Στον ΣΥΡΙΖΑ, στο ΠαΣοΚ και γενικά στην Κεντροαριστερά, αναρωτιούνται συνεχώς τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε, τουτέστιν για ποιον λόγο δεν διαθέτουν ή δεν αποκτούν λαϊκά ερείσματα ικανά να τους οδηγήσουν στην διακυβέρνηση της χώρας. Όλοι θεωρούν ότι αυτά που επαγγέλλονται κι όσα λένε, αποτελούν θέσφατα κι ότι μ’ αυτά οφείλει ο λαός να συμπορεύεται. Μα ο λαός, η κοινωνία είναι πιο μπροστά, εκεί που στην Αριστερά/Κεντροαριστερά δεν μπορούν να φτάσουν, αφού ακολουθούν δόγματα και τσιτάτα άλλων εποχών.
Η Αριστερά/Κεντροαριστερά, μπορεί να αυτοπροσδιορίζονται …προοδευτικές δυνάμεις, μα είναι βαθιά συντηρητικές κι έτσι, σε μια εποχή που τρέχει καθημερινά όλο και περισσότερο, λειτουργούν με κάρβουνο και τσιτάτα μισού αιώνα πριν-και βάλε-.
Η Αριστερά/Κεντροαριστερά, ειδικά το πρώτο τέταρτο του νέου αιώνα, ταυτίστηκε κι εκείνη με την κρίση της οποίας ήταν μέρος. Μπορεί να το αρνείται αλλά είναι πραγματικότητα. Είπε ασύστολα ψέματα, ταυτίστηκε με μαύρες σελίδες του λαϊκισμού, υποθήκευσε τον δημόσιο πλούτο για έναν αιώνα, κυνήγησε βάναυσα κι ιδεολογικά την αστική- μεσαία τάξη, ενώ σε επίπεδο αξιωματικής ή ήσσονος αντιπολίτευσης επιδίδεται ΜΟΝΟ σε δολιοφθορές με …πέτρες κι ανταρτοπόλεμο εναντίον της κυβέρνησης. Κι όταν αυτά ξεφουσκώνουν, αναζητούν άλλον πετροπόλεμο, με τις ευχές -αν όχι καθοδήγηση- επιχειρηματικών συμφερόντων και των ΜΜΕ αυτών.
Πώς στα κομμάτια λοιπόν, θέλει να είναι θελκτική, όταν αρνείται ακόμη και στοιχειώδη πράγματα που σε άλλες χώρες είναι αυτονόητα; Όπως τα μη κρατικά πανεπιστήμια, την επιστολική ή ηλεκτρονική ψήφο ή τις μεταρρυθμίσεις ή και την λατρεία της στο ρέμπελο κι αναποτελεσματικό δήμοσιο;
Πώς, επί παραδείγματι μπορεί να είναι ελκυστικοί οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ που έφυγαν κι έφτιαξαν δικό τους κόμμα; Όλοι τους «φθαρμένα ρούχα» που δεν μπορούν να ξεπλυθούν σε κανένα πλυντήριο. Μέχρι και προχθές φώναζε ένας εξ αυτών, ότι αντί ν’ αγοράσουμε μια φρεγάτα, να δώσουμε …δέκατο τρίτο μισθό! Λες και ζούνε αλλού… Πολιτικές ανοησίες που οι σημαντικές ή μεγαλύτερες πλειοψηφίες κατανοούν, χαμογελούν ειρωνικά και πάνε παρακάτω. Στις επόμενες εκλογές, με τα σημερινά δεδομένα, ουδείς θα εκλεγεί βουλευτής. Κι ίσως αναγκαστούν να δουλέψουν για να ζήσουν.
Πώς, επί παραδείγματι μπορεί να είναι ελκυστικός ο Ανδρουλάκης, όταν με πολιτική κουλτούρα επαρχιακής φοιτητικής ομάδας, δεν μπορεί ν’ ακολουθήσει την κοινωνία και μεταδίδει συνεχή θολά μηνύματα; Πώς μπορεί να είναι ελκυστικό το ΠαΣοΚ , όταν σχεδόν όλοι οι υποψήφιοι πρόεδροί του εκτόξευαν κι εκτοξεύουν απίστευτα πολιτικά μαργαριτάρια που μοιάζουν να έρχονται από το βαθύ παρελθόν; Πώς μπορεί το ΠαΣοΚ να έχει οποιαδήποτε προοπτική, όταν κατέστησε πολιτικό παράγοντα και πρώτο δελφίνο, έναν άνθρωπο που δεν έχει καν κατανοήσει τις εκλογοτεχνικές παραμέτρους που τον ανέδειξαν δήμαρχο; Πώς μπορεί να είναι ελκυστικό το ΠαΣοΚ, όταν καθημερινά έχουν αρχίσει ανταρτοπόλεμος, ο μεν πρόεδρός του παίζει μπάλα μόνος του κι οι άλλοι για τον εαυτό τους; Ποιον ελκύουν αυτά, πλην των δημοσιογράφων και των δημοσιολογούντων που βρίσκονται σε δουλειά;
Είναι κι αυτό: Κάποιοι, ίσως κι αρκετοί, αναμένουν τη σωτηρία από το σπίτι των 500 ευρώ ενοίκιο, στο Σούνιο, με το φημολογούμενο νέο κόμμα Τσίπρα! Δεν σκέφτονται καν ότι τα ποσοστά δημοφιλίας του συγκεκριμένου είναι στα τάρταρα κι ότι η παρουσία του και μόνο εκτοξεύει τοξικότητα και δημιουργεί αρνητικούς συνειρμούς και συναισθήματα σε μεγάλες κοινωνικές ομάδες! Κι αν αυτό δεν μπορούν να το κατανοήσουν οι ευρισκόμενοι στα συννεφάκια τους…αναμένοντες, τότε το πράγμα γίνεται ακόμη πιο πολύπλοκο.
Πώς όμως, θα επανέλθει ο πολιτικός που είπε τα περισσότερα ψέματα που είπε ποτέ πολιτικός; Ουδείς γνωρίζει, πλην ίσως εκείνων που πληρώθηκαν αδρά για να τον πάνε στο… Harvard λίγες ημέρες, για να εντρυφήσει στην κουλτούρα της Δύσης.
Λένε, ότι θ’ αποχωρήσει σύντομα από τον ΣΥΡΙΖΑ, θα παραδώσει τη βουλευτική του έδρα κι εν συνεχεία θα ανακοινώσει τις αποφάσεις του. Σε μια άλλη εκδοχή, λένε ότι θα περιμένει τις εκλογές. Δεν θα είναι υποψήφιος με τον ΣΥΡΙΖΑ (μη τυχόν και μείνει το κόμμα εκτός βουλής και το χρεωθεί κι εκείνος) και μετά θα δρομολογήσει ότι κι όσα σκέφτεται.
Όπως και νάναι, η Αριστερή/Κεντροαριστερή αντιπολίτευση δεν μπορεί να κάνει δυο βήματα μπροστά ταυτοχρόνως. Στο μισό σκοντάφτει! «Δεν αρέσουμε πια πρόεδρε», έλεγε η Μελίνα στον Ανδρέα, όταν τα μαντάτα δεν ήταν καλά για το ΠαΣοΚ, που τότε ήταν κι Αριστερά και Κεντροαριστερά μαζί.
Σήμερα, τα λόγια της Μελίνας είναι πιο αληθινά από τότε. Η αντιπολίτευση εν συνόλω εκπέμπει ανεπάρκεια κυβερνησιμότητας κι είναι λαλίσταση σε κάθε τι που δεν την καθιστά ελκυστική. Καταστροφολογία κι… Άγιος ο Θεός!
