Ακούστε μια τρελή ιστορία.
Πριν από λίγο καιρό, η εταιρεία που διαχειρίζεται τη γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου, ζήτησε από την εφορία να της γίνει έλεγχος, ούτως ώστε να προχωρήσει σε συναλλαγές της με το δημόσιο.
Η εφορία, λοιπόν, έστειλε στην εταιρεία έναν εφοριακό.
Μέχρι εδώ όλα καλά.
Μόλις πήγε ο εφοριακός, έριξε μια ματιά στα βιβλία της εταιρείας της και απεφάνθη ότι αυτή είναι παράνομη, αφού η σύμβασή της με το ελληνικό δημόσιο είναι…. άκυρη!
Καταλαβαίνετε; Αυτός ο εφοριακός, απεφάνθη ότι είναι άκυρη μια σύμβαση που έχει κυρώσει σχεδόν ομοφώνως η Βουλή των Ελλήνων!!!
Είναι να μη κτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο; Είναι να μη μιλάς ύστερα για δικτατορία του δημοσίου υπαλλήλου; Για την αυθαίρετη σκέψη του; Για το αυθαίρετο –ίσως και λόγω της πολυνομίας- των πράξεών του;
Έχει και συνέχεια. Αφού ξεπέρασαν την έκπληξή τους, οι αρμόδιοι της εταιρείας πήγαν κι είδαν τον διευθυντή της εφορίας. Ο οποίος, ούτε λίγο ούτε πολύ, τους είπε ότι έχουν δίκιο, ότι τους καταλαβαίνει, ΑΛΛΑ ΔΕΝ μπορεί να κάνει τίποτα, από τη στιγμή που ο συνάδελφός του υπέγραψε το… άκυρο της εταιρείας! Μάλιστα, τους έδωσε και κουράγιο, λέγοντάς τους ότι θα δικαιωθούν στα δικαστήρια.
Ξέρετε τι σημαίνει …δικαστήρια; Δέκα, τουλάχιστον, χρόνια! Δέκα χρόνια στα οποία η εταιρεία θα έχει «νεκρώσει» επειδή βρέθηκε ένας δημόσιος υπάλληλος να κρίνει κατά το δοκούν!
Κι έχει ενδιαφέρον η αγωνία των ιθυνόντων της εταιρείας. Τι θα πουν τώρα στους Γάλλους επενδυτές και βασικούς μετόχους της εταιρείας; Ότι ένας εφοριακός κάνει ότι γουστάρει και γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του αποφάσεις της Βουλής; Ότι ο εφοριακός –δημόσιος υπάλληλος διαθέτει πιο ισχυρή υπογραφή από τους 300 βουλευτές; Ότι κι αύριο μπορεί να βρεθεί άλλος δημόσιος υπάλληλος και να τους κάνει τον βίο αβίωτο;
Καταλαβαίνετε για ποιον λόγο ισχυρίζομαι συστηματικά στην αρθρογραφία μου ότι είμαστε μια χώρα εχθρική στις επενδύσεις;
Καταλαβαίνετε για ποιον λόγο –κι υπάρχουν εκατομμύρια αντίστοιχοι- ισχυρίζομαι ότι η πρώτη και μεγαλύτερη μεταρρύθμιση που χρειάζεται ο τόπος είναι ο απεγκλωβισμός του από την δικτατορία του δημοσίου τομέα; Με περιορισμό της πολυνομίας, της γραφειοκρατίας, με ισχυρά «παράθυρα» απέναντι στην κατάχρηση εξουσίας και στην αυθαιρεσία; Με γρήγορη – αν είναι δυνατόν ακόμη και μέσα σε λίγες ημέρες- απονομή της Δικαιοσύνης;
Αλλιώς, ας ξεχάσουμε τις επενδύσεις που προσδοκούμε…
Και κάτι τελευταίο:
Η συγκεκριμένη εταιρεία, επειδή όλα είναι κυρωμένα από τη Βουλή, από όσα εισπράττει μέσω των διοδίων δαπανά:
Το 48, 14% σε χρηματοοικονομικά έξοδα.
Το 28,14% σε λειτουργικά έξοδα και έξοδα συντήρησης.
Το 22% σε φόρους.
Και το 1,76 είναι τα κέρδη.
