Σκεφτόμουν ότι η καθημερινότητα «πνίγει» ενίοτε τις σκέψεις των γραφιάδων, καθώς συνειδητοποίησα ότι έφυγε ο Πέτρος Μολυβιάτης και δεν έγραψα καν μια αράδα. Επανορθώνω.
Τον γνώρισα πριν από πολλά χρόνια, αρχές της δεκαετίας του ’80, στο γραφείο του Γεωργίου Ράλλη, που μαζευόμασταν κάποιοι πιτσιρικάδες και συζητούσαμε για σημαντικές καμπές της ελληνικής ιστορίας και πρόσωπα που σηματοδότησαν τη σύγχρονη Ελλάδα.
Ήταν ένας διακριτικός άνθρωπος, ήρεμος, ευγενής, με ξεκάθαρες απόψεις για τη διπλωματία και προσήλωση στο εθνικό συμφέρον. Έστω κι υπό το πρίσμα της διπλωματικής ακινησίας και της άκαμπτης επιφυλακτικότητάς ή άρνησής του σε κάθε «άνοιγμα», είτε στα ελληνοτουρκικά είτε στο Κυπριακό.
Πολιτικός χαμηλών τόνων, εξόχως σοβαρός και ευπρεπής. Ευπατρίδης! Θήτευσε δίπλα στον Κωνσταντίνο Καραμανλή και αργότερα στο πλευρό του Κώστα Καραμανλή. Καθόρισε μάλιστα την εξωτερική πολιτική στα χρόνια της πρωθυπουργίας του δεύτερου.
Ο Πέτρος Μολυβιάτης ήταν βαθύς γνώστης της ιστορίας και μπήκε στη διπλωματία την ταραγμένη μεταπολεμική και μετεμφυλιακή περίοδο κι υπηρέτησε στο ΝΑΤΟ, στον ΟΗΕ, στην Άγκυρα και στη Μόσχα. Ανηψιός του Ακαδημαϊκού Ηλία Βενέζη, έζησε εκ του σύνεγγυς τις συμφωνίες για την ανεξαρτησία της Κύπρου, στη Ζυρίχη και στο Λονδίνο. Έλεγε -κι αυτή είναι η αλήθεια- ότι αν αυτές οι συμφωνίες είχαν τηρηθεί και δεν είχαν ανατραπεί, η Κύπρος «θα ήταν ένας παράδεισος σε σχέση με αυτό που είναι σήμερα». Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι ο θυμός του Κωνσταντίνου Καραμανλή για τον Μακάριο που «αντιστάθηκε» στην αρχιτεκτονική του για την επίλυση του κυπριακού, αποτυπώνεται στην άρνησή του να επισκεφθεί την Κύπρο τα χρόνια της πρωθυπουργίας του από το 1974 μέχρι το 1981!!
Πρέπει να τονιστεί κι αυτό: Ο Πέτρος Μολυβιάτης ήταν ο εμπνευστής της πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής (Ostpolitik) που ακολούθησε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Τότε που έγιναν τα ανοίγματα της Ελλάδας στις κομμουνιστικές Βαλκανικές χώρες και στην Σοβιετική Ένωση, στην εποχή του «ψυχρού πολέμου».
Ο Πέτρος Μολυβιάτης ως υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή, κινήθηκε σε ήρεμες θάλασσες χωρίς ακραίες ή προκλητικές δηλώσεις ή ενέργειες που προκαλούν ένταση. Ουδέποτε μάλιστα, ανέλαβε πρωτοβουλίες επίλυσης των διαφορών με την Τουρκία. Τότε μάλιστα, άλλαξε την πολιτική της κυβέρνησης Σημίτη, που βρισκόταν στο τελικό στάδιο της ολοκλήρωσης, προκειμένου να επιλυθεί η διαφορά για την οριοθέτηση των χωρικών υδάτων των δύο χωρών. Κατηγορήθηκε τότε ότι χάθηκε η ευκαιρία αξιοποίησης μιας ιστορικής ευκαιρίας που δύσκολα θα παρουσιαστεί πάλι. Την ίδια περίοδο, αποτυπώθηκε πλήρως κι η άρνηση του Κώστα Καραμανλή να στηρίξει τον σχέδιο Ανάν για το κυπριακό. Μια άρνηση που έδωσε τη δυνατότητα στον Τάσο Παπαδόπουλο να εκφράσει τις ακραίες πεποιθήσεις του και ν’ απορρίψει το σχέδιο. Χρειάστηκε να περάσουν 20 χρόνια, προκειμένου να φτάσουμε κοντά στην επίλυση του θέματος, που δεν συνέβη αφού αποχώρησαν οι Αναστασιάδης και Χριστοδουλίδης από τις συζητήσεις που γίνονταν στο ελβετικό θέρετρο Κραν Μοντανά το 2017.
Όπως και νάναι τα πράγματα, ουδείς μπορεί ν’ αμφισβητήσει ποτέ, την πατριωτική σκέψη του Πέτρου Μολυβιάτη, έστω κι υπό το πρίσμα του βαθύτατου συντηρητισμού που υπηρετούσε, με το δόγμα μιας αδιατάρακτης στασιμότητας. Ένας διακριτικός άνθρωπος με πανίσχυρη προσωπικότητα και κύρος. Ο statesman του μέτρου και της ευπρέπειας και του συντηρητικού ρεαλισμού.
