Ας «μιλήσουμε» και πάλι όπως έχουμε μάθει να «μιλάμε»: ξεκάθαρα.
Αυτό που κάνουν σήμερα στον Μητσοτάκη και στη ΝΔ οι Καραμανλής και Σαμαράς, είναι τουλάχιστον προσβλητικό για τον κόσμο της παράταξης, αλλά και για τη νοημοσύνη των πολλών. Κι αν για τον Σαμαρά δεν μπορεί κάποιος να πει πολλά αφού όλοι γνωρίζουν τον χαρακτήρα του ανδρός και τα δεινά που έχει προκαλέσει και στο κόμμα του και στον τόπο (ειδικά με τις ανοησίες για τα… Ζάππεια και τον αρχικό αντιμνημονιακό του οίστρο), δεν συμβαίνει το ίδιο με τον Καραμανλή. Μπορεί κι εκείνος να συνέχισε την άφρονα λαϊκίστικη πολιτική του παλιού ΠαΣοΚ και να προξένησε ζημιά στον τόπο, αλλά ήταν βουβός τόσα χρόνια μετά τη φυγή του από την ενεργό πολιτική και δεν ανησυχούσε για τίποτα. Ούτε καν για τις συναντήσεις του Τσίπρα με τον Ερντογάν!
Προσέξτε: Δεν ανησυχούσε με τον Τσίπρα κι …ανησυχεί με τον Μητσοτάκη που έχει θωρακίσει κι εξακολουθεί να το πράττει τον τόπο!
Είναι αδικία κι υποκρισία.
Προσέξτε κι αυτό: Ο Καραμανλής σήμερα μιλάει για τα 12 μίλια, αλλά εκείνος δεν είπε ποτέ κουβέντα στον κουμπάρο του Ερντογάν περί τούτου. Ούτε του είπε ποτέ το παραμικρό για το συνυποσχετικό για τη Χάγη. Τον κατηγόρησε κάποιος για κατευνασμό;
Επιπλέον, είναι δυνατόν ποτέ να θεωρείται οποιαδήποτε διαπραγμάτευση ως… συμβιβασμός, αν όχι προδοσία;
Να τονίσουμε κι αυτό: Οι ανησυχίες κι ο φόβοι δεν αποτελούν πρόταση. Άλλωστε, όσοι δεν έχουν να πούνε κάτι… ανησυχούν και…φοβούνται!
Ο Καραμανλής έχει άδικο. Και το άσχημο για εκείνον είναι ότι επιδεικνύει μικρότητα. Θα μπορούσε να πει ευθέως ότι δεν του αρέσει ο Μητσοτάκης και να συμφωνήσουν μαζί του τα κόμματα της αντιπολίτευσης κι ίσως κάποιοι λίγοι που ομνύουν στο πρόσωπό του εντός ΝΔ. Κρίμα για τον ίδιο, που τελικά γίνεται γραφικός.
Θυμίζουμε ότι ο Καραμανλής συγκέντρωσε το 45% του εκλογικού σώματος στις εκλογές του 2004. Δηλαδή, είχε την εμπιστοσύνη ενός στους δυο Έλληνες, άρα σπουδαία τιμή για τον ίδιο. Δυστυχώς για εκείνον, αυτήν την εμπιστοσύνη την απεμπόλησε. Παρ’ ότι διέθετε εξαιρετικό και μεγάλο πολιτικό κεφάλαιο, το διέλυσε. Έμεινε απών από τα πάντα, εκχώρησε ουσιαστικά την πρωθυπουργία στον Προκόπη Παυλόπουλο και στελέχωσε την κυβέρνησή του με την πολιτική ανικανότητα της Λαϊκής Δεξιάς. Ούτε σε μεταρρυθμίσεις προχώρησε, ούτε στην ανασύσταση του κράτους που είχε υποσχεθεί. Ταυτοχρόνως, διόρισε στο δημόσιο εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, προκαλώντας ασφυξία στα δημοσιονομικά. Κι όταν ουσιαστικά απέδρασε από την εξουσία το 2009, το έξανε υπό το βάρος του εξωφρενικού πρωτογενούς ελλείμματος των 24 δις ευρώ κι ενός χρέους 300 δις!!
Μοιραία λοιπόν, έχασε με το χειρότερο ποσοστό της ιστορίας της ΝΔ (33%), χαμηλότερο κι από αυτό της συντριβής της (35%), το 1981 από το ΠαΣοΚ του Ανδρέα Παπανδρέου.
Ο Καραμανλής έκτοτε έβγαινε συνεχώς βουλευτής (ουσιαστικά διορισμένος) και επί 15 χρόνια καθόταν στα ορεινά έδρανα της Βουλής κι έλεγε ανέκδοτα. Ουδέποτε ανησύχησε για τίποτα. Ουδέποτε παρενέβη για τίποτα. Κι έφτασε στο σημείο να χαριεντίζεται με κάποια Λατινοπούλου, που από υμνωδός του Μητσοτάκη έγινε …οχτρός του και να τη στηρίζει μαζί με τον Σαμαρά στις ευρωεκλογές. Απέναντι στη ΝΔ. Πόση ντροπή,ε;
Ας ρωτήσει κάποιος τον Καραμανλή:
Α. Διαχειρίστηκε σωστά ο Μητσοτάκης την απόπειρα εισβολής της Τουρκίας από τον Έβρο, το 2020;
Β. Διαχειρίστηκε σωστά την κρίση στο Αιγαίο με τις επακουμβίσεις;
Γ. Είναι λάθος που έχει εξοπλίσει τη χώρα (αναβαθμίσεις των F16, αγορά Ραφάλ κα ιF 35, Belharra φρεγάτες και τόσα άλλα);
Δ. Κάνει κάτι διαφορετικό ο Μητσοτάκης από τον αείμνηστο θείο του, που πήγε στη Χάγη αλλά κι υπέγραψε το περίφημο πρωτόκολλο στη Βέρνη, όπου αναφέρεται ρητά και κατηγορηματικά ότι η Ελλάδα δεν θα προχωρήσει σε έρευνες για υδρογονάνθρακες ακόμα και σε ελληνική δυνητικά υφαλοκρηπίδα, πριν από την τελική οριοθέτηση; ‘Ήταν προδότης ο εθνάρχης;
Ε. Κάνει κάτι διαφορετικό ο Μητσοτάκης απ’ ότι ο αείμνηστος Καραμανλής που αναγνώριζε ΜΟΝΟ μια διαφορά με την Τουρκία, δηλαδή την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ, μέσω Χάγης;
Ας ρωτήσει κάποιος τον Καραμανλή περί αυτών. Τι θα πει; Ότι ανησυχεί και φοβάται; Άρα, όλα είναι προσχήματα. Υποκριτικά προσχήματα, συρόμενος από διάφορους τύπους που τον πήραν στο λαιμό τους όταν ήταν πρωθυπουργός…
Ας τελειώνουμε λοιπόν με το παραμύθι. Σε μια περίοδο -από τις λίγες στην ιστορία- που η χώρα μας απολαμβάνει πρωτοφανή πολιτική κι εν πολλοίς οικονομική σταθερότητα, ο Καραμανλής ουσιαστικά βάζει τρικλοποδιές στην κυβέρνηση του κόμματός του. Αυτή είναι η πραγματικότητα… Ο Κώστας Καραμανλής, παρ’ ότι διέθετε όλα τα εχέγγυα για να γίνει καλός κι ωφέλιμος κυβερνήτης για τον τόπο, δεν έγινε και σήμερα επιδεικνύει απαράδεκτη μικρότητα…
Μικρότητα που μαζί με τα ατοπήματα της θητείας του, θα έχει ειδική μνεία από την ιστορία… Η οποία πιθανότατα θα αναφέρει περί … Καραμανλή του μικρού. Κι όχι λόγω ηλικίας…
