Σκεφτόμουν να μην ασχοληθώ με όσα έκανε πάλι η Ζωή Κωνσταντοπούλου στο Δίστομο. Όπου επιχείρησε να εμποδίσει τον προσκεκλημένο του μαρτυρικού Δήμου, Γερμανό πρέσβη, να καταθέσει στεφάνι για τους νεκρούς του ολοκαυτώματος το 1944.
Μα δεν γίνεται.
Δεν έχω καμιά διάθεση να καυτηριάσω –για μια ακόμη φορά- τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, αφού πλέον κάτι τέτοιο δεν έχει νόημα. Απλά θα τονίσω ότι η συγκεκριμένη κυρία είναι άλλο ένα ντροπιαστικό πολιτικό δημιούργημα της Αριστεράς και του Αλέξη Τσίπρα.
Θυμάμαι, μάλιστα, την εποχή που ο Αλέξης Τσίπρας την είχε κάνει πρόεδρο της Βουλής (με την ευγενική συμμετοχή – συναίνεση σχεδόν όλων των κομμάτων), που όσοι τολμούσαμε να καυτηριάζουμε ή να αμφισβητούμε τις αποφάσεις της ή την ίδια ή το ύφος της, είμαστε «φασίστες», «πουλημένες γραφίδες», «μισογύνηδες» κλπ κλπ.
Θυμάμαι τι απειλές και ύβρεις δεχόμαστε στα social media και τους λογής λογής κόλακές της. Θυμάμαι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να αρνούνται προσκλήσεις σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις και σε εκπομπές που έκαναν άνθρωποι που έλεγαν τα πράγματα με το όνομά τους, αναφορικά με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Θυμάμαι, πως όταν η Ζωή Κωνσταντοπούλου απομακρύνθηκε ή έφυγε (βάλτε όποιο ρήμα θέλετε) από τον ΣΥΡΙΖΑ, κάποιοι σύντροφοί της άρχισαν να λένε ότι… απελευθερώθηκαν από την κομματική υποχρέωση που είχαν, να την υπερασπίζονται σε ότι κι αν κάνει ή λέει!
Μα η Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν ήταν και δεν είναι (ακόμη) τίποτα περισσότερο από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Μαζί του εκτοξεύτηκε ισορροπώντας στον άκρατο λαϊκισμό, τον Αριστερό εθνικισμό, τη συνωμοσιολογία και την διασπορά μίσους.
Κι εκτός ΣΥΡΙΖΑ πια, αντιμετωπίζεται με χλεύη κι απαξίωση.
Γι αυτό δεν έχω πρόθεση να της τα «χώσω» και να την καυτηριάσω. Το έκανα όταν ήταν ισχυρή. Τώρα που έχει καταστεί η Ελένη Λουκά της πολιτικής δεν έχει νόημα…
Τώρα, για τους Συριζαίους η Ζωή είναι εχθρός. Άλλωστε οι Αριστεροί μια ζωή ήταν άφιλοι. Η ιστορία τους το καταγράφει. Μέχρι και ηγέτες ή κορυφαία στελέχη τους έβγαλαν πράκτορες του… ιμπεριαλισμού όταν τους είχαν ξεζουμίσει ή είχαν χάσει την εύνοια του μεγάλου πατερούλη…
Το γεγονός όμως ότι δεν καυτηριάζω τη πρώην πρόεδρο της Βουλής, δεν σημαίνει φυσικά ότι συμφωνώ με την πρόσφατη πράξη της.
Απλά αδιαφορώ.
Αδιαφορώ για μια πολιτικό μικρού βεληνεκούς που έχει περάσει προ πολλού τα όρια της γραφικότητας και θεωρεί ότι έχει σε όλα δίκιο.
Αδιαφορώ και για τη φράση της –μέσω facebook- για όσα έγιναν στο Δίστομο.
«Έκανα το αυτονόητο για όλους τους Έλληνες», έγραψε και κατέστησε την αφεντιά της μπροστάρισσα όλων μας!
Άρα;
Τι να πει κάποιος σώφρων;
Έτσι είναι αν έτσι νομίζει.
Εγώ πάντως δεν πιστεύω ότι έκανε το αυτονόητο, ούτε της έδωσα εξουσιοδότηση να με αντιπροσωπεύσει και να προσβάλλει έναν άνθρωπο που τον κάλεσαν οι ίδιοι οι Διστομίτες να καταθέσει στεφάνι μνήμης.
Ούτε ο Μανόλης Γλέζος – εκ των πράξεων και λόγων του- φαίνεται να της έδωσε τέτοια εξουσιοδότηση να τον εκπροσωπήσει.
Ούτε η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας, κατά πως την αφουγκράζομαι…
Αλλά όλα αυτά και πολλά άλλα, ζώντας στον κόσμο του δογματισμού της, προφανώς δεν μπορεί να τα κατανοήσει η Ζωή Κωνσταντοπούλου…
Εδώ έφτασε στο σημείο ν’ αμφισβητήσει τον πατριωτισμό του Μανόλη Γλέζου, που πυροσβεστικά παρενέβη στο Δίστομο και οδήγησε τον Γερμανό πρέσβη παρακινημένος από την πεποίθησή του ότι οι «απόγονοι» εγκληματιών δεν είναι εγκληματίες…
Έφτασε στο σημείο αυτή η γυναίκα, να πει ότι ο Μανόλης Γλέζος «προτίμησε να βάλει ο ίδιος με τα χέρια του τη σημαία του κατακτητή πάνω στο μνημείο των θυμάτων»!!!
Άρα, τι να λέμε τώρα!
Ας τα βρει μαζί της ο Τσίπρας…
