Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τον πλούτο τον παράγει ο ιδιωτικός τομέας. Δεν υπάρχει, επίσης αμφιβολία ότι τον πλούτο τον παράγουν κι οι φιλελεύθερες/κεντροδεξιές κυβερνήσεις, ασχέτως αν τον σκορπάνε αργότερα οι σοσιαλιστικές… Τέλος, δεν υπάρχει πλούτος που παράγεται από το κράτος, μόνο κοστοβόρες και προβληματικές κρατικές επιχειρήσεις. Αυτό είναι θέσφατο. Το κράτος υπηρετεί τον πολίτη, δεν είναι εργοδότης, ούτε γραφείο εύρεσης εργασίας, όπως ήταν για δεκαετίες τα υπουργικά και πολιτικά γραφεία.
Επί δεκαετίες, οι μη κομμουνιστές/κρατιστές οικονομολόγοι, πολιτικοί, ακόμη και πανεπιστημιακοί, συμφωνούσαν ότι η πιο συνετή λύση για την ελληνική οικονομία και την εξυγίανση του κράτους, ήταν οι ιδιωτικοποιήσεις. Αρχικά των προβληματικών κρατικών εταιρειών κι εν συνεχεία όλων των άλλων δομών, πλην της Άμυνας, της Παιδείας και της Υγείας. Αυτό δεν έγινε και τα αποτελέσματα τα βιώσαμε όλοι, πολύ περισσότερο όταν στη ζωή μας μπήκαν κι οι ιδεοληψίες της Αριστεράς ως κυβερνώσας.
Υποχρεωτικά κι όχι με πολιτική απόφαση των Ελλήνων, στην περίοδο της χρεοκοπίας και με καθημαγμένη την κρατική περιουσία, ιδιωτικοποιήθηκαν δρόμοι, λιμάνια, αεροδρόμια, κρατικές εταιρείες. Κάποιες, μάλιστα, χωρίς κανέναν λόγο ύπαρξης, αφού τις υπηρεσίες τους μπορούσαν να τις προσφέρουν καλύτερα οι ιδιώτες. Κι όσοι φώναζαν επί χρόνια «όχι στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας», κατάπιαν τη γλώσσα τους όταν η Αριστερά, μαζί με την κρατικίστικη/κομμουνιστική Δεξιά, πούλησαν αντί πινακίου φακής σχεδόν τα πάντα. Από τον ΟΣΕ που πουλήθηκε όσο το ένα πόδι κάποιου σημαντικού ποδοσφαιριστή, μέχρι τα αεροδρόμια που τα πήραν οι ιδιώτες και τα έκαναν «στολίδια».
Όταν ήρθε ο Μητσοτάκης, εξέθεσε όλους τους προηγούμενους φιλελεύθερους ή δήθεν φιλελεύθερους. Με την τοποθέτηση του Ζούλα στην ΕΡΤ, την κατέστησε σημαντικό «παίκτη» ενημέρωσης και ψυχαγωγίας, πολύ πιο αξιόπιστο από αυτούς του ιδιωτικού τομέα. Όμως, η «σπουδαία μπάλα» για τον τόπο και την οικονομία, παίχτηκε στη ΔΕΗ.
Ήταν μια διαλυμένη, αναξιόπιστη κι υπό κατάρρευση εταιρεία, που τη διοικούσαν οι συνδικαλιστές, που απειλούσαν συνεχώς την κοινωνία με διακοπές ρεύματος. Κι αυτή η εταιρεία έγινε κόσμημα! Η τοποθέτηση ενός σπουδαίου μάνατζερ από τον ιδιωτικό τομέα, του Γιώργου Στάσση, ήταν πράξη καταλυτική. Το δημόσιο έχει πλέον τη στρατηγική μειοψηφία (πέριξ του 33-34%) κι είναι μέτοχος χωρίς μάνατζμεντ και λοιπές πολιτικάντικες παρεμβάσεις. Ο Στάσσης, με γνώση κι υποδειγματική διοίκηση και σημαντικούς συνεργάτες από τον ιδιωτικό τομέα που «παντρεύτηκαν» ιδανικά με τους υπαλλήλους της ΔΕΗ που διέθεταν υψηλό αίσθημα γνώσης κι ευθύνης, προχώρησαν σε σημαντικές και καίριες επενδύσεις που θέριεψαν τη ΔΕΗ και την κατέστησαν τον σημαντικότερο «παίκτη» στην Ενέργεια στην Νοτιοανατολική Ευρώπη. Επιπλέον, έγινε ο πιο σημαντικός ρυθμιστής των τιμών του ρεύματος, υπέρ του καταναλωτή και σημαντικός χορηγός του Πολιτισμού, ενώ σε χρόνο ρεκόρ πλήρωσε τις υποχρεώσεις και τα χρέη της!
Ναι, ήταν είναι φιλελεύθερο έργο. Μητσοτάκης- Χατζηδάκης και ένας εξαιρετικός μάνατζερ, δείχνουν τον δρόμο παντού. Κι αν θέλουμε να πάμε παρακάτω και να μιλάμε για τομές και μεταρρυθμίσεις στο δυσκίνητο, αναποτελεσματικό κι ενίοτε και διεφθαρμένο κράτος, ας βρούμε κι άλλους … Στάσσηδες. Για τον ΟΣΕ ή όπου δει!
Θέλουμε; Μπορούμε; Ας γίνει για ν’ αλλάξουν κι άλλα…
