Κανένα άνθρωπος δεν έχει το δικαίωμα να παίζει με την ψυχή του άλλου.
Κανένας δε του έδωσε αυτό το δικαίωμα και αν το πήρε από μόνος του θα έρθει η στιγμή που θα το βρει μπροστά του.
Γιατί σ’ αυτή τη ζωή, ότι δίνεις παίρνεις.
Κι’ επειδή τον χαρακτήρα του ανθρώπου μπορείς να το δεις σε όλο του το μεγαλείο όταν έχει εξουσία (και δεν εννοώ μόνο πολιτική) ή όταν έχει χρήματα, ας φροντίσουν αυτές οι κατηγορίες να τα έχουν καλά με τον εαυτό τους, φροντίζοντας όσο μπορούν περισσότερο, αυτούς που έχουν υπό την προστασία τους.
Από τον διευθυντή και τον ιδιοκτήτη μιας επιχείρησης, τον δάσκαλο, τον πατέρα και τη μητέρα, τον παπά μιας ενορίας, τον αρχηγό μιας ομάδος, τον εφοπλιστή ή τον διευθυντή μιας ΜΚΟ για τους μετανάστες, και κυρίως από τον πολιτικό (αρχηγό κράτους, ή κόμματος) μέχρι τον κοινοτάρχη ενός χωριού, όσοι τέλος πάντων έχουν να κάνουν με ανθρώπινες ψυχές, πρέπει να φροντίζουν για αυτές τις ψυχές.
Πρέπει να τους φέρονται με ευγένεια, με ευπρέπεια, να σκύβουν με ενδιαφέρον στο πρόβλημά τους.
Και αυτό μπορούν να το κάνουν μόνο όσοι έχουν αγωγή, όσοι έχουν αξίες και ιδανικά. Και κυρίως όσοι έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους. Όσοι έχουν αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση.
Σπάνια χαρίσματα, θα μου πείτε, για την εποχή μας.
Αλλά χωρίς αυτά τα χαρίσματα για όσους ηγούνται ομάδων, τίποτα δεν πρόκειται να πηγαίνει μπροστά.
Γιατί κανένας άνθρωπος δεν έχει δικαίωμα να παίζει με την ψυχή του άλλου.
Και αν το κάνει αδιαφορώντας για τον συνάνθρωπό του, αργά η γρήγορα θα το βρει μπροστά του.
Και τότε θα πρέπει να απολογηθεί μπροστά στον καθρέφτη του.
Κι’αυτή είναι μια επώδυνη διαδικασία.
