Δυόμιση χρόνια τώρα, η χώρα ζει σε μια ανείπωτη παλινδρόμηση της οικονομίας και της κοινωνίας της ανάμεσα στη στασιμότητα και στην αβεβαιότητα. Παρ’ ότι η Αριστερά κι ο Αλέξης Τσίπρας υποσχέθηκαν τα πάντα στους πάντες, κατάφεραν να κλείσουν τις τράπεζες, να φέρουν ένα εντελώς αχρείαστο τρίτο μνημόνιο, να ενεχυριάσουν για 99 χρόνια την δημόσια περιουσία και με τα μέτρα τους να φτωχαίνουν καθημερινά τους Έλληνες.
Από την άλλη πλευρά, όλα αυτά έχουν κι ένα θετικό πρόσημο: Έδειξαν πια ξεκάθαρα στην κοινωνία ότι όσα λέει, πιστεύει κι οραματίζεται η Αριστερά είναι παντελώς ανεφάρμοστα, ανεδαφικά κι εν πολλοίς αποτελούν ΜΟΝΟ συνθήματα για τους δρόμους και τα μπαλκόνια.
Γυμνή από ιδέες η Αριστερά, υπερασπίζεται μια νεκρή ιδεολογία των μέσων του προπερασμένου αιώνα, αδυνατώντας να δει κατάματα την πραγματικότητα και την εξέλιξη. Κι είναι εντελώς φαιδρό να αυτοαποκαλείται… προοδευτική παράταξη μια παράταξη που στηρίζει τη βαθιά συντήρηση.
Ακούω καθημερινά τον πρωθυπουργό, τους υπουργούς του και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να ισχυρίζεται ότι η χώρα βλέπει φως στο τούνελ, ότι η οικονομία ανακάμπτει, ότι έρχεται η ώρα που θα βγούμε από τα μνημόνια.
Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά ίσχυαν με πραγματικούς αριθμούς οικονομίας στα τέλη του 2014, αλλά η μανία της Αριστεράς να καταλάβει την εξουσία έφεραν τη χώρα πίσω και χρεωμένη επιπλέον με σχεδόν 100 δις.
Στην οικονομία η αλήθεια δεν είναι υποκειμενική και δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από τα κείμενα των λογογράφων του Αλέξη Τσίπρα.
Αντικειμενικά λοιπόν, να όσα κρύβει ή δεν θέλει να ακούει ο πρωθυπουργός:
- Στη χώρα μας, η φορολογία τόσο για τις επιχειρήσεις όσο και για τα φυσικά πρόσωπα είναι πολύ μεγαλύτερη από τους μέσους όρους των χωρών του ΟΟΣΑ. Στα φυσικά πρόσωπα, επί παραδείγματι, είναι στο 38,5% του εργατικού κόστους έναντι του 29,9% των χωρών του ΟΟΣΑ, ενώ στις επιχειρήσεις στο 30%, έναντι του 24% των χωρών του ΟΟΣΑ.
Στη χώρα μας, ο ΦΠΑ είναι 4% περισσότερος από τον Μ.Ο. των χωρών του ΟΟΣΑ, ενώ η αφαίμαξη των πολιτών συνεχίζεται με τον ΕΝΦΙΑ και τους πολλούς έμμεσους φόρους.
- Στη χώρα μας, οι καταθέσεις στις τράπεζες μειώνονται συνεχώς και υπό την επήρεια των φόρων χρησιμοποιούνται σε μεγάλο βαθμό ως λογαριασμοί αποπληρωμής φόρων. Είναι χαρακτηριστικό ότι τον Ιούλιο του 2015, όταν η χώρα βρέθηκε σχεδόν και με τα δυο πόδια εκτός Ευρωζώνης και Ε.Ε. εξ αιτίας των χειρισμών της κυβέρνησης Τσίπρα, οι καταθέσεις υποχώρησαν στα (περίπου) 121 δις ευρώ. Τον Ιούλιο του 2017, οι καταθέσεις είναι κατά λιγότερες (120,4 δις). Τουτέστιν δεν αυξάνονται.
- Οι τράπεζες αδυνατούν να λειτουργήσουν ως μοχλοί κίνησης κι ανάπτυξης της οικονομίας, αφού σε όλη την υφήλιο το δάνειο είναι ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος ανάπτυξης κι επέκτασης των επιχειρήσεων και των σχεδίων τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι πριν δέκα χρόνια, τα δάνεια συμμετείχαν σε ποσοστό άνω του 50% στη διαμόρφωση αύξησης του ΑΕΠ. Στην οικονομία, συρρίκνωση των δανείων σημαίνει απλά ότι οι εξοφλήσεις είναι περισσότερες από τις χορηγήσεις κι ότι οι τράπεζες δεν μπορούν να δανείσουν την πραγματική οικονομία για ν’ αναπτυχθεί.
Όσο δεν χορηγούνται δάνεια ΔΕΝ μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη.
- Τα κόκκινα δάνεια ανέρχονται σε 106 δισ. ή σε 58% του ΑΕΠ. Στην Ευρώπη τα προβληματικά δάνεια φθάνουν το 1 τρισ. ευρώ. Το Μνημόνιο 3 δεσμεύει την κυβέρνηση να περιορίσει τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων. Σε όλες τις χώρες όπου το πρόβλημα ήταν ακραίο όπως σε Ιρλανδία, Ισπανία και μερικώς στην Ιταλία επελέγησαν λύσεις τύπου bad bank. Η Ελλάδα με 106 δισ. αντιπροσωπεύει το 10% του προβλήματος της Ευρώπης και ως ποσοστό μπορεί να είναι μικρό αλλά ως μέγεθος για τις ελληνικές τράπεζες είναι πολύ μεγάλο. Όσο οι τράπεζες έχουν αυτό το βάρος NPLs και NPEs θα παραμένουν καθηλωμένες.
- Η έξοδος στις αγορές ήταν ΜΟΝΟ ένα απλό επικοινωνιακό τέχνασμα της κυβέρνησης για να «πουλήσει» σανό στο ακροατήριό της. Απόδειξη τούτου είναι ότι οι αποδόσεις των ομολόγων δεν υποχωρούν αφού είναι σαφής η έλλειψη εμπιστοσύνης. Ουδείς δανειστής (εκ των αγορών) δανείζει τη χώρα πέραν της συμφωνημένης χρονικής διάρκειας της συμφωνία με τους «θεσμούς», δηλαδή το 2022. Η Ελλάδα μπορεί να δανειστεί για 3 χρόνια ή 1 χρόνο ή 2 χρόνια αλλά όχι για 10 χρόνια. Η απόδοση του 10ετούς στο 5,60% αυτό αποδεικνύει.
Αυτά, ανάμεσα σε πολλά άλλα, ο πρωθυπουργός ούτε καν τα αγγίζει από τα μπαλκόνια και τις αίθουσες που ασκεί τις επικοινωνιακές παραστάσεις του. Συνήθως πετά τη μπάλα στην εξέδρα προ του αλαλάζοντος ακροατηρίου και των ύμνων της ΕΡΤ.
Αυτά, όμως, αν δεν διορθωθούν, αν δεν γίνουν ισχυρές παρεμβάσεις, αν δεν συνοδευτούν από κορυφαίες μεταρρυθμίσεις στο κράτος, θα βαλτώνουν συστηματικά την οικονομία. Ακόμη κι αν κάποια στιγμή φανεί σταδιακή ανάκαμψη, θα είναι θνησιγενής κι εφήμερη…
