Καλό μήνα φίλτατοι.
Κι αν δεν τα μάθατε, σήμερα δεν υπάρχουν πλοία, τρένα, μετρό για πολλές ώρες. Δεν υπάρχει ροή από και προς το αεροδρόμιο ενώ είναι κλειστοί οι αρχαιολογικοί χώροι!
Κι όλα αυτά σε μια κατ’ εξοχήν τουριστική χώρα, στην οποία ήδη είναι εμφανής η σημαντική προσέλευση τουριστών. Τους οποίους οι καταστροφικοί συνδικαλιστές κρατούν ομήρους να βολοδέρνουν εδώ κι εκεί …
Τίποτα, μα τίποτα δεν έχουν καταλάβει.
Ούτε καν κάθονται να διαβάσουν και να προβληματιστούν από την ετήσια έκθεση του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΣΕ, που ανεβάζει την πραγματική ανεργία στο 29,6%. Ούτε καν τους ενδιαφέρει ότι στην ίδια έκθεση καταγράφεται το συγκλονιστικό ποσοστό 45,2% ανεργίας στους νέους κάτω των 25 ετών.
Αυτοί τον χαβά τους. Επιμένουν σε λογικές και πρακτικές που έρχονται από τα βάθη του περασμένου αιώνα. Βολεμένοι από τους φόρους μιας κοινωνίας αποκαμωμένης για να τους στηρίζει. Μιας κοινωνίας που διαβιώνει (απλώς επιβιώνει είναι το απολύτως σωστό), αφού οι μισοί από τους εργαζομένους του ιδιωτικού τομέα αμείβονται με ποσό κάτω των 800 ευρώ, το 23% από 500 ως 700, ενώ ως 500 το 15,2% των εργαζομένων, και μόνο το 12,8% από 700 ως 800 ευρώ. Οι δε προσλήψεις για μερική απασχόληση από το 21% που ήταν το 2009 εκτινάχθηκαν στο 54,7% το 2016.
Αυτοί όμως, συνδικαλιστές και δημόσιο είναι βολεμένοι. Δεν θέλουν ν’ αλλάξει τίποτα. Μας βιάζουν ασυστόλως για να επιβιώνουν εκείνοι.
Είναι τόσα πολλά αυτά που μπορούμε να λέμε. Μα φοβάμαι ότι δεν ενδιαφέρουν πια κανέναν. Φοβάμαι πως είμαστε μια κοινωνία υπό παραίτηση. Μια κοινωνία εξοικειωμένη στα ψέματα και στις στρεβλώσεις. Μια κοινωνία που μπολιάστηκε ύπουλα και επί δεκαετίες από την Αριστερά, για να έχει μόνο δικαιώματα. Και τώρα που ξαφνικά αποκαλύπτονται οι αλήθειες κι οι πραγματικότητες, τώρα που οι ουτοπίες γίνονται… αυταπάτες, αυτή η κοινωνία βρίσκεται στον λήθαργο της απόγνωσης.
Ο ορθολογισμός είναι άγνωστη έννοια στον τόπο μας.
Όπως κι η επιζητούμενη ανάπτυξη.
Η ανεργία είναι δεδομένο ότι απορροφάται μόνο όταν δημιουργηθεί ανάπτυξη.
Όχι με βαρυσήμαντες κι ανούσιες δηλώσεις και συνθήματα. Ούτε με τη σφιγμένη γροθιά.
Καλά είναι αυτά, αλλά σε άλλες συνθήκες. Ίσως σε μια άλλη, κανονική χώρα.
Να το πούμε με άλλα λόγια; Τα τελευταία χρόνια άλλαξαν πολλά στη χώρα. Ειδικά τα τελευταία δυόμιση χρόνια όλα πήγαν πάλι προς τα πίσω.
Οι μόνοι που δεν άλλαξαν, οι μόνοι που ζουν και βασιλεύουν και τη χώρα δυναστεύουν είναι οι συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ και δευτερευόντως του δημοσίου, με τις εξασφαλισμένες και μόνιμες θέσεις εργασίας.
Μόνο αυτοί έχουν «δικαιώματα». Και προνόμια. Πλείστα όσα προνόμια. Και ζητούν κι άλλα. Και πράττουν όσα δεν εξυπηρετούν τώρα τη χώρα.
Πρώτοι και σε αυτό το «αγωνιστικό παρών» ήταν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ – άλλωστε πολλοί εξ αυτών βρέθηκαν βουλευτές ή στελέχη του κρατικού μηχανισμού.
Από τότε ο γράφων και κάποιοι άλλοι – ελάχιστοι πάντως- εντοπίζαμε την εγκατάλειψη των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα και της Μεσαίας τάξης και την ραγδαία κατάργηση των δικαιωμάτων τους.
Είναι αποκάλυψη η φετινή πρωτομαγιά.
Επειδή οι πολλοί δεν έχουν πια διεκδικήσιμους στόχους για καλύτερες συνθήκες ζωής και δουλειάς, αλλά μόνο στόχο για μια δουλειά!
Κι ας διαθέτουν πολλά πολλά πολλά εφόδια περισσότερα από τους πολύ πολύ πολύ αγράμματους –πλην κομματόσκυλα κι Αριστερούς- συνδικαλιστές ή λαοπλάνους…
Είναι αποκάλυψη η φετινή πρωτομαγιά.
Επειδή δεν υπάρχει αγώνας αλλά μόνο μια ευχή: «Μη χειρότερα»…
