Μυαλό δεν βάζουν. Από όσα έπαθαν εκείνοι και κυρίως η χώρα από τις παλινωδίες Τσίπρα – Βαρουφάκη, όταν ανέλαβαν την εξουσία του τόπου. Από το πόσο μας στοίχισε αυτή η περίοδος, είτε σε χρήμα (ακόμη ουσιαστικά είναι κλειστές οι τράπεζες με τα capital controls) είτε σε νέα δυσβάσταχτα μέτρα που έπεσαν στις πλάτες μας.
Και συνεχίζουν τα ίδια.
Παρελκυστικές τακτικές για εσωτερική κατανάλωση και για να λένε ότι δήθεν διαπραγματεύονται. Κι αντί να βρουν τρόπο –έστω και με έντιμο συμβιβασμό- να κλείσουν την δεύτερη αξιολόγηση, εκείνοι πουλάνε μαγκιές στην Ευρώπη και απειλούν με εκλογές ή δημοψήφισμα κι ένα σωρό άλλες αηδίες.
Αντί να τελειώνουμε για να ενταχθεί η Ελλάδα και τα ομόλογά της στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης του Ντράγκι και να πάρουμε ανάσα, μας πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Ο πρωθυπουργός –και χωρίς καμιά συνεννόηση με κανέναν- αρχίζει παροχές στους συνταξιούχους (630 εκατομμύρια ευρώ σε 1,7 ανθρώπους, ήτοι 2,5 ευρώ την ημέρα κατά μέσο όρο). Λέγοντας, για μια ακόμη φορά ψέματα (παλιά μου τέχνη κόσκινο), ότι είναι η 13η σύνταξη που τους είχε…. υποσχεθεί προεκλογικά το 2014!!!
Όμως, τα πράγματα δεν είναι έτσι.
Αυτά τα χρήματα αποτελούν προϊόν «αίματος» της υπερφορολογημένης κοινωνίας. Φυσικά και των συνταξιούχων που ήδη τους έχει μειώσει τις συντάξεις και περικόψει το ΕΚΑΣ.
Κι όχι μόνο αυτό.
Με φόντο τις εκλογές ή το δημοψήφισμα στα οποία προσανατολίζεται, ο Αλέξης Τσίπρας επιχειρεί να πείσει με διάφορες κορώνες ότι είναι Αριστερός και δήθεν νοιάζεται για τις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες.
Μα αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Ότι είναι Αριστερός. Κι όπου Αριστερά στην εξουσία οι λαοί και οι κοινωνίες εξαθλιώθηκαν. Για θυμηθείτε τις πρώην Ανατολικές χώρες, την πρώην Σοβιετική Ένωση, ακόμη και την Κούβα του συντρόφου – μακαρίτη Κάστρο; Για θυμηθείτε σε ποια χώρα με κυβέρνηση που είχε ή έχει Αριστερό πρόσημο υπήρξε ανάπτυξη και πρόοδος;
Και γιατί δεν κλείνει την αξιολόγηση ο Τσίπρας;
Μα είναι απλό και οφθαλμοφανές. Επειδή όπως τα έχει κάνει, για να κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση είναι ορατό ένα τέταρτο μνημόνιο με νέα σκληρά μέτρα και υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα για πολλά χρόνια.
Και δεν θέλει να το χρεωθεί. Δεν θέλει να του λένε ότι εκτός από το τρίτο Μνημόνιο, εκτός από την υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια με το Υπερταμείο, στα οποία ήδη έχει προχωρήσει, θα φέρει κι άλλο μνημόνιο.
Ξέρει ότι δεν θα μπορεί να το υπερασπιστεί ούτε στην κοινωνία, ούτε στην κοινοβουλευτική του ομάδα.
Και σκέφτεται πλέον δυο διεξόδους.
Η πρώτη είναι οι εκλογές.
Η δεύτερη είναι το δημοψήφισμα.
Αν επιλέξει τις κάλπες, θα πάει σ’ αυτές με… αντιμνημονιακή ρητορική.
Κι αντιευρωπαϊκό πλαίσιο.
Για να συσπειρώσει το δικό του ακροατήριο.
Απειλώντας πάλι την Ευρώπη. Που δεν θέλει άλλη «εστία ανάφλεξης» και αποσταθεροποίησης στον Νότο.
Αν επιλέξει δημοψήφισμα, αυτό προφανώς θα έχει ερώτημα την παραμονή ή όχι της χώρας στην Ευρωζώνη.
Οι περισσότεροι υπουργοί και παρατρεχάμενοι του Τσίπρα, το βλέπουν με καλό μάτι, δεδομένων και των πολιτικών τους αγκυλώσεων και ιδεοληψιών. Κι ισχυρίζονται ότι η Ευρώπη μπορεί να εκβιαστεί περισσότερο από ένα δημοψήφισμα, παρά από εκλογές.
Πολύ περισσότερο, όπως λένε, αφού ήδη υπάρχουν οι τριγμοί από το Brexit, το «όχι» των Ιταλών, ο φόβος της ακροδεξιάς στη Γαλλία και ο διαρκώς αυξανόμενος ευρωσκεπτικισμός.
Εν κατακλείδι: Πάλι τα ίδια και τα ίδια. Κοντόθωρη ατζέντα και μικροπολιτικοί σχεδιασμοί.
Και στη μέση όλοι εμείς…
Που ενώ ξέρουμε ότι χρειαζόμαστε μια κυβέρνηση με σαφές σχέδιο που θα αλλάξει την εικόνα της χώρας και θα μπορεί με τον απλό πολιτικό ρεαλισμό να προσελκύσει επενδυτές – απαραίτητη προϋπόθεση για την αλματώδη ανάπτυξη της Ελλάδας και τη δραστική μείωση της ανεργίας την επόμενη πενταετία- χτενιζόμαστε…
Άβουλοι παρατηρητές εκείνων που διαλύουν τις ζωές μας…
