Στην Ιαπωνία λένε ότι κάθε άνθρωπος έχει τρία πρόσωπα.
Το πρώτο είναι αυτό που δείχνει στον κόσμο.
Το δεύτερο είναι αυτό που δείχνει στους στενούς φίλους του και στην οικογένειά του.
Και το τρίτο αυτό που δεν δείχνει σε κανέναν και που είναι η αληθέστερη αντανάκλαση του ποιός είναι πραγματικά.
Αρκετές φορές αναρωτήθηκα πόσοι καταφέρνουμε να δούμε αυτή την αντανάκλαση του εαυτού μας στον καθρέφτη?
Και πόσο επίπονο είναι?
Τελικά κατέληξα ότι είναι θέμα απόφασης.
Και ότι η πρώτη φορά είναι η δύσκολη.
Μετά το συνηθίζεις.
Όπως συνηθίζεις να κάνεις την προσευχή σου ή να κάνεις διαλογισμό.
Μετά από τις δύο-τρεις φορές πάει μόνος του ο εαυτός σου να συναντήσει αυτή την αντανάκλαση στον καθρέφτη και αρχίζει να σου γίνεται απαραίτητη.
Κάτι σαν εξομολόγηση ή σαν απολογισμό της ημέρας.
Και κάθε φορά νοιώθεις την κάθαρση.
Που είναι απόλυτα ανακουφιστική.
Και παίρνεις θάρρος πλέον και αρχίζεις να ΣΕ περιγράφεις στους άλλους, χωρίς να κρύβεσαι, χωρίς να σε ενδιαφέρει η γνώμη τους.
Έτσι, σε γνωρίζουν καλύτερα και έρχονται κοντά σου, όσοι σου ταιριάζουν, όσοι σου αξίζουν.
Τελικά, αυτό το ραντεβού με τον εαυτό σου είναι συναρπαστικό, εποικοδομητικό, αποτελεσματικό και απαραίτητο.
Και τότε αναρωτιέσαι γιατί άργησες τόσο.
