Έχω αναφερθεί (συμπαθάτε με για το πρώτο ενικό πρόσωπο στη γραφή μου) πολλές φορές στους Μύθους και στα παραμύθια με τα οποία μεγάλωσαν γενιές και γενιές Ελλήνων. Μύθοι για την θρησκεία και τον ρόλο της στην ρωμιοσύνη, παραμύθια με «ντεμέκ» ήρωες του 1821, για δήθεν… δημοκράτες του εμφυλίου που τελικά ήταν σφαγείς, για τόσα και τόσα…
Πολλοί από τους μύθους έχουν περιγραφεί με διευθύνσεις και ονόματα στο ημέτερο πόνημα «Οι Μύθοι και το παραμύθι», εκδόσεις ΚΨΜ και περισσότερα στην καθημερινή αρθρογραφία και προσέγγιση της καθημερινότητας. Όπως και το ότι στη χώρα μας, εν αντιθέσει με όλον τον πολιτισμένο κόσμο τιμάμε και γιορτάζουμε τις σελίδες δόξας του λαού μας με εντελώς λανθασμένο τρόπο.
Να τα πούμε με παραδείγματα;
Α. Την εθνική παλιγγενεσία δεν την γιορτάζουμε όπως πρέπει στις 20 Οκτωβρίου που έγινε, το 1827, η ναυμαχία του Ναβαρίνου κι ελευθερώθηκε η Ελλάδα , ούτε στις 3 Φεβρουαρίου που, το 1930, υπογράφηκε στο Λονδίνο το πρωτόκολλο ανεξαρτησίας μας. Τη γιορτάζουμε στις 25 Μαρτίου και μάλιστα με ψεύτικο γεγονός, αφού είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι ο Παλαιών Πατρών Γερμανός που φέρεται να ύψωσε το λάβαρο της επανάστασης στην Αγία Λαύρα, δεν ήταν καν εκείνη την ημέρα στα Καλάβρυτα, αλλά στο Αίγιο! Αλλά, ο κλήρος ήθελε πάση θυσία να έχει ρόλο στον αγώνα και καθιερώθηκε ως ημέρα εορτασμού η 25η Μαρτίου, γιορτή του Ευαγγελισμού.
Β. Την επέκταση των συνόρων της χώρας μας μετά τους Βαλκανικούς πολέμους, δεν την γιορτάζουμε ποτέ! Κάποιες δοξολογίες για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης σε τοπικό επίπεδο κι αυτό είναι όλο…
Γ. Την ένδοξη συμμετοχή της χώρας μας στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο δεν την γιορτάζουμε ποτέ! Αντίθετα γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου που μας επιτέθηκε ο άξονας και οδήγησε στη σκλαβιά και στην κατοχή!
Δ. Την λήξη του αιματηρού εμφυλίου, 1949, και τη σωτηρία της Ελλάδας από το να μεταβληθεί σε δικτατορία του Στάλιν, δεν την γιορτάζουμε ποτέ! Προφανώς για να μη δυσαρεστήσουν οι αστικές δυνάμεις τους ηττημένους κομμουνιστές. Μάλιστα, τους επέτρεψαν να καταστούν με το πέρασμα των χρόνων οι … «επικοινωνιακοί» νικητές.
Τα θυμήθηκα όλα αυτά με αφορμή το Πολυτεχνείο! Γιορτάζουμε την ημέρα που έχασε η δημοκρατία από τους δικτάτορες, που άλλαξε πρόσωπα η τυραννία και ο νέος δικτάτωρ οδήγησε στην καταστροφή της Κύπρου και δεν έχουμε ως εθνική γιορτή την ημέρα αποκατάστασης της Δημοκρατίας, στις 24 Ιουλίου (1974).
Προσέξτε: Είναι μέγας μύθος ότι το Πολυτεχνείο έριξε τη χούντα! Είναι μέγα παραμύθι ότι το γιορτάζουμε ως νίκη της δημοκρατίας εναντίον της χούντας. Είναι ντροπή να έχουμε καταστήσει συνείδηση των νεοελλήνων ένα γεγονός (αναμφισβήτητα σπουδαίο) που ΔΕΝ έριξε τη χούντα. Συνετέλεσε για αυτό και η Αριστερή διανόηση που επί χρόνια διαστρέβλωσε αλήθειες και τελικά η Αριστερά πιστώθηκε ένας γεγονός που δεν είχε τότε κομματικό χαρακτήρα και το ΚΚΕ αρχικά είχε αποκηρύξει ως … προβοκάτσια!
Ακούστε κι αυτό: Δεν είναι μύθος αυτός που διακινούν Δεξιοί και ακροδεξιοί κύκλοι, ότι δηλαδή δεν υπήρξαν νεκροί στο Πολυτεχνείο. Δεν ήταν δεκάδες ή εκατοντάδες όπως λένε οι Αριστεροί αλλά ήταν δώδεκα (12), όπως αποδείχθηκε στη δίκη της χούντας. Δώδεκα άνθρωποι, οι περισσότεροι σε μεγάλη απόσταση από το Πολυτεχνείο, κυρίως από εξοστρακισμούς σφαιρών.
Όμως, ο μύθος του Πολυτεχνείου μέχρι σήμερα, ότι η κατάληψη έριξε τη χούντα πρέπει κάποια στιγμή να καταρριφθεί. Το αποτέλεσμα της κατάληψης ήταν το ακριβώς αντίθετο από το επιθυμητό: αντί η απελευθέρωση, η σκληρότερη καταστολή και τελικά η απόβαση των Τούρκων στο νησί της Αφροδίτης.
Α, ας μη ξεχνάμε ότι με την σταδιακή παράδοση της εξουσίας από τον Παπαδόπουλο στον Μαρκεζίνη, συντάσσονταν κορυφαίοι πολιτικοί της εκτός KKE Αριστεράς, όπως ο Λεωνίδας Κύρκος και γενικός γραμματέας του ΚΚΕ Εσωτερικού Μπάμπης Δρακόπουλος, ο πρόεδρος της προδικτατορικής ΕΔΑ Ηλίας Ηλιού, αλλά και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης με τον Ευάγγελο Αβέρωφ. Ο δε Καραμανλής κρατούσε αποστάσεις αν και είχε ωθήσει τον Νίκο Μομφεράτο να συμμετάσχει στην κυβέρνηση Μαρκεζίνη.
Προσέξτε: Ουδείς εξ αυτών ήταν αφελής για να νομίζει ότι η κυβέρνηση Μαρκεζίνη θα οδηγούσε σε ελεύθερο δημοκρατικό καθεστώς. Ούτε ότι θα παρέδιδε την προεδρία της χώρας ο παράφρων Παπαδόπουλος. Όμως ήταν μια καλύτερη κατάσταση από την φημολογούμενη χούντα των λοχαγών και του Ιωαννίδη. Κάτι που απεδείχθη τελικά με τα τραγικά αποτελέσματα στην Κύπρο.
Ακούστε κι αυτό: Ποιοι ξεκίνησαν το Πολυτεχνείο; Οι αρνητές της λύσης Μαρκεζίνη. Το επίκεντρο των αρνητών ήταν εντός του φοιτητικού κινήματος και κύκλοι του Καραμανλή μα και του Ανδρέα Παπανδρέου. Η κατάληψη άρχισε από πρόσωπα χωρίς κομματική ταυτότητα. Ούτε το ΚΚΕ ούτε το ΚΚΕ Εσωτερικού ήταν παρόντα αλλά ήταν πρόσωπα από ακροαριστερές, αναρχικές εκφάνσεις, κεντρώοι ή και φιλελεύθεροι. Όλους αυτούς τους συνέδραμαν διάφοροι φοιτητές με αγνά δημοκρατικά αισθήματα εμπνεόμενοι από τα ιδανικά της ελευθερίας αλλά και κάθε είδους επαγγελματίες.
Να ξαναπώ: Μέχρι τότε δεν υπήρχε Αριστερά, δεν υπήρχε ΚΚΕ. Η καπηλεία, ο Μύθος, το παραμύθι προέκυψαν αργότερα… Το δε βέβαιο είναι ότι το Πολυτεχνείο δεν έριξε την χούντα αλλά την έκανε πιο σκληρή, αυταρχική, βίαιη. Κι είναι χαρακτηριστικό πως όταν έπεσε μετά το φρικτό έγκλημα στην Κύπρο, βρέθηκαν στις φυλακές χιλιάδες άνθρωποι που ήταν αντίθετοί της! Κάθε πολιτικής απόχρωσης. Άνθρωποι που δεν ήταν σε τόσο μεγάλο αριθμό με την προηγούμενη χούντα….
Κάτι τελευταίο: Το Πολυτεχνείο όχι μόνο δεν έριξε την χούντα αλλά δεν ήταν καν η αρχή του τέλους της. Η χούντα έπεσε εκ των πραγμάτων και των πράξεών της. Κι όπως λέει ο Απόστολος Δοξιάδης, ακόμη κι η άποψη ότι ήταν η αρχή του τέλους, αποτελεί βάναυση παραμόρφωση της αλήθειας, είτε προϋποθέτει ένα εξωφρενικό άλμα της λογικής. Είναι, για παράδειγμα, κάπως σαν να λέμε ότι η επίθεση του Χίτλερ στη Μεγάλη Βρετανία, το καλοκαίρι του 1940, ήταν η αρχή του τέλους του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Αλλά, όπως προείπαμε, είμαστε η χώρα των μύθων… Και ταΐζουμε τα παιδιά ιδεοληψίες της Αριστεράς που οικειοποιήθηκε το Πολυτεχνείο και το γέμισε παραμύθια… Μέχρι κι ο… Βαρουφάκης εμφανίζεται… επαναστάτης τιμητής του Πολυτεχνείου…
