρι ενώ ο νεαρός δεν έχει πιάσει ούτε λέπι.
-Παππού τι δόλωμα βάζεις και τσιμπάνε τόσο πολύ; τον ρωτάει ο νεαρός.
-Γεωσκουλικάκια βάζω παιδί μου- λέει ο παππούς.
Την άλλη μέρα πρωί πρωί πάει πάλι ο νεαρός δίπλα στον παππού και κρατάει και αυτός γεωσκουλικάκια για δόλωμα. Δολώνει, ρίχνει, αλλά τίποτα. Ο παππούς πάλι φίσκα στο ψάρι και ο νεαρός ούτε λέπι.
-Παππού τι δόλωμα βάζεις- τον ρωτάει ο νεαρός.
-Ααα σήμερα βάζω σαρδέλα παιδί μου – απαντάει ο παππούς.
-Και πως καταλαβαίνεις τι δόλωμα θα βάλεις κάθε μέρα; – τον ρωτάει με απορία ο νεαρός.
-Όταν σηκώνομαι το πρωί και το εργαλείο μου γέρνει στα δεξιά βάζω σκουλίκια, αν γέρνει αριστερά είναι μέρα για σαρδέλα – λέει πειραχτικά ο παππούς.
-Α τώρα μάλιστα λέει ο νεαρός… – και για να τον πειράξει και αυτός συνεχίζει:
-Καλά και εμένα που είναι όρθιο κάθε πρωί τι πρέπει να βάζω;
Και του απαντάει ο παππούς:
Καλά βρε παιδάκι μου, είναι όρθιο και έρχεσαι για ψάρεμα;
ΓΝΩΜΙΚΟ
Ο θεός μας έδωσε στόματα που κλείνουν και αυτιά που δεν κλείνουν. Αυτό θα έπρεπε να μας λέει κάτι.
Eugene O’Neill – 1888-1953 – Αμερικανός θεατρ. Συγγραφέας – Νόμπελ 1936
