Η πίστη και η παράδοση βιώνονται !
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ” παλιά έθιμα “, τα οποία και σήμερα μπορούμε να αναβιώσουμε στα σπίτια μας.
Παράδοση…και η παρασκευή χοιρινής τσιγαρίδας, ” καλαμαράκια του βουνού ” τα ονομάζουν κάποιοι χαριτολογώντας και είναι έθιμο αρκετών περιοχών της πατρίδας μας ( Ξηρομέρου Αιτωλοακαρνανίας, Ευρυτανίας, Αργιθέας Αγράφων, Καρδίτσας ,Τρικάλων, Καλαμπάκας, Γρεβενών, Βοΐου Κοζάνης, Φλώρινας, Παραμυθιάς Θεσπρωτίας, και αρκετών περιοχών της Πελοποννήσου).
Παλαιότερα ήταν έθιμο του ” Δωδεκαημέρου ” και προερχόταν από το οικόσιτο χοιρινό της κάθε οικογένειας, αφού τότε δεν υπήρχαν στα χωριά κρεοπωλεία.
Στα μυστικά αυτού του γαστρονομικού εθίμου, ” με μύησε “, πριν από μερικά χρόνια, ο Ιερομόναχος π. Βαρσανούφιος Β. από το χωριό Λεοντίτο Ανατολικής Αργιθέας ( Π.Ε. Καρδίτσας ).
Σήμερα η συνταγή αυτή, μπορεί να παρασκευαστεί από αρχές Νοεμβρίου μέχρι και τον Φεβρουάριο, με τον ακόλουθο τρόπο:
*Σε μια κατσαρόλα, ( παλαιότερα χάλκινη επικασσιτερωμένη – γανωμένη) βάζουμε μέχρι την μέση χοιρινό κρέας με λίπος – λαιμό ή πανσέτα, χωρίς κόκαλο κομμένο σε κύβους, όπως τα λουκούμια .
* Προσθέτουμε κρύο νερό, χωρίς να σκεπάσει το κρέας.
* Προσθέτουμε όσο αλάτι επιθυμούμε και ένα κρεμμύδι κομμένο στα τέσσερα.
* Ξεκινάμε με δυνατή φλόγα ( ηλεκτρικό μάτι, υγραέριο ή ξύλα ).
* Όταν εξατμιστεί το νερό και αρχίζει να λιώνει το λίπος χαμηλώνουμε την φλόγα.
* Σε όλη την διάρκεια της παρασκευής ανακατεύουμε το κρέας, με ξύλινη κουτάλα
για να μην κολλήσει στον πάτο του σκεύους.
*Όταν αρχίζουν να ροδίζουν οι ” τσιγαρίδες ” προσθέτουμε λίγη ρίγανη ή ξερό βασιλικό.
*Μόλις ξεροψηθούν, είναι έτοιμες και τις βγάζουμε με μια τρυπητή κουτάλα, προσθέτοντας λεμόνι.
Το υγρό που μένει στο σκεύος είναι λίπος ( λίγδα το έλεγαν οι παλαιοί ) και το χρησιμοποιούσαν στο μαγείρεμα ή για φωτιστικό καύσιμο.
Το λίπος όπως και τα χρησιμοποιημένα φυτικά έλαια, δεν τα απορρίπτουμε στον νεροχύτη του σπιτιού μας, αλλά σε ειδικούς κάδους ανακύκλωσης ελαίων ( χρώματος πορτοκαλί ), που υπάρχουν σε αρκετούς Δήμους της Πατρίδας μας.
Καλή όρεξη!
Κείμενο – Φωτογραφίες : Σπύρος Θεοδ. Κουτσοχρήστος
