Τα κουτάβια…
Περπατάν ο Κωστίκας κι ο Γιωρίκας και βρίσκουν μία κούτα με δύο νεογέννητα κουτάβια.
-Α, πάντα ήθελα ένα σκυλάκι, λέει ο Κωστίκας. Να πάρουμε το ένα εγώ και το άλλο εσύ.
-Και πώς θα τα ξεχωρίζουμε;
-Χμμ, στο δικό σου κουτάβι θα κόψουμε λίγο το αυτάκι του.
Του κόβουν το αυτάκι, αλλά όπως περπατούν το άλλο κουτάβι τους ξεφεύγει, το χτυπά ένα αυτοκίνητο και κόβεται και αυτουνού το αυτάκι.
-Και τώρα; λέει ο Γιωρίκας. Πώς θα τα ξεχωρίζουμε;
-Χμμ, στο δικό σου κουτάβι θα βγάλουμε το ένα μάτι και θα τα ξεχωρίζουμε.
Του βγάζουν το μάτι, αλλά το κουτάβι του Κωστίκα ξαναξεφεύγει και χάνει και αυτό το μάτι του.
-Ε, δεν ξέρω τι άλλο να κάνουμε πια! λέει ο Κωστίκας. Εγώ λέω να πάρεις εσύ το μαύρο κι εγώ το άσπρο…
Ο μεγάλος έρωτας…
– Γεια σου Νατάσα. Πώς πάει ο μεγάλος έρωτάς σου με τον Λευτέρι;
– Πάει τελείωσε.»
– Γιατί, τι έγινε καλέ;
– Παντρευτήκαμε.
