Δεν είχε δόντια η γιαγιά, αλλά…
Στην δεκαετία του 1970 οι κοπέλες των «κόκκινων φαναριών» περνούσαν κάθε μήνα από γιατρούς για έλεγχο αφροδισίων νοσημάτων. Είχε φτάσει η μέρα του μήνα για ιατρικό έλεγχο και όλα τα κορίτσια είχαν μαζευτεί έξω από το γραφείο του γιατρού και περίμεναν τη σειρά τους. Περνάει τυχαία έξω από το ιατρείο μια γριά, βλέπει τα κορίτσια μαζεμένα, πλησιάζει και ρωτάει μία από αυτές :
– Τι γίνεται εδώ κορίτσι μου και είστε όλες μαζεμένες; Τι περιμένετε;
Η κοπέλα ντράπηκε όμως να της πει την αλήθεια και της απαντάει:
– Γλειφιτζούρια και καραμέλες μοιράζουν γιαγιά.
Τότε λέει και η γριά :
– Πολύ ωραία κοπέλα μου, θα μείνω κι εγώ να πάρω.
Και μπήκε στην ουρά. Μετά από λίγη ώρα έρχεται και της γριούλας η σειρά. Μόλις τη βλέπει ο γιατρός τα χάνει, γουρλώνει τα μάτια του και γεμάτος απορία τη ρωτάει :
– Κι εσύ βρε γιαγιά;
Απαντάει η γιαγιά :
– Γιατί καλό μου παιδάκι μου εγώ δεν έχω ψυχή;
– Ναι βρε γιαγιάκα μου αλλά εσύ κοντεύεις να πέσεις και δεν έχεις ούτε δόντια.
– Δεν πειράζει παιδάκι μου εγώ τις γλύφω…
ΓΝΩΜΙΚΟ
Οι μεταφράσεις είναι σαν τις γυναίκες. Όταν είναι ωραίες δεν είναι πιστές και όταν είναι πιστές δεν είναι ωραίες.
Edmond Jaloux, 1878-1949, Γάλλος συγγραφέας
