
Όταν το ΠαΣοΚ έγινε αξιωματική αντιπολίτευση εξ αιτίας της αφροσύνης και του έρποντος σταλινισμού στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που έβαζαν στοίχημα αναφορικά με το πόσος χρόνος απαιτείται για να δείξει στην κοινωνία τη δική του έλλειψη πολιτικής ενσυναίσθησης. Δεν χρειάστηκε πολύς. Έχασε αρχικά τα αυγά και τα πασχάλια στο ζήτημα των τραπεζών, άλλα έλεγαν τη μια ημέρα τα στελέχη του, άλλα την άλλη κι άλλα τη μεθεπόμενη.

Κι όσα έλεγαν δεν είχαν καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Ο Μητσοτάκης με απλές και καίριες κινήσεις, έδειξε την «πράσινη» ολιγιστότητα. Και το κακό είναι ότι στη Χαριλάου Τρικούπη δεν κατάλαβαν το παραμικρό κι επαίρονται εδώ κι εκεί ότι… έσυραν τον πρωθυπουργό. Μετά ήρθε η παλινωδία με την προεδρική εκλογή. Στο ΠαΣοΚ σύρθηκαν πάλι σε μια μάχη εκ των προτέρων χαμένη κι έδωσαν όλο το γήπεδο στις πρωθυπουργικές πρωτοβουλίες. Μετά, ξεκίνησε η ιστορία με τις αυξήσεις των ισόβιων συμβολαίων των ασφαλιστικών εταιρειών και κατάφεραν να μπερδέψουν τις διαδικασίες του δημόσιου τομέα με αυτές του ιδιωτικού και να προτείνουν για τον δεύτερο παρεμβάσεις με βάση τον πρώτο! Θέλει τρόπο και κόπο αυτό.
Κι ύστερα ήρθαν κι οι δηλώσεις. Δεν θα συνεργαστώ με τη ΝΔ αν δεν έχει αυτοδυναμία, παρά μόνο με την Αριστερά των Προοδευτικών Δυνάμεων, είπε ο Ανδρουλάκης. Δηλαδή, θα αφήσει τον τόπο ακυβέρνητο από το ενδεχόμενο να συνεργαστεί με έναν Κεντρώο πολιτικό, εκ των κορυφαίων πια στην Ευρώπη! «Πάγωσαν» ακόμη κι οι δικοί του.
Προσέξτε: Τα είπε αυτά, την ώρα που απαιτούσε Κεντροαριστερό υποψήφιο Πρόεδρο Δημοκρατίας και κυρίως συναίνεση!
Έχει κι άλλο: Τον Ανδρουλάκη ακολούθησε ο εκ των υποψηφίων προέδρων Γερουλάνος (πολιτικό τέκνο του παπανδρεϊσμού και κοινωνικά της τέως βασιλική αυλής) λες και θέλουν να δώσουν εξετάσεις αριστεροφροσύνης στον Φάμελο, στον Βαρουφάκη και στην Κωνσταντοπούλου! Τα ίδια και από τον ευρωβουλευτή-γόνο του παπανδρεϊσμού που δεν εκφράζει τίποτα περισσότερο.
Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι σαφή: Έχουν καταλάβει ότι είναι αξιωματική αντιπολίτευση; Αντιλαμβάνονται ότι έτσι χάνουν κάθε ίχνος εμπιστοσύνης στο πεδίο της κυβερνησιμότητας; Κατανοούν ότι περιορίζουν δραματικά το πεδίο αποδοχής τους; Δεν βλέπουν ότι αν «παίξει» τέτοιο ενδεχόμενο, θα έχουν απώλειες εκ των έσω, ακόμη και κορυφαίων στελεχών τους; Τέλος, δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτός ο πολιτικός λόγος δεν συνάδει με την εποχή, αλλά αποτελεί κάτι ξεχασμένο κι απωθητικό από μια παρελθούσα και μίζερη εποχή; Τέλος, ας πούνε στην κοινωνία πώς στο καλό θα συνεργαστούν/ συγκυβερνήσουν με τους σταλινιστές του ΣΥΡΙΖΑ και τους νεοκομμουνιστές που έφυγαν από τον ΣΥΡΙΖΑ;
Πρέπει να πούμε κάτι ακόμη: Από τη μια έσπευσαν να «κλάψουν» τον εκσυγχρονιστή Σημίτη που αντιπαθούσαν οι περισσότεροι εξ αυτών, αλλά κι όσοι πήγαν ΣΥΡΙΖΑ κι από την άλλη ονειρεύονται … Αριστερές χίμαιρες. Από τη μια όλοι αυτοί «πολέμησαν» μέχρι τελικής πτώσης την εκσυγχρονιστική μεταρρύθμιση του Γιαννίτση για τον ασφαλιστικό κι από την άλλη τον προτείνουν για πρόεδρο της Δημοκρατίας! Το λες και τρικυμία εν κρανίω! Πού χωράει ο Γιαννίτσης με τους Αριστερούς καιροσκόπους/σταλινιστές, που έτρεχαν με τις βαλίτσες όπου τους έσερνε ο Κασσελάκης, για να μη χάσουν τα προνόμια τους;
Τι να πει κάποιος; Τεθλιμμένοι συγγενείς που θα αναρωτιούνται πάλι τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε….