Τον καθυστέρησαν τα σαλιγκάρια…
Έχει μερικά λεπτά που σταμάτησε η βροχή και στο σπίτι το αντρόγυνο συζητά περί φαγητού.
Λέει η γυναίκα:
-Δεν πας λέω Στέλιο μου να μαζέψεις σαλιγκάρια, καιρό έχουμε να φάμε…
-Πολύ καλή ιδέα», απαντά αυτός, και ξεκινά στους αγρούς να βρει σαλιγκάρια.
Πράγματι, πολλά τα σαλιγκάρια, πέρασε γρήγορα η ώρα, ώσπου κάποια στιγμή το απόγευμα εκεί που μάζευε ο Στέλιος βλέπει τον φίλο του τον Λάζαρο.
– Ρε συ, πάμε να πιούμε κανά κρασάκι, του λέει ο Λάζαρος.
– Μπα, θα με σκοτώσει η γυναίκα μου. Άστο καλύτερα.
– Πάμε ρε, καιρό έχουμε να τα πούμε, επέμενε ο άλλος.
Τελικά κατάφερε να τον πείσει και βρέθηκαν να τα πίνουν με τις ώρες. Το ένα ποτήρι κρασί έφερε το άλλο και πήγε η ώρα περασμένα μεσάνυχτα. Μόλις το παίρνει χαμπάρι ο Στέλιος λέει:
– Θα με σκοτώσει η γυναίκα μου. Της είπα ότι πάω για σαλιγκάρια και λείπω όλη μέρα.
Παίρνει λοιπόν τα σαλιγκάρια του και τρέχει προς το σπίτι. Φτάνοντας στο κατώφλι του σπιτιού του, βλέπει το φως αναμμένο. Αντιλαμβανόμενος τί έχει να ακούσει από τη γυναίκα του που τον περίμενε, ανοίγει τη σακούλα και πετάει τα σαλιγκάρια κάτω. Τότε ανοίγει την πόρτα και βλέπει την γυναίκα του έτοιμη να του χυμήξει με τον πλάστη στο χέρι. Αμέσως ο Στέλιος γυρίζει το κεφάλι του προς τα πίσω και κάνοντας πως μιλάει στα σαλιγκάρια, λέει:
– Άντε ελάτε – ελάτε, λίγο ακόμα και φτάσαμε…
ΓΝΩΜΙΚΟ
Η συνείδηση είναι το βάθος του ανθρώπου. Η αγάπη είναι το πλάτος του.
Νικηφόρος Βρεττάκος – 1912-1991 – Έλληνας ποιητής
