Την γέλασε και… τον καθάρισε…
Ο δικαστής προς την 88χρονη κυρία
– Σας παρακαλώ, μπορείτε να μας πείτε την ηλικία σας;
– Φυσικά, κύριε δικαστά, είμαι 88 ετών.
– Μπορείτε να μας πείτε με ηρεμία τι σας συνέβη;
– Καθόμουνα σε μια καρέκλα, στο πεζοδρόμιο, μπροστά στο σπίτι μου, ήταν ένα ανοιξιάτικο απόγευμα, έκανε ωραίο καιρό. Ένας νεαρός ήρθε και κάθισε δίπλα μου…
– Τον γνωρίζατε;
– Όχι, αλλά μου φάνηκε όμορφος και συμπαθητικός.
– Μετά, τι έγινε;
– Άρχισε να μου χαϊδεύει το αριστερό μπούτι.
– Και εσείς τον σταματήσατε;
– Όχι, κύριε δικαστά, δεν υπήρχε λόγος…
– Γιατί;
– Ε, να, ήταν ευχάριστο αίσθημα. Από τότε που πέθανε ο μακαρίτης ο άντρας μου, εδώ και τριάντα πέντε χρόνια, κανένας δεν μου είχε κάνει τέτοια χειρονομία.
– Κατόπιν;
– Μετά άρχισε να μου χαϊδεύει απαλά απαλά το στήθος.
– Τού ζητήσατε να σταματήσει;
– Όχι.
– Γιατί, όχι;
– Να, κύριε δικαστά, αυτά τα ερεθιστικά χάδια σαν να μου έδωσαν νέα ζωή, χρόνια είχα να νοιώσω έτσι, μέρα ανάστασης σας λέω….
– Μετά;
– Νοιώθοντας λοιπόν πολύ σέξι, άνοιξα τα γέρικα μπούτια μου και του είπα: Νεαρέ μου, πάρε με, κάνε με δική σου…
– Και αυτός τι έκανε, σας έκανε δική του;
– Κάθε άλλο! άρχισε να γελάει και να φωνάζει Πρωταπριλιά! Πρωταπριλιά….και εγώ τότε πήγα μέσα, πήρα το γεμάτο πιστόλι του άντρα μου και το καθάρισα το καθίκι…
ΓΝΩΜΙΚΟ
Όταν ένας άνθρωπος παύει να πιστεύει στο Θεό, δεν είναι ότι δεν πιστεύει πια σε τίποτε. Πιστεύει σε οτιδήποτε.
K. Chesterton, 1874–1936, Άγγλος συγγραφέας & κριτικός
