Πρόσφατα, αντιμετωπίζοντας ένα θέμα ενός ερωτευμένου ζευγαριού που ετοιμάζεται να χωρίσει για προφανείς, αλλά και μη προφανείς λόγους, σκέφθηκα:
Το μεγαλύτερο βουνό που πρέπει να ανέβει ένας άνθρωπος είναι η προσωπική του αλήθεια.
Πόσοι την γνωρίζουν και την αναγνωρίζουν?
Πόσοι την αντέχουν?
Πόσοι της επιτρέπουν να επιβιώνει?
Και πόσοι μιλάνε για αυτογνωσία ενώ δεν ξέρουν την αλήθεια τους?
Πόσοι την φοβούνται και συνεχίζουν να ζουν στο παραμύθι που τους βολεύει?
Πόσοι νοιάζονται να τη βρουν?
Πόσοι αντέχουν να την υπερασπιστούν?
Πόσο πονάει η αλήθεια?
Και πόσο εύκολα την δέχεται ο περίγυρος τους?
Δύσκολη η διαδρομή της αυτογνωσίας και της αυτοαποδοχής.
Το σίγουρο είναι ότι ο περίγυρός σου σε δέχεται μόνο όταν εσύ, αφού έχεις ανακαλύψει τον εαυτό σου, είσαι έτοιμος να τον υπερασπιστείς.
Να υπερασπιστείς την αλήθεια σου.
Που δεν είναι υποχρεωτικό να είναι και η αλήθεια του διπλανού σου.
Και τότε όλοι θα υποχρεωθούν να την ακούσουν και να την κατανοήσουν.
Λίγοι επιχειρούν να ανέβουν το βουνό της προσωπικής τους αλήθειας και ακόμη λιγότεροι τα καταφέρνουν.
