Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Αλέξης Τσίπρας, παρά την ημιμάθεια του, τα σοβαρά πολιτικά του ελλείμματα, τις τεράστιες ανορθογραφίες της πολιτικής του διαδρομής, τα ψέματα, τους λεκτικούς βερμπαλισμούς, την υπονόμευση των θεσμών και της θέσης της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, διέθετε ένα σημαντικό πλεονέκτημα/χαρακτηριστικό. Ήταν ο κορυφαίος δημαγωγός στην ιστορία της χώρας (μάλλον πιο ψηλά κι από τον περιβόητο Δηληγιάννη). Υπήρξε μια προσωπικότητα που σημάδεψε την μνημονιακή Ελλάδα και κατάφερε να πείσει εκατομμύρια Έλληνες, ότι θα συγκρουστεί με τα ευρωπαϊκά φόρα που…πνίγουν την Ελλάδα, ενώ ταυτοχρόνως θα συγκρουστεί με το …παλιό.
Όταν κατά «εγκληματικό» τρόπο ανέτρεψε την κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου για να προκηρυχτούν εκλογές και να εκλεγεί πρωθυπουργός με την στήριξη της Ακροδεξιάς και της γνωστής Δεξιάς συνιστώσας, πολλοί θεώρησαν ότι θα …αλλάξει την Ελλάδα. Βλέπετε, είχαν προηγηθεί τόσες υποσχέσεις, που ελάχιστοι καταλάβαιναν ότι αποτελούν σύγχρονα παραμύθια που θα μπορούσαν να τον καταστήσουν βαρόνο Μινχάουζεν της εποχής μας.
Δέκα χρόνια μετά, ο Τσίπρας περιφέρεται πάλι, ως σωτήρας της χώρας. Δεν του το ζήτησε κανένας, όπως θέλει να πιστεύει, μα είναι δικαίωμά του να το πιστεύει. Παρ’ ότι δεν έχει τη δυνατότητα να εμπνεύσει παρά ελάχιστους…τσιπροφρουρούς. Ούτε τη Μεσαία- Αστική τάξη, ούτε παλαιότερες, ούτε καν νεότερες γενιές!
Λένε κάποιοι από την αυλή του ότι ο Αλέξης Τσίπρας αποτελεί μια ελπίδα που έρχεται και θ’ αλλάξει τα πάντα. Μα αυτό είναι άλλο ένα απίστευτο ψέμα. Αφενός επειδή ποτέ δεν έφυγε, ούτως ώστε να επανέλθει (βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να είναι) κι αφετέρου επειδή είναι σαφές από τις έρευνες της κοινής γνώμης, ότι ο προπέτης Τσίπρας, έχει δώσει εξετάσεις θράσους, ανεπάρκειας και ψέματος. Τα γνωρίζει αυτά η κοινωνία. Ακόμη κι ο κόσμος που ακολουθεί τα διάφορα Αριστερά μορφώματα, όπως η Πλεύση Ελευθερίας, η Νέα Αριστερά ή όπως αυτό του Βαρουφάκη.
Αλήθεια, πιστεύει κάποιος σοβαρός άνθρωπος ότι ο Τσίπρας μπορεί να εμφανιστεί πάλι ως ηγέτης; Και με ποιο εναλλακτικό αφήγημα; Με ποιο ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα; Με ποια θεσμική και πολιτική αξιοπιστία; Με ποιες πειστικές λύσεις; Με ποια επαφή με την κοινωνία; Και … με ποια οικονομική στήριξη; Μιλάει κι είναι σαν να μη λέει τίποτα; Επειδή ουσιαστικά αυτό συμβαίνει. Ανούσιες κενολογίες.
Είναι και κάτι ακόμη: Αν θελήσει να κάνει ένα νέο κόμμα, δεν πρέπει να παραιτηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ; Θα μείνει ανεξάρτητος ή θα μείνει τελείως εκτός Βουλής, για να παραδώσει την έδρα στον ΣΥΡΖΑ, όπως είναι το ηθικό του πράγματος;
Όπως και νάναι, πέριξ του Τσίπρα διαμορφώνονται διάφορα σενάρια. Άλλα είναι κενά περιεχομένου, άλλα στοχεύουν κάπου, άλλα έχουν εγγενή ζητήματα κι αντίστοιχα χρονικά. Όλα όμως, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Ότι κατά πάσα βεβαιότητα δεν χρειάζεται πια ο Τσίπρας στην πολιτική ζωή του τόπου και μάλιστα τόσο αναξιόπιστος κι απαξιωμένος.
