Η απόσυρση της Άννας Μισέλ Ασημακοπούλου φέτος, η φυλάκιση του Αντώνη Κάντα των εξοπλισμών επί Τσοχατζόπουλου και πλείστα άλλα περιστατικά προσώπων περί την εξουσία δεν είναι τίποτα άλλο από την έπαρση που λόγω του πολιτικού τους θράσους τούς οδηγεί σε πράξεις που δεν πίστευαν ποτέ ότι θα τους δημιουργούσαν πρόβλημα.
Ο ένας πήρε μίζες η άλλη απόκτησε παρανόμως προσωπικά δεδομένα ψηφοφόρων.
Κοινός παρονομαστής: Η έπαρση του «έλα μωρέ ποιος θα με πιάσει εμένα…».
Η αίσθηση ότι κάποιοι ανήκουν στο απυρόβλητο. Αυτό είναι ένα από τα πιο σοβαρά προβλήματα, όχι μόνο της πολιτικής μας ζωής!
Η κυρία Ασημακοπούλου συνέχιζε να μας κουνάει το δάχτυλο ότι δεν έκανε κάτι κακό μέχρι να βγει ο Πρωθυπουργός και να της στείλει το μήνυμα μέσω της συνέντευξης του στον ΣΚΑΪ : «πρέπει να διερευνηθεί» και πως «υπάρχουν ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν». «Κάνουμε κι εμείς τη δική μας έρευνα».
Λίγες μέρες μετά και πάλι με έναν επιθετικό τρόπο η κυρία αποσύρθηκε.
Σύρθηκε στην απόφασή της να αφήσει τον παχυλό μισθό των ευρωβουλευτών για κάποιον άλλον που δε θα είναι τόσο θρασύς να υποκλέψει τα προσωπικά δεδομένα πολιτών προκειμένου να κάνει προεκλογική εκστρατεία. Βεβαίως και πάλι με το δάχτυλο τεντωμένο ότι είναι θύμα και το γλείψιμο στον πολιτικό της προϊστάμενο άνω του προβλεπομένου… αλλά για φέτος ευρωβουλή τέλος για την Άννα Μισέλ Ασημακοπουλου. (Καλά επειδή οι καλοί δε χάνονται μην ξαφνιαστείς αν σε κάνα χρόνο τη δούμε με κάποιο οφίτσιο. Δυνατότητες έχει!)
Οι κακές γλώσσες λένε ότι η την Μισέλ «σταύρωσαν» ακόμη περισσότερο από τα κόμματα της αντιπολίτευσης οι γαλάζιοι φλερτάροντες με την Ευρωβουλή, που η φωνή τους έφτασε βροντερή στο Μέγαρο Μαξίμου.
Δε μπορεί σου λέει εμείς με το σταυρό στο χέρι για έναν σταυρό από δεν ξέρω ‘γω ποιους και η Άννα η Μισέλ να τους ξέρει και να έχει τα μεϊλάκια τους.
Τέλος πάντων ποσώς με ενδιαφέρει η εσωκομματική ίριδα της γαλάζιας παράταξης. Είναι βέβαιο ότι έχει και σοβαρούς ανθρώπους να μας εκπροσωπήσουν και να δουλέψουν για το συμφέρον μας απέναντι στην αδυσώπητη, κυνική γραφειοκρατία της Ε.Ε.
Εκείνο που σκέφτομαι είναι πώς η πίεση του κόσμου, οι κρυφές δημοσκοπήσεις, τα μηνύματα που φτάνουν στα γραφεία των αρχηγών, τώρα του Μητσοτάκη στην συγκεκριμένη περίπτωση, τελικά παίζουν έναν ρόλο που κάποτε είχαν τα Media.
Αυτό το «αδιαμεσολάβητο» που λέει και ο οπλίτης Κασσελάκης, φαίνεται ότι αρχίζει να αποκτά μια υπολογίσιμη υπόσταση. Αλλά αυτό είναι θέμα άλλου άρθρου.
Το πολιτικό θράσος, λοιπόν, να που τιμωρείται. Κι αυτό έχει, ίσως τελικά, κι έναν εκπαιδευτικό χαρακτήρα.
Γιάννης Καφάτος
