Αξίζει τον κόπο να αναζητήσετε στο διαδίκτυο το άρθρο του Ανδρέα Πετρουλάκη με τίτλο «Έχουν αρχίσει να του μοιάζουν», που δημοσιεύθηκε πριν από δυο χρόνια στο «protagon», το οποίο έγινε αφορμή για να σύρεται στα δικαστήρια ο κορυφαίος δημοσιογράφος –σκιτσογράφος από το Πάνο Καμμένο, με αρχική απαίτηση αποζημίωσης τα 2 εκ. ευρώ (!!!!), τα οποία χθες που έγινε η δίκη έπεσαν στις 100 χιλιάδες.
Πρόκειται για ένα εξαιρετικό κείμενο που ξεσκεπάζει το πολιτικό τέρας που προέκυψε από την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ. Πρόκειται για ένα αμιγώς πολιτικό κείμενο μέσω του οποίου ο Ανδρέας Πετρουλάκης ασκούσε κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ για τη συγκυβέρνηση με τον Πάνο Καμμένο.
Ούτε παραδημοσιογραφία, ούτε αθεμελίωτες φήμες διακινούσε, ούτε παιδιά ενέπλεκε, ούτε κίτρινη δημοσιογραφία άσκησε. Και πώς θα μπορούσε άραγε ένας άνθρωπος σαν τον Ανδρέα Πετρουλάκη;
Μόλις το διαβάσετε, μπορείτε να συμφωνήσετε ή να διαφωνήσετε με τον συντάκτη του άρθρου.
Αυτό αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμά σας σε μια δημοκρατία. Όπως είναι και αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός να κρίνει, να επικρίνει ή να αντιπαρατεθεί με οποιονδήποτε και δη με ευπρέπεια. Αυτός είναι ο πυρήνας της δημοκρατίας.
Κι η δημοκρατία δεν μπορεί να λειτουργήσει όταν της αφαιρεθεί το δικαίωμα της γνώμης και της άποψης ή όταν η δημόσια διατύπωση αυτών εμποδίζεται από τον φόβο της φυλακής ή της χρηματικής ποινής.
Η βιομηχανία αγωγών εναντίον δημοσιογράφων για τις κρίσεις τους, οι απειλές άλλων υπουργών για «θάψιμο τρία μέτρα κάτω από τη γη» όσων δημοσιογράφων δεν είναι αρεστοί, αλλά και η απαγόρευση λήψης φωτογραφιών που συμβαίνει εσχάτως σε προσφυγικούς καταυλισμούς, δεν μπορεί να έχουν θέση σε μια ελεύθερη και δημοκρατική χώρα.
Ο περίφημος Ισπανός ζωγράφος Γκόγια, έμεινε στην παγκόσμια ιστορία –πέραν του τεράστιου έργου του- και για μια ρήση του: «Ο ύπνος της λογικής γεννά τέρατα».
Αυτό συμβαίνει λοιπόν στις μέρες μας. Αναμετρώνται η λογική με τις πολιτικές τερατογεννήσεις.
Αναμετράται η ελπίδα του πνεύματος με τον σκοταδισμό της πολιτικής και του λαϊκισμού.
Κι ελπίζω, προσδοκώ να νικήσει η ελπίδα που δημιουργεί το πνεύμα και η κριτική.
Διαφορετικά δεν πρέπει να μιλάμε για ελευθερία γνώμης και δημοκρατία, αλλά ν’ αρχίσουμε να σκεφτόμαστε (προσοχή μόνο να σκεφτόμαστε όχι να ισχυριζόμαστε) ότι ζούμε σε συνθήκες πάσχουσας δημοκρατίας, πλήρους ολοκληρωτισμού και μαύρου σκοταδιού….
